"Εκεί στο ξέφωτο ξανά θα σμίξω/ με την τέχνη του λόγου", υπόσχεται η Μάρω Καβαφάκη. Καθώς "απαρνήθηκε" το χώρο της ποίησης, για ν' ακολουθήσει τους "συναρπαστικούς δρόμους της επιστήμης" επιστρέφει σ' αυτόν "νοσταλγική μετανάστρια". Αυτός είναι το "ξέφωτο" που θα την ξαναγεννήσει μέσα απ' "το λαβύρινθο τον πολυδαίδαλο" της ξενιτιάς.

Αν "ξέχασε", λοιπόν, ο αποδέκτης του λόγου της, "πώς μοιάζει να ζεις/ να βλέπεις, ν' ακούς, να οσφρίζεσαι, να αισθάνεσαι, να υπάρχεις", σ' αυτό το ξέφωτο" που λέγεται πνευματική πατρίδα, θα τα βιώσεις όλα τούτα, ξανά και ξανά. Εδώ επαληθεύεται το Σύμπαν μέσα απ' τον Ανθρωπο, στο πρόσωπο του Μακρυγιάννη, που 'ναι ο άγιος της γνήσιας επικοινωνίας.

Η ποιήτρια επιστρέφοντας του λέει: "Πρόσφερες αγάπη κι έδρεψες κατάρα. / Ζήτησες δικαιοσύνη - ούτε καν αναγνώριση. / Σ' αγνόησαν. / Σ' αγνόησαν... / Μα εσύ παρέμεινες Ανθρωπος".

Για τη Μ.Κ., το να υπάρχεις αληθινά, σημαίνει να βιώνεις γύρω σου την ομορφιά, βλέποντάς τη με τα μάτια της ψυχής. Ετσι σαν άλλη Ελεν Κέλερ, προσπαθεί να πείσει τον άνθρωπο, μιλώντας σ' ένα τριαντάφυλλο: "Αθέατο/ μικρό μου τριαντάφυλλο/ που κάποιες στιγμές/ ανθίζεις/ (... ) για τα δικά μου μάτια/ μονάχα (...) θα 'θελα να 'χα το δώρο/ τ' άνθισμά σου να φανερώσω/ στων τυφλών τα μάτια ακόμα".

Το μήνυμα σαφές: Δεν υπάρχουμε στη φύση, γιατί απουσιάζουμε απ' τον ίδιο τον εαυτό μας. Η ποιήτρια δε χαίρεται μόνο για όσα ξαναζεί αλλά και θλίβεται για όσα έχασε στο πέρασμα του χρόνου, μακριά απ' την ουσία της ύπαρξης. Μαζί με την ομορφιά, όπου αυτή ακόμα υπάρχει, ζει και την "ανέλπιδη μοίρα των πεθαμένων ερώτων". Λυτρωτικό αποτέλεσμα αυτής της χαρμολύπης, η αυθεντική της ποίηση. Οι στίχοι τούτοι, καθώς πέρασαν μέσα απ' το πρίσμα των δακρύων, "το ουράνιο τόξο φάνηκε. / Κι έμεινε". (Εκδόσεις ΜΑΥΡΙΔΗΣ).

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