Ο θάνατος παραμόνευε σε κάθε βήμα τους

Για να λειτουργήσει ένας εκδοτικός μηχανισμός δε χρειάζονται μόνο μέσα παραγωγής - έστω και πρωτόγονα - όπως τότε. Δε χρειάζονται μόνο δημοσιογράφοι και τυπογράφοι, αλλά και πρώτες ύλες: χαρτί, μελάνι και άλλα τυπογραφικά υλικά. Και αυτά υπήρχαν στις κατεχόμενες από τους Γερμανούς πόλεις και κυρίως στην Αθήνα.

Από κει, λοιπόν, έπρεπε να μεταφερθούν μέσα από άπειρους κινδύνους και μπλόκα, για να φτάσουν στις απάτητες βουνοκορφές των Αγράφων. Ενα εγχείρημα αφάνταστα δύσκολο.

Επρεπε να λειτουργήσει ένας ολόκληρος μηχανισμός και αλυσίδα ψυχωμένων αγωνιστών. Και έπρεπε οι άνθρωποι αυτοί να μηχανευτούν χίλιους δυο τρόπους, ώστε τα υλικά αυτά, που αντιπροσώπευαν τόνους, να μεταφερθούν, σιδηροδρομικώς είτε οδικώς ως τα όρια ανάμεσα στις κατεχόμενες και τις ελεύθερες περιοχές.

Πόσες φορές δεν είδαν το χάρο με τα μάτια τους. Ο θάνατος καιροφυλαχτούσε σε κάθε βήμα τους.

Δεν ήταν, όμως, μόνο το πρόβλημα να φτάσουν. Από κει και πέρα άρχιζε ένα άλλο δύσκολο έργο. Η μεταφορά τους ως τις πανύψηλες βουνοκορφές, που βρισκόταν το τυπογραφείο. Καραβάνια ολόκληρα από ζώα αναλάμβαναν τη δουλιά αυτή. Πολλές φορές όμως δούλευε και η "ζαλίγκα" δηλαδή η πλάτη των ανθρώπων.

Και αφού γινόταν η εκτύπωση, όλο αυτό το έντυπο υλικό εφημερίδες, βιβλία, προκηρύξεις κλπ. έπρεπε να πάρει τον αντίστροφο δρόμο: Να μεταφερθεί- πάλι μέσα από γερμανικά μπλόκα - στις κοντινότερες κατεχόμενες πόλεις και να διοχετευτεί σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Και εκεί το λόγο είχαν τα παράνομα τυπογραφεία των πόλεων και ο πολύγραφος, που τα ανατύπωναν σε χιλιάδες αντίτυπα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τρεις ψυχωμένους συντρόφους μας, που αναλάμβαναν το έργο αυτό: Τον Αντώνη Μπεζέ, τον Δημήτρη Κριμαίο και τον Παντελή Παπαγεωργίου. Καλή τους ώρα, όπου κι αν βρίσκονται. Και τιμή και δόξα σ' όλους τους αγωνιστές, που έδωσαν το μεγάλο "παρών" για την υπέρλαμπρη Εθνικής μας Αντίσταση.