Η ταξική πάλη είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής ανάπτυξης. Αυτή κινεί την ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτές οι σκέψεις του Μαρξ και του Ενγκελς αποτελούν την καρδιά του ιστορικού υλισμού.

Σε όλους τους ταξικούς κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς ο καταπιεστής και καταπιεζόμενος βρίσκονταν σε ένα συνεχή αγώνα μεταξύ τους.

Στον καπιταλισμό η ταξική πάλη διεξάγεται ανάμεσα στην αστική και στην εργατική τάξη, ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο. Η καταπιεζόμενη τάξη δεν μπορεί με κανέναν άλλο τρόπο να απελευθερωθεί, παρά μόνον με τη δική της ανατρεπτική δράση.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας εμφανίζεται μια καταπιεζόμενη τάξη, η εργατική, που με την πάλη της μπορεί να καταργήσει τους όρους ύπαρξής της, δηλαδή τη μισθωτή εργασία, δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Συνεπώς, μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της, καταργώντας τον καταπιεστή της, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή είναι και η οριστική νίκη της εργατικής τάξης, που μέσω της ταξικής πάλης οδηγεί στην αταξική κοινωνία.

Αλλά ας έρθουμε σ' ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί η εργατική τάξη για την ταξική της πάλη, τα συνδικάτα. Ο Μαρξ σημειώνει: "Οι εργατικές ενώσεις προσφέρουν καλή υπηρεσία σαν κέντρα αντίστασης ενάντια στους σφετερισμούς του κεφαλαίου. Αποτυχαίνουν μερικά στο σκοπό τους, όταν δεν κάνουν σωστή χρήση της δύναμής τους. Αποτυχαίνουν ολοκληρωτικά στο σκοπό τους όταν περιορίζονται σ' ένα μικροπόλεμο ενάντια στα αποτελέσματα του σημερινού συστήματος, αντί να προσπαθούν ταυτόχρονα να το αλλάξουν, αντί να χρησιμοποιούν τις οργανωμένες δυνάμεις τους σαν ένα μοχλό για την τελική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, δηλαδή για την οριστική κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας" "Διαλεχτά Εργα" τομ. 1, σελ. 531.

Τι είναι λοιπόν τα συνδικάτα και ποιος ο ρόλος τους; Τα συνδικάτα είναι οι πλατιές μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, που μπορούν να συνενώσουν μεγάλο μέρος της. Ιστορικά εμφανίστηκαν μαζί με τις απεργίες, σαν αντίσταση των εργατών ενάντια στην καταπίεση και διαμορφώθηκαν στην πορεία σε σταθερές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Οι Μαρξ και Ενγκελς με μια σειρά έργα τους δημιούργησαν την επαναστατική αντίληψη για τα συνδικάτα, όπως είδαμε από ένα απόσπασμα πιο πάνω. Αντέκρουσαν τις θεωρίες, που κυριαρχούσαν τότε (των Φοριέ, Σεν Σιμόν, Προυντόν κλπ.), ότι η δράση των συνδικάτων εμποδίζει τη βιομηχανική ανάπτυξη ή ότι κάθε αύξηση μισθών συνεπάγεται και αυξήσεις τιμών.

Αποκάλυψαν με τις οικονομικές μελέτες τους ότι η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης εκφράζεται με την υπεραξία, που καρπώνεται ο καπιταλιστής αγοράζοντας από την εργάτη την εργατική του δύναμη.

Απέδειξαν ότι τα συνδικάτα είναι απαραίτητα για να οργανώνονται οι εργάτες ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και για να κάνουν ένα πρώτο βήμα στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, που ολοκληρώνεται με τη γνώση ότι χρειάζεται ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική παρέμβαση και δράση της ανώτατης μορφής οργάνωσης της εργατικής τάξης, της πρωτοπορίας της, του κομμουνιστικού κόμματος, και της ανώτατης μορφής ταξικής πάλης της πολιτικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ο ρόλος των συνδικάτων δεν εξαντλείται στην πάλη για τους μισθούς, το χρόνο εργασίας και τις μεταρρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Η οικονομική πάλη είναι μια σημαντική πλευρά της δράσης τους, αλλά και συστατικό μέρος της ταξικής πάλης. Δεν μπορεί να είναι όμως πολιτικά ουδέτερα, αφού υπερασπίζονται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γι'αυτό το σκοπό ιδρύθηκαν.

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι πεδίο σύγκρουσης της επαναστατικής τάσης και της τάσης ενσωμάτωσης και συμβιβασμού της αστικής επίδρασης.

Με την παρέμβαση του κομμουνιστικού κόμματος να προσανατολίζεται στην ταξική σύγκρουση, να υιοθετεί στόχους πάλης σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Τα συνδικάτα πρέπει να ασχολούνται μ' όλες τις πλευρές της ζωής της εργατικής τάξης, π.χ., παιδεία, υγεία, πολιτισμός κ.ά. Η συνδικαλιστική δράση πρέπει να διαπαιδαγωγεί τους εργάτες στην καθημερινή τους σύγκρουση με το κεφάλαιο. Συνεπώς, τα συνδικάτα μέσα στην πάλη τους για τα καθημερινά ζητήματα πρέπει να γίνονται κέντρα οργάνωσης και διαπαιδαγώγησης της εργατικής τάξης στην πάλη της για το σοσιαλισμό.

