Παρά την ήττα του ΔΣΕ και παρά την ολομέτωπη επίθεση των Αμερικανών και των ντόπιων αντιδραστικών δυνάμεων, που εντάθηκε ακόμη περισσότερο και υποστηρίχτηκε και από τους "κεντρώους" πολιτικούς με την ψευτοδημοκρατική τους δημαγωγία και απάτη, ο λαός δεν παρασύρθηκε, δεν εξαπατήθηκε, δε λύγισε, δεν υπέκυψε. Συνέχισε με νέες μορφές την πάλη του, μέσα στις νέες συνθήκες, για το ψωμί του, για τη λύση των προβλημάτων και την ικανοποίηση των αιτημάτων του, για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική πρόοδο. Είναι ενδεικτικό ότι από τον Οκτώβρη του 1949 μέχρι τον Απρίλη του 1950 απέργησαν 300 χιλιάδες εργαζόμενοι. Και από τον Οκτώβρη του 1950 μέχρι το Σεπτέμβρη του 1951 πάνω από 400 χιλιάδες.

Το λαϊκό - δημοκρατικό κίνημα ανασυγκροτήθηκε σιγά - σιγά και προχώρησε σε σκληρούς αγώνες ενάντια στην αμερικανοκρατία και την ντόπια πλουτοκρατία - ολιγαρχία. Επίμονοι αγώνες αναπτύχθηκαν για το σταμάτημα των διώξεων και των συλλήψεων, για την κατάργηση των αντιδημοκρατικών νόμων και ψηφισμάτων και την απελευθέρωση των κρατουμένων και εξορίστων, για τη γενική αμνηστία, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τον χωρίς όρους επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων.

Το πιο χαρακτηριστικό γεγονός εκείνης της περιόδου, που έδειξε με χειροπιαστό τρόπο ότι ο δημοκρατικός λαός δεν τα έβαλε κάτω, παρά τα βάσανα, που υπέφερε και τις διώξεις και επιθέσεις που δέχτηκαν, ήταν το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών το Μάρτη του 1950. Η "Δημοκρατική Παράταξη", που υποστηρίχτηκε από το βαριά τραυματισμένο τότε ΚΚΕ, πήρε 163 χιλιάδες ψήφους και έβγαλε 18 βουλευτές. Σημαντική ήταν και η επιτυχία στις εκλογές που έγιναν τον επόμενο χρόνο, το 1951. Η ΕΔΑ, που συγκροτήθηκε με την πρωτοβουλία και τις επίμονες προσπάθειες του Κόμματός μας, συγκέντρωσε 180 χιλιάδες ψήφους και ανέδειξε, με την ενισχυμένη αναλογική, 10 βουλευτές, που ήταν όλοι εξόριστοι και φυλακισμένοι.