Η πυραμίδα της ΟΝΕ χτιζόταν από καιρό και στη Βιέννη τέθηκαν μόνο κάποιες τελικές "πινελιές". Η ειδική ξεχωριστή απόφαση για το "συντονισμό της οικονομικής πολιτικής" φαίνεται υπερβολική μετά το περσινό Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά εξυπηρετεί ως (...) καμπανάκι λίγες μέρες πριν την 1.1.1999, που αρχίζει η ΟΝΕ. Το Συμβούλιο κηρύσσει κατάσταση "έκτακτης ανάγκης" ενόψει της τριετούς "μεταβατικής περιόδου" 1999 - 2001, που το ευρω-νόμισμα θα συνυπάρχει με τα "εθνικά" νομίσματα, ώστε το 2002 να καταστεί "ομαλά" το "ενιαίο και αποκλειστικό", δηλαδή το μόνο νόμιμο χρήμα που θα κυκλοφορεί. Σύμφωνα με την απόφαση, "η μετάβαση προς το ενιαίο νόμισμα θα απαιτήσει στενότερη κοινοτική εποπτεία και συντονισμό των οικονομικών πολιτικών μεταξύ κρατών - μελών στη ζώνη ΕΥΡΩ". Η "αλληλεξάρτηση", αφορά"όλα" τα 15 κράτη - μέλη "στα πλαίσια της ενιαίας αγοράς", μια σαφής προειδοποίηση προς τη Βρετανία να μην επιδιώξει "ίδιον συμφέρον", σε βάρος των "ηπειρωτικών". Ειδική και ξεχωριστή "συνομάδα" αποτελούν η Ελλάδα και η Δανία που δέχτηκαν, για διαφορετικούς λόγους, να συμμετάσχουν τα νομίσματά τους στο νέο "μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών" (ΜΣΙ), σε αντίθεση με τη βρετανική λίρα και τη σουηδική κορόνα που μένουν εντελώς "εκτός". Στο ειδικό κεφάλαιο με τίτλο "Τομείς του συντονισμού οικονομικής πολιτικής" αναφέρονται επτά "στενές παρακολουθήσεις" πέραν της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής, που αφορά από δω και πέρα την "αυτόνομη εξουσία" της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Οι "στενές παρακολουθήσεις" αφορούν σχεδόν όλες τις απομένουσες πτυχές της κρατικής οικονομικής πολιτικής, από τη "στενή παρακολούθηση των μακροοικονομικών εξελίξεων", μέχρι τη "στενή παρακολούθηση των εθνικών σχεδίων δράσης για την απασχόληση" και τη "στενή παρακολούθηση των διαρθρωτικών πολιτικών των κρατών - μελών στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών". Ο σταδιακός"συντονισμός" στην εκμετάλλευση και καταστολή των Ευρωπαίων εργαζομένων θα αποτελέσει την κύρια συμβολή των "σοσιαλιστών" στην ΟΝΕ του Μάαστριχτ. Και αυτός ο "στόχος", δηλαδή η εργατική καθυπόταξη, φαίνεται και είναι ο πιο δύσκολος να επιτευχθεί, τόσο θεωρητικά (αδυναμία μακροπρόθεσμης πρόβλεψης και χάσματα εποπτείας του "φιλελευθερισμού"), όσο και πρακτικά (ταξικός ανταγωνισμός).