Πολλές φορές, πίσω από μια καθώς πρέπει πολιτιστική διαφημιστική καμπάνια, κρύβεται μια ατροφική πολιτιστική πολιτική, που δημιουργήθηκε για τα μάτια του κόσμου (και όχι για τη διαμόρφωση της παιδείας του). Τέτοιου περιεχομένου καμπάνιες χρησιμοποιούνται για άλλοθι. Πηγάζουν από μια εικονική, μονομερή πολιτική, που ενδιαφέρεται για τη βιτρίνα του πολιτισμού, όχι για το περιεχόμενό του.

Οι τέχνες μπορούν να λειτουργήσουν διαφωτιστικά, όταν κατακλύζουν αίθουσες σχολείων, πανεπιστημίων, δημοτικών πολιτιστικών κέντρων κλπ. Πολιτισμός δε δημιουργείται με δυο, ή τέσσερις γνωστούς δημιουργούς, ακόμη και στην περίπτωση που πρόκειται για πολύ καλούς δημιουργούς. Μόνο μέσα από μια πλουραλιστική πολιτιστική δημοκρατία, μπορεί να εκφραστεί το σύνολο του εθνικού δυναμικού των δημιουργών. Τότε οι πάρα πολύ καλοί, οι κορυφαίοι καλλιτέχνες θα φανούν και είναι σίγουρο ότι σε αριθμό θα ξεπερνάνε τα δάχτυλα των χεριών μας.

Αν ψάξουμε για σοβαρές πολιτιστικές προσφορές που παρέχει σήμερα η ελληνική πολιτεία και θελήσουμε να τις μετρήσουμε, μάλλον θ' αναγκαστούμε να συμπεριφερθούμε σαν τον Διονύσιο τον Ιερομόναχο του Διονυσίου Σολωμού, που σύγκρινε τον αριθμό των δικαίων που γνώριζε, με τα πέντε του δάχτυλα κι όταν έφτασε στα τρία τα χτυπούσε ανήσυχα πάνω στο φιλιατρό για να βοηθήσει το νου του "να εύρη κάνε τρεις δίκαιους".