......... .......... Με αφορμή το αφιέρωμα του "Ρ" στα 30χρονα της ΚΝΕ, η συντρόφισσα του Αχιλλέα Μπλάνα μάς έστειλε αναμνήσεις του, δημοσιευμένες πριν 20 χρόνια στην ΚΟΜΕΠ, για το γιορτασμό της 12ης επετείου της Οχτωβριανής Επανάστασης από την Οργάνωση της ΟΚΝΕ στη Λάρισα, τις οποίες και δημοσιεύουμε.

***

Σε αντίθεση μ' αυτό που γινόταν στον καπιταλιστικό κόσμο, η ΣΕ, με επικεφαλής το κόμμα των μπολσεβίκων, πιστό στη μαρξιστική - λενινιστική διδασκαλία και στις υποθήκες του Λένιν για τη δυνατότητα οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Ρωσία, στις συνθήκες της καπιταλιστικής περικύκλωσης, γνώριζε οικονομική άνοδο, πραγματοποιούσε θριαμβευτικά το πρώτο πεντάχρονο πλάνο.

Πλησίαζε ο γιορτασμός της 12ης επετείου, δε μας χώριζαν παρά λίγες μέρες. Η τρομοκρατία και οι συλλήψεις, που είχαν αρχίσει από το 1928 και συνεχίζονταν, δημιούργησαν σοβαρά κενά στις Οργανώσεις του Κόμματος και της νεολαίας.

Οι αστυνομικές αρχές, με επικεφαλής τον διώκτη των κομμουνιστών, διοικητή της ασφάλειας, Τέγο, είχαν την ψευδαίσθηση πως θα μας ήταν αδύνατο να οργανώσουμε και την παραμικρή εκδήλωση για το γιορτασμό της επετείου στις συνθήκες της τρομοκρατίας, ύστερα και από τα χτυπήματα που δέχτηκαν οι Οργανώσεις προηγούμενα.

Ομως, δεν υπολόγισαν πως για τους κομμουνιστές υπάρχουν στιγμές που κάνουν τα αδύνατα δυνατά, σαν αποφασίσουν κάτι, σαν οργανώσουν καλά τη δουλιά τους, σαν τηρούν τους συνωμοτικούς κανόνες, που η κατάσταση κάθε φορά υπαγορεύει και απαιτεί από μας.

Για την Κομματική Οργάνωση και την Κομμουνιστική Νεολαία της Λάρισας ήταν ζήτημα τιμής να απαντήσουμε στην τρομοκρατία και στην αντισοβιετική σταυροφορία, που βρισκόταν σε έξαρση εκείνη την εποχή, γιορτάζοντας με κάθε τρόπο την ιστορική επέτειο. Σημειώνουμε πως η Λάρισα το 1929 ήταν εντελώς διάφορη από τη σημερινή, ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τότε τις 25.000.

Η Κομματική Οργάνωση και η Οργάνωση της Κομμουνιστικής Νεολαίας αποφάσισαν: Να κυκλοφορήσουν για την επέτειο χειρόγραφες προκηρύξεις με καρμπόν, να οργανώσουν παράνομη συγκέντρωση σε καφενείο που, κατά τη γνώμη τους, δε θα γινόταν αντιληπτή αμέσως, ώστε να κρεμάσουν σε συνέχεια συνθήματα, γραμμένα σε χαρτόνι και κόκκινη σημαία στο ρολόι της πόλης στο φρούριο, εκεί που βρίσκεται και σήμερα ακόμα αυτό. Να εντείνουμε τις προσπάθειες για τον έρανο που η ΟΚΝΕ είχε ανοίξει αυτές τις μέρες για το πολυβόλο της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Νεολαίας της Σοβιετικής Ενωσης. Για το σκοπό αυτό κυκλοφόρησαν παράνομες κάρτες με σκίτσο ένα πολυβόλο. Αυτά που καθορίσαμε στο μεγαλύτερο μέρος ήταν δουλιά που θα έβγαινε από τους νεολαίους.

