Ας σταθούμε στο παρασκήνιο της προσχώρησης του Γ. Παπανδρέου στο κόμμα του Παπάγου, όπως το περιγράφει ο Σπ. Μαρκεζίνης που τότε ήταν το δεξί χέρι του στρατάρχη.

"Οι Αμερικανοί - γράφει ο Μαρκεζίνης - προέβλεπαν εντυπωσιακή επικράτηση των συνδυασμών του Ελληνικού Συναγερμού. Εγνώριζαν, εξάλλου, ότι ο Βενιζέλος υπέφερε από την καρδιά του και εσχεδίαζε να αποχωρήσει από τον δημόσιο βίο και να ιδιωτεύσει. Ηθελαν να υπάρχει στη νέα Βουλή ένας πυρήνας αντιπολιτεύσεως και έκριναν για το λόγο αυτό απαραίτητη την παρουσία του Παπανδρέου. Μετέφεραν την επιθυμία τους αυτή στην Ελένη Βλάχου της "Καθημερινής" και στον Μποδοσάκη. Η προσπάθεια της πρώτης προς τον Παπάγο φαίνεται ότι δεν απέδωσε και ο Μποδοσάκης εζήτησε την παρέμβασή μου... Με υπόδειξη του Π. Μαυρομιχάλη εζήτησε τότε να με συναντήσει. Εμενε στο Ψυχικό... Μετά το τηλεφώνημα εκείνο του Μποδοσάκη πήγα στο Ψυχικό. Ηταν εκεί ο Δ. Λαμπράκης, ο Βύρων Καραπαναγιώτης, ο Ι. Διάκος και ο Memminger από την Αμερικανική Πρεσβεία. Μου εζήτησαν να μεσολαβήσω στον Στρατάρχη προκειμένου να συμπεριλάβει στο συνδυασμό Αχαϊας τον Γεώργιο Παπανδρέου ως ανεξάρτητο και ο Δ. Λαμπράκης πρόσθεσε ότι ούτε ο ίδιος ούτε οι περισσότεροι των παρισταμένων έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια στον Παπανδρέου, αλλά "η ανάγκη των πραγμάτων, όπως την βλέπουν οι Αμερικανοί, επιβάλλει να πειστεί ο Στρατάρχης".

Εσπευσα στην Εκάλη. Εξήγησα το θέμα στον Παπάγο, ο οποίος δεν εφάνη πρόθυμος. Μου έδειξε μάλιστα επιστολή του Γ. Παπανδρέου (σημ. Σπ. Μαρκεζίνη: Η επιστολή του Γ. Παπανδρέου προς τον Παπάγο στο Αρχείο μου), με την οποία ζητούσε να συμπεριλάβει τον ίδιο και δώδεκα φίλους του στους συνδυασμούς του Ελληνικού Συναγερμού ως ανεξάρτητους και χωρίς συμμετοχή στον εκλογικό αγώνα. Προ της επιμονής μου υπεχώρησε, αλλά μόνον για τον Γ. Παπανδρέου.

Στο Καστρί ανέμενε, προφανώς ενημερωμένος για το διάβημά μου, ο Γ. Παπανδρέου. Του εξιστόρησα τα συμβάντα..." (Σπ. Μαρκεζίνη: "Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος, 1936-1975", Εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, τόμος Γ, σελ. 5-7).

Οπως προαναφέραμε ο Γ. Παπανδρέου όχι μόνο συμμετείχε στους εκλογικούς συνδυασμούς του Παπαγικού Συναγερμού, αλλά και περιόδευσε την Αχαϊα ζητώντας από τους πολιτικούς του φίλους και τους κεντρώους ψηφοφόρους που μπορούσε να επηρεάσει να ψηφίσουν το κόμμα της Δεξιάς. Η δραστηριότητά του αυτή, όπως ήταν φυσικό, ενοχλούσε τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου, τα οποία σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν ψήφους, διοχέτευσαν στον Τύπο την πληροφορία πως ο Γ. Παπανδρέου είχε δώσει μυστική εντολή στους οπαδούς του να ψηφίσουν Κέντρο εγγράφοντας πάνω στο ψηφοδέλτιο το δικό του όνομα (σ. σ. ο εκλογικός νόμος έδινε τέτοιο δικαίωμα στον ψηφοφόρο). Ομως η αντίδραση του μετέπειτα "γέρου της Δημοκρατίας" υπήρξε ακαριαία: "Τα κατ' επανάληψιν γραφόμενα πάνω στο θέμα αυτό - υπογράμμισε σε σχετική δήλωσή του - είναι μυθεύματα ανάξια διαψεύσεως. Τόσον εις τους φίλους μου συγκεντρωθέντας εις τα γραφεία του κόμματος εν Πάτραις όσον και κατά τας επισκέψεις των εις το εκλογικόν κέντρον του Ελληνικού Συναγερμού επιμόνως συνέστησα την μετά φανατισμού επιψήφισιν του ψηφοδελτίου του Ελληνικού Συναγερμού μεθ' ου ειλικρινώς συνεργάζομαι" ("Καθημερινή" 11/11/1952).

