Στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων βρίσκονταν πάντα οι συντάκτες του "Ρ". Είτε στις απεργίες, είτε - στην περίοδο της ένοπλης αντίστασης και πάλης - στα βουνά και στα χαρακώματα. Τιμώντας τη μνήμη όλων όσοι έγραψαν την 80χρονη ιστορία του "Ρ", δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από το ρεπορτάζ - ντοκουμέντο του Κώστα Βιδάλη,για τη θρυλική "Μάχη της Σοδειάς". Το ρεπορτάζ αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στις εκδόσεις "Ρήμα", από το ΕΑΜ Θεσσαλίας και διασώθηκε - παρμένο από σπάνιο κατοχικό φυλλάδιο - από τον αντιστασιακό δημοσιογράφο Λάζαρο Αρσενίου, στο βιβλίο του "Η δολοφονία του Κώστα Βιδάλη", απ' όπου και το πήρε ο "Ρ", για τη δική του έκδοση - αφιέρωμα στον αγωνιστή συντάκτη του. (Οι υπότιτλοι είναι αυτοί του πρωτοτύπου).

Για να πετύχει τους σκοπούς της αυτούς, για να διευκολύνει τους πάτρωνές της συνεργάτες και συμμάχους χιτλερικούς φασίστες, χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους, ακόμα και τις πιο ιησουίτικες μεθόδους, τη συκοφαντία, τη διαβολή κλπ. Για μια φορά ακόμα εμφανίστηκαν, για να χύσουν το δηλητήριό τους, μέσα από τις γραμμές του Ευαγγελίου και των ρητών των Μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, οι δύο γνωστοί ιεράρχες: Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιωακείμ και οΖιχνών Λάρισας Κύριλλος Εξαρχος. Με "έκκλησή" τους που δημοσιεύτηκε στην ελληνόφωνη γερμανική εφημερίδα "Λαρισαϊκός Τύπος" της 3 Ιουνίου 1944, ενώ αναγνωρίζουν ότι "από μίαν καλήν συγκομιδήν του σίτου εξαρτάται η ζωή ολοκλήρου του Εθνους ημών μέχρι του Θερισμού του 1945", κατόπιν με τη μεγαλύτερη πονηριά λένε: "η μάχη του σίτου γίνεται όχι για να συγκεντρωθεί ασφαλέστερον ο σίτος εις τας αποθήκας, αλλά ποία από τας διαφόρους οργανώσεις θα πάρει προκαταβολικώς περισσότερον από τας άλλας".

Και τα λένε αυτά, για να αποκαλυφθούνε μόνοι τους κατόπιν: "υπομιμνήσκουμε ότι και η κυβέρνησίς μας (πρόκειται για την κυβέρνηση του προδότη Ράλλη) εξέδωκε τον σχετικό νόμο, αναφορικώς με την εφετινήν εσοδείαν και ότι ο νόμος αυτός επιβάλλεται να γίνει σεβαστός παρά πάντων".Ποιες είναι οι οργανώσεις που ζητάν να αρπάξουν τα στάρια, τη σοδειά, το λένε μόνοι τους, οι δύο ιεράρχες. Η ίδια η κυβέρνηση. Το ζήτημα λοιπόν δεν έμπαινε ποιος θα πάρει τη σοδειά, μα: θα την πάρει ο νοικοκύρης, ο χωριάτης που κόπιασε, ίδρωσε για να καλλιεργήσει τα χωράφια, ή οι Γερμανοί και η προδοτική κυβέρνηση με το νόμο, που "επιβάλλεται να γίνει σεβαστός παρά πάντων", δηλαδή με το γερμανοελληνικό νόμο, που καθόριζε ότι 35% τουλάχιστον από την παραγωγή κάθε χωριάτη θα το πάρουν οι χιτλερικοί ληστές και οι ντόπιοι ληστές. Και οι δυο αυτοί γερμανόδουλοι ιεράρχες τονίζουν παρακάτω:

Κάθε ατσαλένιο χέρι, που θα κρατήσει το αρπαχτικό των Γερμανών και των οργάνων τους, κάθε πράξη που θα τείνει στο σταμάτημα της ληστείας της σοδειάς, "θα χαρακτηριστεί ως αντιχριστιανική, βίαια και αντεθνική ενέργεια". Η αρπαγή και η ληστεία είναι κατά τους δύο ιερωμένους, ενέργειες χριστιανικές και εθνικές. Και όλα αυτά τα λένε "μετ' αγάπης Χριστού", ενώ μόνο με την αγάπη του σατανά, προδότες αυτοί, θα μπορούσαν να τα διακηρύξουν.

Η προδοτική φωνή τους έμεινε αποτυπωμένη στο χαρτί, για να αποτελέσει στη δεδομένη στιγμή της εθνικής κρίσης, μια ακόμα απόδειξη για την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας που τους βαρύνει. Η συκοφαντία, η διαβολή, δεν έπιασε και οι Θεσσαλοί αγρότες προχώρησαν και έδιναν τη μάχη για τη σωτηρία της σοδειάς τους.

Συμπερασματικά μπορούμε να διαγράψουμε ως εξής το γερμανικό "ελληνικό" σχέδιο αρπαγής της σοδειάς.

α) Σκοπός: αρπαγή της σοδειάς του κάμπου στο σύνολό της σχεδόν.

β) Μέσο: ο νόμος της προδοτικής κυβέρνησης Ράλλη.

γ) Μέθοδος: σύσταση ομάδων αλωνιστικών συγκροτημάτων, σε διάφορες περιοχές του κάμπου, με πλήρη απαγόρευση του αλωνίσματος με ζώα, δοκάνες, στούμπισμα.