Οργασμός δραστηριότητας σε σπίτια, όπου δουλεύονταν τα υλικά, παράνομα και με κάθε προφύλαξη. Δυο - τρεις μέρες πριν την επέτειο όλα ήταν έτοιμα. Την παραμονή το απόγευμα, μοιράσαμε 250 χειρόγραφες προκηρύξεις σε οπαδούς και φίλους μας, λέγοντας σ' αυτούς που τις δίναμε και προφορικά να πάρουν μέρος στη συγκέντρωση που θα γινόταν το ίδιο βράδυ στο Σιάουλο, στο καφενείο Καναρίνια. Στις 8.30 το βράδυ συγκεντρώθηκαν στο καφενείο πάνω από 150 άτομα.

Τη συγκέντρωση άνοιξε ο σ. Κλειδωνάρης, αντιπρόσωπος της ΠΕ Βόλου, που βρισκόταν στη Λάρισα εκείνες τις μέρες. Σε συνέχεια μίλησε ο σ. Κ. Λουλές, από την Κομματική Οργάνωση Λάρισας και ο υποφαινόμενος από την Κομμουνιστική Νεολαία.

Ολοι αναπτύξαμε τις κατακτήσεις των εργατών, αγροτών και νέων και τη σημασία αυτών των κατακτήσεων στη μεγάλη χώρα του βορρά, καθώς και τις προκλήσεις και τις επεμβατικές διαθέσεις της διεθνούς αντίδρασης ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Τελικά καλέσαμε τους συγκεντρωμένους να δυναμώσουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Και σε περίπτωση ανοιχτής στρατιωτικής επέμβασης από τις αντιδραστικές δυνάμεις των καπιταλιστικών χωρών, να αποτρέψουμε αυτό που έγινε το 1919 από την κυβέρνηση Βενιζέλου, που είχε στείλει στην Ουκρανία εκστρατευτικό σώμα με επικεφαλής τον στρατηγό Νίδερ παρά και ενάντια στην καταδίκη της επαίσχυντης αυτής ενέργειας από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τους προοδευτικούς ανθρώπους και από το νεοϊδρυμένο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας, το κατοπινό ΚΚΕ.

Την ίδια νύχτα, συνεργείο από δυο νεολαίους κρεμάσαμε συνθήματα στα τηλεγραφικά σύρματα. Για να γίνει αυτή η δουλιά περάσαμε ένα γάντζο στο πάνω μέρος του χαρτονιού, δέσαμε και μια πέτρα, την πετούσαμε στην άλλη μεριά του σύρματος, τραβούσαμε μετά το σκοινί που κρατούσαμε και σαν πιάνονταν ο γάντζος στο σύρμα, κόβαμε το σκοινί και έμενε κρεμασμένο το χαρτόνι με συνθήματα από τις δυο πλευρές του.

Ακριβώς στις δυο τα μεσάνυχτα συνεργείο από τρεις νεολαίους με ένα σιδηρουργό, σαν ειδικό, βρισκόταν στην πόρτα του πύργου με το ρολόι στην κορυφή του. Εβρεχε με το τουλούμι, που λένε. Πέρα από το θόρυβο της βροχής και τις αστραπές που διαπερνούσαν το σκοτάδι, καμιά άλλη κίνηση. Χωρίς καθυστέρηση ο μηχανουργός σπάζει την κλειδαριά της πόρτας του πύργου, με τα σύνεργα που κουβαλούσε μαζί του, ανεβαίνουμε με προσοχή μην αγγίξουμε τα καλώδια δυο από τους τρεις του συνεργείου μας, ο τρίτος κρατούσε τσίλιες, φτάσαμε στον εξώστη που ήταν πάνω από τις ηλεκτρικές λάμπες που έριχναν το φως, γύρω γύρω στο ρολόι.

