Ας δούμε, όμως, ποιοι ήταν εκείνοι που είπαν στην πραγματικότητα το σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος", κάνοντάς το μάλιστα και πράξη. Ο πρώτος φυσικά που με τα έργα του το είπε ήταν ο ίδιος ο στρατηγός Πλαστήρας. Γι' αυτό και το κόμμα του, η ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ενωσις Κέντρου), καθώς και το κόμμα των Φιλελευθέρων, μπρος στις εκλογές του 1952 αποδεκατίστηκαν και μια σειρά πρωτοκλασάτα στελέχη τους πέρασαν στο κόμμα του Παπάγου. Συγκεκριμένα ο πρώτος που εγκατέλειψε τον Πλαστήρα και το "Δημοκρατικό" Κέντρο για τα μάτια της Δεξιάς και του Παπάγου ήταν ο συνιδρυτής της ΕΠΕΚ Εμ. Τσουδερός. Το δρόμο του Τσουδερού ακολούθησαν δεκάδες πρώην υπουργοί, βουλευτές και πολιτευτές του Κέντρου, με φιλελεύθερη προέλευση, όπως οι: Στ. Μερκούρης, Κ. Αδαμόπουλος. Γ. Λύχνος, Δ. Ιωάννου, Χρ. Σολωμονίδης, Χαρ. Ψαρρός, Γ. Εξηντάρης, Ι. Μελάς, Π. Λεβαντής, Κ. Γιαβάσογλου, Θ. Κιζάνης, Παντ. Ροζάκης, Χρ. Παπασταύρου κ. ά. Πολλαπλάσιες ήταν οι προσχωρήσεις στον Παπαγικό Συναγερμό τοπικών στελεχών των κομμάτων του Κέντρου. Μια ματιά στον Τύπο της εποχής αρκεί για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Πώς όμως δικαιολογούσαν όλοι αυτοί την προσχώρησή τους στον "Ελληνικό Συναγερμό"; Να τι έγραφε, μεταξύ άλλων, η σχετική διακήρυξη που εξέδωσε η ομάδα Τσουδερού: "Εχομεν καθαράν την συνείδησιν ότι εις τας δυσκόλους ώρας δεν παρεβιάσαμεν τας ιδεολογικάς και πολιτικάς πεποιθήσεις μας. Αποχωριζόμεθα μόνον από παλαιούς φίλους... διά να δημιουργήσωμεν την φιλελευθέραν πίστην όπως την ενέπνευσεν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η οποία είναι ανεξάρτητος από κόμματα, ονόματα και πρόσωπα. Η συνεργασία μας με τον Ελληνικό Συναγερμό παρέχει την προσωπικήν μας εγγυήσιν ότι η υπό τον κ. Παπάγον πολιτική οργάνωσις θα κάμη δημοκρατικήν και φιλελευθέραν χρήσιν των δυνάμεων που θα της προσφέρωμεν διά την σωτηρίαν του έθνους" ("Καθημερινή" 19/10/1952).

Εκείνο πάντως που με περίσσια σπουδή κρύβουν όσοι κάθε φορά εγκαλούν το ΚΚΕ για το δήθεν σύνθημά του "Τι Πλαστήρας τι Παπάγος" είναι ότι στις εκλογές του '52 με το κόμμα του Παπάγου πήγε και εκλέχτηκε βουλευτής Αχαϊας ο Γ. Παπανδρέου. Ας δούμε όμως αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες.

Στις πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις της δεκαετίας του '50 ο Γ. Παπανδρέου λανσαρίστηκε ως σοσιαλιστής και μάλιστα δημοκρατικός. Τα παιχνίδια με τις ηχηρές ταμπέλες και τα μεγάλα λόγια ήταν μια παλιά του συνήθεια που τον συνόδευε από τα πρώτα του βήματα στην πολιτική. Γι' αυτό και στην πολιτική ορολογία είχε περάσει ως "Παπατζής". Αργότερα, στη δεκαετία του '60 και '70, έγινε ο "γέρος της Δημοκρατίας".

Στις εκλογές του 1950, το "Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα" του Γ. Παπανδρέου πήρε το 10,57% των ψήφων και 35 έδρες. Ετσι ο αρχηγός του συμμετείχε στην πρώτη κοινοβουλευτική κυβέρνηση Πλαστήρα ως αντιπρόεδρος και υπουργός των Εσωτερικών και στη συνέχεια ως αντιπρόεδρος στις κυβερνήσεις που ακολούθησαν με πρωθυπουργό τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Στις εκλογές του 1951 το Κόμμα του Παπανδρέου - μισοδιαλυμένο, αφού άλλοι βουλευτές και πολιτευτές του πήγαν με τον Πλαστήρα και άλλοι με τον Παπάγο - πήρε μέρος αυτόνομα, αλλά καταποντίστηκε και δεν κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή. Πριν όμως συμβεί αυτό ο Γ. Παπανδρέου επιχείρησε, ο ίδιος, να προσχωρήσει στον νεοσύστατο "Ελληνικό Συναγερμό" του Παπάγου, χωρίς όμως να καταφέρει να γίνει δεκτός (Σπ. Λιναρδάτου, στο ίδιο, σελ. 273). Οι προσπάθειές του να πολιτευτεί με τον Παπαγικό Συναγερμό θα ευδοκιμήσουν στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου του 1952. Ετσι, σε κείνες τις εκλογές, θα πάρει μέρος στα ψηφοδέλτια του "Ελληνικού Συναγερμού" στην Αχαϊα και θα συμμετάσχει ενεργά στην εκλογική εκστρατεία περιοδεύοντας σε όλο το νομό.