Η επιβολή αυτής της βαθιά ταξικής πολιτικής των "αναδιαρθρώσεων", προκειμένου να εξασφαλιστούν τα διαβόητα "κριτήρια σύγκλισης", απαιτεί και ισχυρό κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό. Η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, η αύξηση της φτώχειας, της ανεργίας, η κατάργηση κατακτημένων δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, αντικειμενικά οξύνουν τις ταξικές αντιθέσεις και δημιουργούν συνθήκες και προϋποθέσεις ανάπτυξης της ταξικής πάλης, συνολικά της πάλης των λαϊκών μαζών. Που μπορεί να ξεκινά από την αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής, ως την προοπτική αμφισβήτησης της εξουσίας που την εφαρμόζει και την ανατροπή τους. Αυτό είναι που οδηγεί την άρχουσα τάξη σε αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στο ίδιο το κράτος, στην ενίσχυση του ταξικού του χαρακτήρα και των κατασταλτικών του μηχανισμών, και του ρόλου του σαν μοχλού επιβολής αυτής της αντιδραστικής πολιτικής και στήριξης της εξουσίας των μονοπωλίων. Συνολικά, αυτή η στρατηγική, είναι επιλογή του κεφαλαίου που καλύπτει τις ανάγκες της συσσώρευσης, και της δυνατότητας να αντεπεξέρχεται στον οξύτατο ανταγωνισμό σε συνθήκες κρίσης. Η πτώση του ποσοστού κέρδους αντικειμενικά ωθεί στην ένταση της εκμετάλλευσης. Απαιτεί πολιτική που να συμβάλει στην ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της μάζας των κερδών. Απαιτεί εφαρμογή πολιτικής που να παρέχει δυνατότητα αναπαραγωγής του κεφαλαίου, πολιτική παρέμβασης για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στον καπιταλισμό. Ταυτόχρονα, ο ανταγωνισμός, απαιτεί τη μέγιστη ελευθερία κίνησης, κυρίως των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων. Οι καπιταλιστές φτάνουν ακόμη και σε κλείσιμο επιχειρήσεων σε μια χώρα και μεταφορά και ανάπτυξή τους σε άλλη, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, πράγμα που οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας και ένταση της εκμετάλλευσης.

Επομένως, οι "δείκτες σύγκλισης", δεν προσδιορίστηκαν τυχαία, όπως και η πολιτική των αναδιαρθρώσεων, προκειμένου να εξασφαλιστούν δεν είναι τυχαία. Υπηρετούν βασικά την ανάγκη που έχει το κεφάλαιο να κινείται και να δρα ελεύθερα, να αποκομίζει κέρδη, να μην παθαίνει ζημιά από την κρίση και να μπορεί να εκμεταλλεύεται ασύστολα την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες, να μεταφέρει στις πλάτες τους τις συνέπειες της κρίσης. Απ' αυτό απορρέει και ένα ακόμη συμπέρασμα, ότι ΟΝΕκαι κοινωνικό πρόσωπο είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Είναι σαν να παραχωρεί το κεφάλαιο τα κέρδη και την εξουσία του, αφού μια πολιτική για την ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο υπονομεύει τους μοχλούς ανάπτυξης της δράσης του, την εξασφάλιση των κερδών του, τις δυνατότητες να αντεπεξέρχεται στον ανταγωνισμό, ακόμη και την ίδια την εξουσία του. Γι' αυτό και δε χωρά άλλη πολιτική διαχείρισης. Γι' αυτό και οι σοσιαλδημοκρατικές ή οι αυτοαποκαλούμενες "κεντροαριστερές" κυβερνήσεις, μπορούν και συνδιαλέγονται και συναποφασίζουν με τις λεγόμενες νεοφιλελεύθερες, αφού από κοινού εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μόνο ανατροπή αυτής της πολιτικής σε κάθε χώρα μπορεί να δώσει διέξοδο σε όφελος των λαών. Κάθε προσανατολισμός σε άλλη κατεύθυνση, (π.χ. ΕΕ με κοινωνικό πρόσωπο, δηλαδή μια ένωση ιμπεριαλιστών που εφαρμόζει φιλολαϊκή πολιτική, αν είναι δυνατόν!), αν δεν εκφράζει ουτοπική αντίληψη των δυνάμεων διαχείρισης που τον προβάλλουν, είναι σκόπιμος αποπροσανατολισμός του λαϊκού κινήματος για την υποταγή των λαϊκών μαζών στη στυγνή εκμετάλλευση. Στην Ελλάδα, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης από ένα λαϊκό μέτωπο που θα επιδιώκει ρήξεις με την πολιτική του διεθνοποιημένου ελληνικού κεφαλαίου και θα συνδέει το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, σε συνδυασμό με την κοινή πάλη των λαών των χωρών της ΕΕ, είναι μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα.

Σ. Κ.