Δέσαμε το κοντάρι γερά με συρματόσχοινο στα κάγκελα, ξετυλίξαμε την τυλιγμένη μέχρι αυτή τη στιγμή σημαία, κατεβήκαμε, αλλάξαμε την κλειδαριά στην πόρτα και φύγαμε γεμάτοι ικανοποίηση πως πραγματοποιήθηκαν όλα όσα είχαν αποφασίσει οι Οργανώσεις. Ενας από τους τρεις του συνεργείου έμεινε σε κοντινό σπίτι για να παρακολουθεί ως το πρωί τις κινήσεις της Ασφάλειας. Στο μεταξύ, πέρασε και η μπόρα, ο καιρός άλλαξε, ο βοριάς σκορπούσε τα σύννεφα, λες και συμμάχησε με τους νεολαίους, τραγουδώντας μαζί μας το αγαπημένο μας τραγούδι εκείνης της εποχής:

Ψηλά στης Ρωσίας τα χιόνια/ που πάντα φυσάει ο βοριάς/ τα σύννεφα διώχνει τα αιώνια/ και σπάει τα δεσμά της σκλαβιάς.

Προς τα χαράματα, την ώρα που απλώνεται πηχτό σκοτάδι, πριν το ξημέρωμα, σκιές χωροφυλάκων που είχαν διακρίνει τη σημαία, κινούνταν πέρα - δώθε χωρίς όμως να πλησιάζουν στο ρολόι. Φοβούνταν μήπως τους στήσαμε καμιά παγίδα. Κι αυτό γιατί στο σκοτάδι διέκριναν να κρέμονται κάτι πραγματάκια γύρω από τον πύργο. Μόνο σαν ξημέρωσε είδαν πως ήταν ρόδια που τα είχε κρεμάσει ο φύλακας του πύργου που κρατούσε και το κλειδί του.

Φαντάζεται κανείς το πείσμα τους ύστερα και από την γκάφα τους που τους καθυστέρησε ώρες ολόκληρες να κατεβάσουν τη σημαία. Στο μεταξύ, έπηξε η Λάρισα από την αγροτιά που ερχόταν στο βδομαδιάτικο παζάρι της και που εκείνη τη χρονιά συνέπεσε να είναι Τετάρτη, η 7η του Νοέμβρη. Ο λαός της Λάρισας και οι αγρότες, που έβλεπαν από χιλιόμετρα μακριά να ανεμίζει ψηλά στον πύργο του ρολογιού, μεγαλόπρεπα, η κόκκινη σημαία, συγκεντρώθηκαν στην πλατεία.

Και δεν ήταν μικρή η σημαία. Τρία μέτρα μάκρος και δυο φάρδος με μεγάλο χρυσό σφυροδρέπανο στη μέση και τα συνθήματα: "Ζήτω ο κόκκινος Οχτώβρης". "Κάτω τα χέρια απ' τη Σοβιετική Ενωση, το πρώτο στον κόσμο κράτος των εργατών και αγροτών". Παρά την τρομοκρατία και την προσπάθεια της Αστυνομίας να διαλύσει τον κόσμο από την πλατεία, δεν το κατόρθωσε παρά μόνο στις 10 το πρωί και αφού τελικά κατέβασε τη σημαία. Εδώ τελείωσε η πρώτη φάση του γιορτασμού για ν' αρχίσει η δεύτερη, εκείνη του διωγμού και των συλλήψεων. Πληροφορήθηκε η Ασφάλεια ποιοι μίλησαν στη συγκέντρωση και προσπαθούσε να μας βάλει στο χέρι.

Υστερα από δυο μέρες πιάνεται ο Κλειδωνάρης, επακολουθεί το πιάσιμο του Λουλέ και λίγο αργότερα του υποφαινόμενου. Ανταμώσαμε τελικά και οι τρεις στη φυλακή της Λάρισας, περάσαμε από δίκη, για παράβαση του Ιδιώνυμου. Ηταν η δεύτερη δίκη στην Ελλάδα, ύστερα από κείνη που είχε προηγηθεί στην Αθήνα. Δικαστήκαμε ο Κλειδωνάρης ένα χρόνο φυλακή και ένα χρόνο εξορία, ο Λουλές δέκα μήνες φυλακή και ένα χρόνο εξορία και ο υποφαινόμενος οχτώ μήνες φυλακή και ένα χρόνο εξορία. Το εφετείο άφησε τις ίδιες ποινές. Αμέσως μας έδιωξαν για την Αίγινα και είμαστε τότε οι πρώτοι κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι που στάλθηκαν εκεί.