Μόνο τέτοια συνδικάτα είναι ταξικά, ανεξάρτητα απο την αστική πολιτική και μόνον αυτά εκπληρώνουν την αποστολή τους. Ομως τι σύγκριση μπορεί να γίνει αυτής της επιστημονικής άποψης για το ρόλο των συνδικάτων με τη σημερινή δράση τους; Τι σχέση μπορεί να έχει ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος με την ταξική πάλη;

Τι σχέση έχουν οι εθιμοτυπικές απεργίες που αποφασίζουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ με τον ταξικό αγώνα, ενάντια στις επιλογές της ιερής συμμαχίας ΕΕ, εργοδοσίας και κυβέρνησης;

Μπορεί το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα να αποκρούσει την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, έτσι παροπλισμένο και ανυπόληπτο στα μάτια των εργαζομένων που είναι, από την τακτική των παρατάξεων του συστήματος;

Εμείς οι κομμουνιστές θα χρεωθούμε σοβαρότατες ευθύνες για κάθε μέρα καθυστέρησης που γίνεται προς την ανασυγκρότηση και τον ταξικό του προσανατολισμό. Είναι βασική μας υποχρέωση να συμβάλουμε για να αναπτυχθεί και να κυριαρχήσει το ταξικό ρεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Κάθε αργοπορία θα πολλαπλασιάσει τις δυσκολίες για τον αναπροσανατολισμό του. Οι σημερινές ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων έχουν ξεπεράσει τον "κλασικό ρεφορμισμό". Είναι επικίνδυνες, ενσωματωμένες στο σύστημα, παίζουν το παιχνίδι του, συμμετέχουν στη νομή της εξουσίας δίνοντας "γην και ύδωρ" στον ταξικό εχθρό, το κεφάλαιο.

Με όλες τις δυνάμεις μας πρέπει να αγωνιστούμε να αποκτήσουν τα συνδικάτα της εργατικής τάξης το ρόλο που γι' αυτόν φτιάχτηκαν.

Σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε κλάδο, στις γειτονιές, οι κομμουνιστές μαζί με άλλους συνδικαλιστές και εργαζόμενους αναπτύσσουν πρωτοβουλίες, συσπειρώσεις μέσα από επιτροπές αγώνα για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Ολο και περισσότεροι εργαζόμενοι κατανοούν αυτό που επισήμανε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για τη δουλιά του Κόμματος στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα. "Σήμερα έχει υπερωριμάσει η ανάγκη να οξυνθεί ακόμη πιο αποφασιστικά η γραμμή της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας, απαραίτητη προϋπόθεση για τον απεγκλωβισμό των εργαζομένων από την επιρροή τους και την ενίσχυση της γραμμής συσπείρωσης και ανάπτυξης πάλης. Η αντιπαράθεση και η συσπείρωση αποτελούν αναπόσπαστες πλευρές ενός ενιαίου καθήκοντος, να αναπτυχθεί ένα ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, τέτοιο που να είναι ικανό να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και τη γενικότερη συσπείρωση των κοινωνικών δυνάμεων, οι οποίες υποφέρουν από τα μονοπώλια και τις επιλογές του ιμπεριαλισμού".

Είμαστε σίγουροι ότι οι διεργασίες στη βάση των εργαζομένων θα επεκτείνονται, θα βάλουν στην άκρη τις διεφθαρμένες και ανυπόληπτες συνδικαλιστικές ηγεσίες και θα δώσουν προοπτική στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Τα μέλη, οι οπαδοί και οι φίλοι του Κομμουνιστικού Κόμματος, σαν μια γροθιά επωμίζονται την ευθύνη ν' αλλάξουν την πορεία του συνδικαλιστικό κίνημα σύμφωνα με τις ανάγκες και την οξύτητα των προβλημάτων. Σ' αυτόν τον αγώνα δε θα είναι μόνοι τους. Θα κερδίσουν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Η απεργιακή κινητοποίηση στις 15 του Δεκέμβρη και ο συντονισμός της από την Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή αποτέλεσε ένα μεγάλο βήμα μπροστά για το συνδικαλιστικό κίνημα. Θα ακολουθήσουν πολλά τέτοια μαχητικά βήματα, συγκροτημένα και αποφασιστικά, που θα διαμορφώσουν μέτωπο με αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και όλων όσοι έχουν όραμα την ΟΝΕ και την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Αιμιλία ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ

Οι σημερινές ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων έχουν ξεπεράσει τον "κλασικό ρεφορμισμό". Είναι επικίνδυνες, ενσωματωμένες στο σύστημα, παίζουν το παιχνίδι του, συμμετέχουν στη νομή της εξουσίας δίνοντας "γην και ύδωρ" στον ταξικό εχθρό, το κεφάλαιο.