Υστερα από την επίσκεψή του στην Εθνική Τράπεζα και τη συνεργασία του με τα στελέχη της, δήλωσε ο κύριος πρωθυπουργός πως με τη συνεχή μείωση των επιτοκίων θα πρέπει να αισθανόμαστε όλοι ευτυχείς και σίγουροι για το μέλλον. Κι όταν αναφέρεται στο "μέλλον" ο κύριος πρωθυπουργός, μόνο ένα γεγονός, υποθετικό βέβαια, έχει στο μυαλό του: Την είσοδο της καθημαγμένης Ελλάδας στον παράδεισο της ΟΝΕ. Αυτή τη φορά όμως, προχώρησε και σε μια μορφή ανάλυσης. Προσπάθησε, δηλαδή, να αναλύσει, γιατί πρέπει να είμαστε "ευτυχείς" και πώς ακριβώς αυτό το "αινιγματικό μέλλον" των Νεοελλήνων είναι δυνατό να μεταφράζεται με οικονομικούς όρους και να υποστηρίζει αυτή την περίεργη "ευτυχία", που δεν ξέρω, γιατί δεν την αντιλαμβανόμαστε και, γι' αυτό, γιατί δεν ευχαριστούμε τους δημιουργούς και δωρητές της. Είπε, λοιπόν, ο κύριος πρωθυπουργός πως όποιος έχει κάνει, παραδείγματος χάριν, ένα δάνειο δεκαπέντε εκατομμυρίων δραχμών, με τη μείωση των επιτοκίων, θα πληρώνει πολύ λιγότερους τόκους και αυτό το "λιγότερους" μεταφράζεται σε 80.000 δραχμές το μήνα. Αρα, συνέχισε ο πρωθυπουργός, να πώς τα εισοδήματα όσων έχουν δανειστεί θα αυξηθούν. Το ίδιο ευτυχείς πρέπει να αισθάνονται και οι επιχειρηματίες που μπορούν, τώρα πια, να δανείζονται με χαμηλότερα επιτόκια και έτσι να ονειρεύονται μεγαλύτερα κέρδη και, βέβαια, πιο ευοίωνες προοπτικές για το "μέλλον" των επιχειρήσεών τους!
Δηλαδή; Τι σημαίνουν όλ' αυτά; Αυτό το "αισιόδοξο" σχόλιο του πρωθυπουργού πώς ερμηνεύεται; Αφήστε με να το επεξεργαστώ και να το αναλύσω. Θέλετε να αυξηθούν τα μηνιαία σας εισοδήματα; Θέλετε να είστε αισιόδοξοι για το οικονομικό σας μέλλον; Δανειστείτε ή ανοίξτε μια επιχείρηση. Κι αυτή η μακροσκοπική ανάλυση, βέβαια, καλύπτει, όσο να 'ναι, την πραγματικότητα της πρωθυπουργικής δήλωσης σε πρώτη ανάγνωση. Εχει, όμως, και ένα άλλο επίπεδο. Παραπέμπει στο πεδίο των προτύπων. Παραπέμπει, δηλαδή, στο πρότυπο του Νεοέλληνα πολίτη, μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Γιατί έτσι το καταλαβαίνω εγώ. Ο πρωθυπουργός δε μίλησε για το μελλοντικό πολιτιστικό μας περιεχόμενο. Δε μίλησε για τα πρότυπα της Παιδείας μας. Δε μίλησε, καλέ μου φίλε, για το μελλοντικό μας εαυτό. Δυο τύπους ευτυχισμένων πολιτών περιέγραψε, τον "χρεωμένο" και τον "επιχειρηματία". Και πίσω από τους δυο αυτούς τύπους, έμμεσα, τουλάχιστον, άφησε να εννοήσουμε τα δυο πρόσωπα της ευρωπαϊκής κοινωνίας: Το πρόσωπο του δανεισμού και εκείνο της επιχείρησης!
