Μας δείχνουν την πιο επώδυνη και καταστροφική πορεία, στην οποία ο Σημίτης και οι συνοδοιπόροι του... εκσυγχρονιστές προχώρησαν τόσο πολύ, εκτιθέμενοι στην αντιλαϊκή εφόρμησή τους, ώστε δεν μπορούν πια, και γι' αυτό δε θέλουν, να κάνουν πίσω. Ξέρουν ότι αν δεν πετύχουν το στόχο που τους έβαλαν οι μεγιστάνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θ' αντιμετωπίσουν άμεσα τον κίνδυνο της πολιτικής αποκαθήλωσής τους.

Τον ίδιο κίνδυνο διαισθάνονται ότι θα συναντήσουν και οι κύριοι βαστάζοι του αμαρτωλού εκμεταλλευτικού συστήματος, εκπρόσωποι της καθοδηγημένης από την κυβέρνηση ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, που παίζουν τον αισχρότερο και βδελυρότερο ρόλο του κυματοθραύστη της λαϊκής πλημμυρίδας. Είναι οι χειραγωγούμενοι από το χρηματιστικό κατεστημένο που διακατέχονται από τη νοοτροπία και ψυχολογία του υπηρετείν το μεγάλο κεφάλαιο με ό,τι πιο εκλεπτυσμένο, επιστημονικά μελετημένο, και όταν τους χρειαστεί και σκληρό, μέσο προς διαμόρφωση, ανάλογης προς τη δική τους, δουλοπρεπούς συνείδησης και στα παρακάτω απ' αυτούς στελέχη της εργατοϋπαλληλικής αριστοκρατίας.

* * *

Φαίνεται καθημερινά απο τη δράση τους με πόση εθελοδουλία υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αφεντικών τους, προδίδοντας τα συμφέροντα των εργατών και υπαλλήλων, στους κόλπους των οποίων αναδείχτηκαν στα ύπατα αξιώματα συνδικαλιστικών οργάνων.

Για το πώς το καταφέρνει αυτό το κεφαλαιοκρατικό κατεστημένο, μεταμορφώνοντας, όπως η Κίρκη, ανθρώπους σε ασυνείδητους βιαστές της ζωής των εργαζομένων, υπάρχουν πολλές αποδείξεις. Στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο "Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1943-1950", γραμμένο από έξι πανεπιστημιακούς - έξω από το χώρο της Αριστεράς - σε ξένα πανεπιστήμια, υπό την επιμέλεια του Ντέιβιντ Κλόουζ, παρουσιάζεται μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση και ερμηνεία της συμπεριφοράς της άρχουσας τάξης που εμφανιζόταν τότε με το προσωπείο της Δεξιάς.

Στο κεφάλαιο "Η ανοικοδόμηση του κράτους της Δεξιάς" (σελ. 197-237) που το επεξεργάστηκε ο παραπάνω συγγραφέας, διαβάζουμε σχετικά:

"Η κυριαρχία της Δεξιάς διατηρούσε τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, που αποτελούσαν κληρονομιά της κατοχής κι αυξάνονταν άμεσα ή έμμεσα από την οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων το 1945 και μετά. Οι κυβερνήσεις εφάρμοζαν αυτή την πολιτική όχι μόνο με μεθόδους συνηθισμένες και σε άλλες χώρες, όπως η κρατική ιδιοκτησία ορισμένων τομέων των υπηρεσιών ή η νομισματική πολιτική και ο περιορισμός του εξωτερικού εμπορίου, αλλά και με την άσκηση ελέγχου πάνω σ' ένα συγκεντρωτικό τραπεζικό σύστημα. Η κυβέρνηση έλεγχε ή επηρέαζε τους διορισμούς στην Τράπεζα της Ελλάδος, στην Εθνική Τράπεζα και στην Αγροτική Τράπεζα. Και την εξουσία της αυτή την ισχυροποίησε ακόμα περισσότερο το 1946, με την ίδρυση της Νομισματικής Επιτροπής που είχε την αρμοδιότητα να ρυθμίζει όλη την πιστωτική πολιτική".

Αν σκεφτεί κάποιος συνειρμικά, εύκολα θ' αντιληφθεί ότι εκείνη η πολιτική "αναπαράγεται" και σήμερα από κυβερνήσεις που αυτοονομάζονται σοσιαλιστικές! Συγκρίνετε την πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - Σημίτη με κείνη της κυβέρνησης του 1946, σύμφωνα με όσα γράφονται σε συνέχεια, στο ίδιο κεφάλαιο:

"Το γενικό αποτέλεσμα της κυβερνητικής δραστηριότητας ήταν να βοηθείται ο ιδιωτικός επιχειρηματικός τομέας και οι ξένοι επενδυτές να αποκομίζουν μεγάλα κέρδη στον τριτογενή τομέα - και ως ένα βαθμό και στον δευτερογενή - της οικονομίας. Η μια κυβέρνηση μετά την άλλη ευνοούσαν τους επιχειρηματίες με τα εξής μέσα: τη διοχέτευση σ' αυτούς της ξένης βοήθειας. Τη διατήρηση ενός πολύ οπισθοδρομικού φορολογικού συστήματος. Τη διατήρηση ενός πολύ οπισθοδρομικού φορολογικού συστήματος. Την παραχώρηση πιστώσεων που γίνονταν πολύ φτηνές εξαιτίας του υψηλού πληθωρισμού, επιτρέποντας τη μετατροπή των κερδών σε χρυσό και ξένο συνάλλαγμα. Βάζοντας ποσοστώσεις στις εισαγωγές ορισμένων προϊόντων που ανταγωνίζονταν τις νότιες βιομηχανίες. Και κρατώντας χαμηλό το εργατικό κόστος...