Ενα ακόμη στοιχείο που δείχνει τη στάση του Γ. Παπανδρέου σε κείνες τις εκλογές είναι και τούτο: Στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση που πραγματοποίησε το κόμμα του Παπάγου, στις 11/11/1952, στην Πάτρα, ομιλητής ήταν ο Π. Κανελλόπουλος, ενώ τους συγκεντρωμένους χαιρέτισε με χαρακτηριστικό τρόπο ο Γ. Παπανδρέου.

Είπε ο Κανελλόπουλος ανάμεσα σε άλλα: "Λυπούμαι διότι είμαι αναγκασμένος να ομιλώ περί εθνικού συμφέροντος... Δε θα έπρεπε να υπάρχουν εις τον εκλογικόν στίβον εθνικαί παρατάξεις των οποίων η επικράτησις είναι επικίνδυνος διά το έθνος. Δυστυχώς η παράταξις ΕΠΕΚ - Φιλελευθέρων, παρά την αναμφισβήτητον εθνικήν συνείδησιν των ηγετών της και των περισσοτέρων ηγετικών στελεχών της, εμφανίζει, διά λόγους εκλογικής σκοπιμότητος ηθικώς καταδικαστέας, ουσιωδώς μειωμένην την αντίστασίν της έναντι των αντεθνικών εκείνων δυνάμεων αι οποίαι, εκμηδενισθείσαι υπό του στρατάρχου Παπάγου κατά το 1949, ανασυνεκροτήθησαν υπό την αιγίδα της".

Και ο Γ. Παπανδρέου υπογράμμισε με τη σειρά του: "Σας εκφράζω τας απείρους ευχαριστίας μου διά τον εγκάρδιον τρόπον με τον οποίον χαιρετίζετε την παρουσίαν μου. Δεν έχω τίποτε να προσθέσω εις την έξοχον ομιλίαν του φίλου κ. Κανελλοπούλου. Είμαι βέβαιος διά την πανηγυρικήν νίκην της προσεχούς Κυριακής και η νίκη αυτή θα οδηγήση εις την ευημερίαν του ελληνικού λαού. Συμπολίται σας απευθύνω και πάλιν εγκάρδιον χαιρετισμόν και σας καλώ να αναφωνήσετε: Ζήτω το έθνος" ("Καθημερινή" 12/11/1952).

Καταλήγοντας αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Γ. Παπανδρέου υπερψήφισε στη Βουλή, το Δεκέμβρη του 1952, τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Παπάγου κι έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην "επάρατο Δεξιά" να κυβερνήσει τον τόπο (βλέπε εφημερίδες 19/12/1952), ενώ ο Πλαστήρας, ξοφλημένος πια πολιτικά, δε δίσταζε να δηλώσει, στις 15/12/1952, στην τουρκική εφημερίδα "Εργκούν", τα εξής ενδιαφέροντα ως προς την πολιτική του ιδιοσυγκρασία: "Πάντοτε υπεστήριζα ότι την Ελλάδα θα σώσει κάποιος στρατιωτικός. Αυτό πραγματοποιείται τώρα" ("ΑΥΓΗ" 16/12/1952).

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια γύρω από το περιβόητο σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος". Κι όσοι κατά καιρούς το θυμούνται, απευθυνόμενοι προς τους αριστερούς και κομμουνιστές ψηφοφόρους, επιδιώκουν να κρύψουν τη δική τους στράτευση υπέρ των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης, που λυμαίνεται τον τόπο, προσπαθούν να συσκοτίσουν την πραγματικότητα που είναι η πολιτική και ιδεολογική τους συμμαχία με την λεγόμενη δεξιά παράταξη και διατυπώνουν την μόνιμη επιθυμία τους να λεηλατήσουν, να συντρίψουν, να διαλύσουν και να εξαφανίσουν από προσώπου Γης το ΚΚΕ. Μάταιος κόπος όμως.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