Και τι θα γίνει με τα καμένα μας δάση, κύριε πρωθυπουργέ, με τα κλειστά μας σχολεία, με τον παρατημένο μας πολιτισμό, με τους άνεργους πτυχιούχους μας, με τις αρχαιότητες που χορταριάζουν στους ελληνικούς κάμπους και σαπίζουν στα υποβαθμισμένα μουσεία; Τι θα γίνει με τους εθνικούς μας οικονομικούς πόρους; Θα "σηκωθούμε λίγο ψηλότερα", που έλεγε και ο ποιητής μας; Η θα στενάζουμε νόμιμα και ευρωπαϊκώς "επιτρέψιμα", κάτω από το βάρος των χρεών και των επιχειρήσεων; Και καλά όσοι δανείζονται, γιατί ονειρεύονται μια άλλη ζωή ή γιατί έχουν καταπλακωθεί από την παρούσα. Και καλά οι επιχειρηματίες που θέλουν να μεγαλώσουν το μαγαζάκι τους, να νοικιάσουν κι άλλα χέρια, να γεμίσουν κι άλλα τσιγκέλια με σφαχτά Ολλανδίας, υβρίδια αγριόχοιρων και τις φθίνουσες βιοτεχνίες τους με έτοιμα ενδύματα και ευρωπαϊκές κολεξιόν των δώδεκα άτοκων δόσεων. Με μας, τι θα γίνει, κύριε πρωθυπουργέ; Τι θα γίνει με τους μουσικούς, με τους θεατρίνους, με τους πτυχιούχους της αρχιτεκτονικής, με τους αρχαιολόγους, με τους καθηγητές, με τους μαθητές, που ανέβηκαν στα κάγκελα των σχολικών αυλόγυρων και Δε λένε να κατεβούν; Τι θα γίνει, τέλος πάντων, κύριε Σημίτη, με την εθνική μας κουλτούρα, το μόνο όπλο ενάντια στον ιμπεριαλισμό; Ενάντια στο "πάρε - δώσε" του πολέμου, στο εμπόριο του ρατσισμού, στη λαϊκή αγορά του εθνικισμού; Ποια επιτόκια θα ανεβάσουν στο "εισόδημα" της εθνικής μας ζωής, τέλος πάντων;
Δε λέω, βέβαια, πως, ό,τι μαλακώνει το μόχθο και λύνει το πρόβλημα δεν είναι καλοδεχούμενο. Δε λέω πως δεν κάνουν καλά τα επιτόκια και πέφτουν, μα όλ' αυτά είναι κινήσεις τακτικές της αγοραίας λογικής. Το φετίχ του χρήματος προβάλλουν, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ. Σε τελική ανάλυση, καθιερώνουν και νόμιμα την κυριαρχία της αγοράς, τη γοητεία του Χρηματιστηρίου, τη μαγεία του τζόγου. Αυτός, τελικά είναι ο μελλοντικός μας παράδεισος; Ενας απέραντος κήπος, σπαρμένος με διαμαρτυρημένα γραμμάτια και ληξιπρόθεσμες επιχειρηματικές υποχρεώσεις; Και για να μπούμε κι εμείς πρέπει να χρεωθούμε ή ν' ανοίξουμε τη δική μας επιχείρηση; Ενας παράδεισος χρεωμένων εμπόρων θα είναι η μελλοντική μας κοινωνία; Δεν τον θέλω τέτοιον παράδεισο. Προτιμώ να μείνω έξω απ' αυτόν. Αμαρτωλός και καταδικασμένος στην "κόλαση" μιας ζωής, που θα είναι γεμάτη με λαχταριστά, φτηνά καρβέλια και μυρωδάτα τριαντάφυλλα. Δε μ' ενδιαφέρουν τα επιτόκια. Αφήστε τα να πέσουν όσο γίνεται πιο χαμηλά. Τα σχολειά μας θέλω να μείνουν ψηλά. Τα λευκά μας τα "μάρμαρα" και τη θάλασσά μας, που "λάμπει από φρεσκάδα"! Οποιοι συμφωνούν μαζί μου, να σηκώσουν το χέρι τους. Τους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους, τους τζογαδόρους και τους νεόπλουτους του τζόκερ δεν τους μπορώ!
Αυτός, τελικά είναι ο μελλοντικός μας παράδεισος; Ενας απέραντος κήπος, σπαρμένος με διαμαρτυρημένα γραμμάτια και ληξιπρόθεσμες επιχειρηματικές υποχρεώσεις; Και για να μπούμε κι εμείς πρέπει να χρεωθούμε ή ν' ανοίξουμε τη δική μας επιχείρηση; Ενας παράδεισος χρεωμένων εμπόρων θα είναι η μελλοντική μας κοινωνία; Δεν τον θέλω τέτοιον παράδεισο. Προτιμώ να μείνω έξω απ' αυτόν. Αμαρτωλός και καταδικασμένος στην "κόλαση" μιας ζωής, που θα είναι γεμάτη με λαχταριστά, φτηνά καρβέλια και μυρωδάτα τριαντάφυλλα.
Feeds
