Αφιέρωσε τη ζωή του στην ελληνική παραδοσιακή μουσική, συλλέγοντας, διασώζοντας και διαδίδοντάς την. Ο Σίμων Καράς,ο μεγάλος δάσκαλος και ακούραστος επιστήμονας - ερευνητής του μουσικού μας πολιτισμού, δεν υπάρχει πια, όμως το δημιουργικό έργο που άφησε πίσω του είναι ανεκτίμητο, τεράστιο σε όγκο και ποιότητα. Πλήρης ημερών, σε ηλικία 96 χρόνων, άφησε την τελευταία του πνοή, προχτές το βράδυ (11μ.μ.), στο "Σισμανόγλειο", όπου νοσηλευόταν εδώ και αρκετό καιρό. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα το μεσημέρι, δημοσία δαπάνη, από το Α Νεκροταφείο, ενώ η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί στις 2μ.μ., στη Μητρόπολη Αθηνών. Η σορός του μέχρι εκείνη την ώρα θα εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι του "Συλλόγου προς διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής" (Ερσης 9 και Πουλχερίας, λόφος Στρέφη).

Η καταγραφή χιλιάδων δημοτικών τραγουδιών και αρκετών σελίδων εκκλησιαστικής μουσικής αποτελούν την παρακαταθήκη του στον πολιτισμό μας, που τόσο λάτρεψε και μετέδωσε στους πολυπληθείς μαθητές του. Από το 1920 μέχρι το 1975 "όργωσε" την Ελλάδα, συλλέγοντας με μεγάλες δυσκολίες και καταγράφοντας πάνω από 25.000 δημοτικά τραγούδια. Θέτοντας τις βάσεις της μουσικής παλαιογραφικής έρευνας και της μεταγραφής βυζαντινών και μεταβυζαντινών μουσικών κωδίκων κατέγραψε πάνω από 70 τόμους εκκλησιαστικής μουσικής.

Γεννημένος το 1903 στο Στροβίτσι (Λέπρεον) Ολυμπίας μαθαίνει την ελληνική μουσική κοντά στον ιερέα Στάθη Λαμπρινόπουλο. Από το 1920 αρχίζει να συλλέγει δημοτικά τραγούδια καταγράφοντάς τα στη βυζαντινή παρασημαντική, ενώ οκτώ χρόνια αργότερα γράφει μουσική για τις Δελφικές Γιορτές του Αγγελου και της Εύας Σικελιανού. Το 1929 ιδρύει το "Σύλλογο προς διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής", ενώ το 1938 τοποθετείται στην Εθνική Ραδιοφωνία, όπου παραμένει μέχρι το '73 και ιδρύει το Τμήμα Εθνικής Μουσικής (μετά τη διάλυση του Τμήματος το αρχειακό υλικό του διασκορπίζεται). Λίγο αργότερα ταξιδεύει με τους Καλιγά και Πολίτη στην Κωνσταντινούπολη, όπου φωτογραφίζουν βυζαντινά μουσικά χειρόγραφα, τα οποία μεταφέρονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Την περίοδο 1940 - 1941 υπηρετεί στο μέτωπο και στη συνέχεια με τη χορωδία του επισκέπτεται τους τραυματίες στα νοσοκομεία για να τους ψυχαγωγήσει. Από το 1957 - 1973 ηχογραφεί συστηματικά και παρουσιάζει από το ραδιόφωνο πάνω 700 εκπομπές, που δίνουν την ευκαιρία στο ευρύ κοινό να έρθει σ' επαφή με τις τοπικές μουσικές παραδόσεις. Το 1995 ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σε ανακοίνωσή του ο υπουργός Πολιτισμού αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι "η ανεκτίμητη προσφορά του στο πλαίσιο της 70χρονης δραστηριότητας του Συλλόγου αποτελεί πραγματική κιβωτό της παραδοσιακής μουσικής μας κληρονομιάς, σημείο αναφοράς για την πολιτισμική ταυτότητα και τη συλλογική μας μνήμη".

Αθόρυβα, όπως έζησε, έτσι έφυγε, "προχθές", ο ηθοποιός Γιάννης Φέρμης,που τόσο γέλιο χάρισε με τις κινηματογραφικές και θεατρικές ερμηνείες του. Ξεχασμένος, αφότου αποχώρησε από τη σκηνή, ο Γιάννης Φέρμης ζούσε 15 χρόνια τώρα, στη γενέτειρά του Λάρισα, κοντά σε συγγενείς, με μια μικρή σύνταξη 110.000 δρχ. (!) Ποτέ, όμως δε διαμαρτυρήθηκε. Δεν ήθελε να τον λυπούνται, ούτε να γίνεται βάρος. Την τελευταία του πνοή την άφησε στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, όπου νοσηλευόταν από τα Χριστούγεννα, χτυπημένος από την επάρατο. Ο Γιάννης Φέρμης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 και προσφυγόπουλο ήρθε στη Λάρισα το 1921. Σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από όπου ξεκίνησε και τη σταδιοδρομία του.