δ) Δυνάμεις: οι χιτλερικοί στρατιωτικοί σχηματισμοί των Ες-Ες, που βρίσκονται στον Θεσσαλικό κάμπο και οι ένοπλες και άοπλες δυνάμεις των Εασαδιτών, των ΕΕΕ, των Ράλληδων. Αυτές οι δυνάμεις θα φρουρούσαν τα αλωνιστικά συγκροτήματα.

ε) Στήριγμα: η αντίδραση, η κάθε λογής και ποιότητας αντίδραση, με επικεφαλής τους Εδεσίτες.

στ) Οργανα: όλοι οι ραλλικοί τυχοδιώκτες υπάλληλοι, που βρίσκονται στις δημόσιες υπηρεσίες και τους άλλους οργανισμούς. Ολόκληρη η φάρα των μεταξικών διοικήσεων των Ενώσεων Γεωργικών Συνεταιρισμών, η μαφία των προδοτών.

ζ) Προθεσμία: ημέρα έναρξης της αρπαγής είχε οριστεί η 1η του Ιούλη.Γενικός αρχιλήσταρχος είχε οριστεί ο Γερμανός ταγματάρχης Μάνεκε, που συνεργαζότανε στενά με τους νομάρχες του Ράλλη και τους αρχηγούς των ΕΑΣΑΔ, των ΕΕΕ κλπ.

Ο κάμπος είχε χρυσώσει από τη μια ως την άλλη μεριά. Τα βαριά, μεστωμένα και πολύτιμα στάχυα έχουν γείρει από το βάρος του ώριμου καρπού. Οπως είναι γυρισμένες οι ψάνες μοιάζουν να 'ναι αποσταμένα και να περιμένουν τον ερχομό του Θεριστή, για να τ' απαλλάξει από το βάρος. Αν δεν έρθει έγκαιρα, αυτά θα τινάξουν τον καρπό, θα τον σκορπίσουν κάτω στο χωράφι, δεν αντέχουν πια.

Μέσα στον κάμπο είναι χυμένη η ανησυχία. Ο φόβος απλώνεται σαν την ομίχλη πάνω στα χωριά. Ενα μεγάλο ερωτηματικό υπάρχει στα πρόσωπα, στις κουβέντες όλων: Τι θα γίνει η σοδειά.

Μια απάντηση βγαίνει αυθόρμητα: Μόνο με τις ίδιες τις δυνάμεις μας, με τα μπράτσα μας, με τα όπλα μπορούμε να υπερασπιστούμε τη σοδειά. Οπλα, δώστε μας όπλα, είναι η γενική απαίτηση. Ας κάψουν και τα χωριά και τα σπίτια και τα νοικοκυριά μας. Τη σοδειά να σώσουμε.

Και τα μάτια γυρίζουν προς τα βουνά, προς τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, τη δύναμη, που ενωμένη με τη δική τους, μπορεί να εγγυηθεί τη σοδειά, να ματαιώσει τα σχέδια της αρπαγής της από τους χιτλερικούς ληστές και τους προδότες ληστές. Μα ταυτόχρονα τα μάτια είναι γυρισμένα προς τις οργανώσεις, στους συναγωνιστές, αυτούς που σε κάθε δύσκολη στιγμή τους βρίσκανε δίπλα τους, έτοιμους να θυσιαστούν. Σ' αυτούς που στα τρία χρόνια του αγώνα τους λέγανε πάντα το σωστό λόγο και πάντα τους έδειξαν το δρόμο της σωτηρίας, της τιμής και του καθήκοντος.

"Ούτε σπυρί στάρι στον κατακτητή και τους προδότες".

Αυτό είναι το σύνθημα που κυριαρχεί μέσα στον κάμπο. Είναι το σύνθημα που έριξε το ΕΑΜ και τα συνεργαζόμενα μέσα σ' αυτό κόμματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τα άλλα. Και το σύνθημα αυτό επαναλαμβάνεται από οργανωμένα, του μαχόμενου λαού, τα μυριάδες στόματα.

Ούτε σπυρί στάρι στον κατακτητή και τους προδότες είναι η απάντηση των καραγκούνηδων, αυτών των δουλευτάδων της γης, που το χειμώνα ζυμώνουν τη λάσπη του κάμπου και το καλοκαίρι καταπίνουν την παχιά σκόνη του.

Και όλος ο λαός, γέροι, γριές, γυναίκες και άντρες, κορίτσια και αγόρια, όλοι ακόμα και τα μικρά παιδιά το χωνεύουν, το κάνουν συνείδηση, σκοπό, έργο, το μεταβάλλουν σε πολεμικό σύνθημα. Ο φόβος και η ανησυχία έχουν σβήσει. Η ομίχλη που απλώνονταν καταθλιπτικά πάνω από τα χωριά, διαλύθηκε. Η αποφασιστικότητα, η θέληση του λαού να παλέψει για τη ζωή και τη λευτεριά του, αντικατέστησαν το δισταγμό και το φόβο. Στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς που πέρασαν έμαθαν όλοι, πως μόνο με τον αγώνα, με την πάλη κατά των κατακτητών και των προδοτών μπορούμε να σωθούμε σαν λαός, σαν έθνος, σαν άτομα. Με το σκληρό αγώνα θα σωθεί και η σοδειά!

Και όλος ο κόσμος ανασκουμπώνεται για τον αγώνα αυτό της ζωής, για τη ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ, αυτής που θα εξασφαλίσει τους κόπους, το ψωμί, τη ζωή του χωριάτη μα και του ελληνικού λαού ολόκληρου και του στρατού του, του ΕΛΑΣ. Ολος ο κόσμος δίνεται με όλη την ψυχή του στη μεγάλη μάχη της σοδειάς".