Ενα άλλο αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής - συνεχίζει ο Ντέιβιντ Κλόουζ - ήταν, όπως και στη δεκαετία του '30, να γίνονται διακρίσεις κατά των συμφερόντων της αγροτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού - με την ιδιότητα του παραγωγού, του καταναλωτή και του φορολογούμενου - και να παρεμποδίζεται η απόδρασή τους από τη φτώχεια και την καθυστέρηση. Ενα ακόμα αποτέλεσμα ήταν η μη ισόρροπη ανάπτυξη με τη συνεχή εγκατάλειψη της γεωργίας, της βαριάς βιομηχανίας κι ακόμα και της ελαφριάς βιομηχανίας μετά το 1952".

* * *

Ο τομέας όμως στον οποίο η σημερινή κυβέρνηση αποδίδει τη μεγαλύτερη ιδεολογική και πολιτική σημασία, σε βαθμό που να εξαρτά την τύχη της ίδιας και του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, είναι ο συνδικαλιστικός τομέας. Σ' αυτόν κατευθύνονται οι σοβαρότερες προσπάθειές της με όλα τα πολιτικά, οικονομικά, επιστημονικά μέσα, με σκοπό να διατηρηθεί το κατεστημένο στις ηγεσίες των τριτοβάθμιων κυρίως συνδικαλιστικών οργάνων, χωρίς να υποτιμά και τα στελέχη των δευτεροβάθμιων και των πρωτοβάθμιων. Γι' αυτό καταβάλλει πολύ φαιά ουσία για να εξελιχθούν στην εντέλεια όλες οι μέθοδοι διαμόρφωσης συνειδήσεων εξωνημένου εργατοπατερισμού σε ανθρώπους που μέλλουν να γίνουν οι βαστάζοι του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος.

Το σχετικό απόσπασμα που θα παραθέσουμε από το κεφάλαιο "Η ανοικοδόμηση του κράτους της Δεξιάς" του προαναφερθέντος βιβλίου, φανερώνει παραστατικά, πειστικά και αναντίρρητα πού στηρίχτηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να επιβάλουν την πλέον ειδεχθή, απηνή, λυσσαλέα αντιλαϊκή, συγκλίνουσα πολιτική τους.

"Η κυβέρνηση - γράφει ο συγγραφέας - έπληξε ευθέως το επίπεδο ζωής των εργατών των αστικών κέντρων, ελέγχοντας τις εργατικές ενώσεις και σωματεία και χειραγωγώντας τις συνδικαλιστικές εκλογές μέσω διαφόρων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας και του δικαστικού σώματος. Ο κρατικός έλεγχος πάνω στο συνδικαλισμό ήταν απόλυτος επί δικτατορίας Μεταξά, και κάποια μορφή του υπήρχε και παλιότερα. Μετά τις γενικές εκλογές του 1946, διαδοχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύονταν την εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα για να επηρεάζουν το διορισμό συνδικαλιστικών ηγετών και να εκκαθαρίζουν τα συνδικάτα από τους αριστερούς. Κατά συνέπεια, οι εργατικές ενώσεις σ' όλα τα επίπεδα - από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ) μέχρι τα επιμέρους σωματεία και τα τοπικά επιμελητήρια - διευθύνονταν, σε όλο και μεγαλύτερη έκταση, από ανθρώπους που, λόγω των δεξιών πεποιθήσεών τους ή από οπορτουνισμό, υπάκουαν πειθήνια στην κυβέρνηση και τους Αμερικανούς υποστηρικτές της. Η ΓΣΕΕ υπάκουε στις επιθυμίες της αμερικανικής υπηρεσίας της AMAG για περιορισμό των αιτημάτων των εργατών και για παροχή ελάχιστων παραχωρήσεων ίσα ίσα για να διατηρεί την εξουσία της πάνω στα μέλη της. Η πλειοψηφία των εργατών υπέστη μείωση των πραγματικών απολαβών της τα χρόνια 1945-50 και μάλλον συνέχισε να υποστηρίζει την Αριστερά όπως έκανε στις συνδικαλιστικές εκλογές πριν ανέβει στην εξουσία η Δεξιά. Γι' αυτό ο έλεγχος των εργατικών ενώσεων απαιτούσε διαρκή επαγρύπνηση από την πλευρά της κυβέρνησης και των Αμερικανών συμβούλων της".

* * *

Παρίσης ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

Το ότι και η σημερινή διόγκωση της ανεργίας, το ξερίζωμα της αγροτιάς και ο εξαναγκασμός προς χρεοκοπία των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, η εισβολή του ξένου κεφαλαίου και η διαπλοκή του με το ντόπιο, που τους παραχωρούν το δικαίωμα της ασυδοσίας οι κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση, κατά το υπόδειγμα των προηγουμένων, και ιδιαίτερα η σημερινή του ΠΑΣΟΚ - Σημίτη, είναι προσχεδιασμένες, ωμές, ανελέητες, βάρβαρες ενέργειες κατά των λαϊκών στρωμάτων και προς όφελος των μεγιστάνων της ΟΝΕ, καταδεικνύεται από το αποτέλεσμα της άγριας μεροληπτικής - σε βάρος των λαϊκών αναγκών -πολιτικής, όπως και εκείνης της αμέσως μετά τον εμφύλιο πολιτικής, που όπως γράφει ο Ντέιβιντ Κλόουζ ήταν "να καθυστερήσει η μείωση της ανεργίας και να παρακινηθεί η μετανάστευση προς το εξωτερικό".