Ποιος με ποιον;

Πρόκειται λοιπόν για μια νέα ποιοτική αλλαγή, παραπέρα ανάπτυξης της στρατηγικής του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, στον ανταγωνισμό του με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ - Ιαπωνία). Οι συνέπειες στους εργαζόμενους θα είναι βαριές. Με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ ενισχύεται η ασύδοτη δράση των πολυεθνικών και η σύγχρονη δικτατορία του κεφαλαίου, με νέους πιο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς και θεσμούς, για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα, κάθε μορφή αντίστασης και αμφισβήτησης τους.

Οκτώ χρόνια πλέον έχουν περάσει από την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και ενάμισι από την υπογραφή της Συνθήκης του Αμστερνταμ. Στο διάστημα αυτό, οι εξελίξεις απέδειξαν τον ταξικό χαρακτήρα αυτού του οικοδομήματος της ΕΕ. Διαλύονται, παράλληλα, και οι μεσοβέζικες θεωρίες, πως δήθεν είναι δυνατόν να αλλάξει "από τα μέσα" ο χαρακτήρας της, πως δήθεν είναι απλώς θέμα συσχετισμών δυνάμεων για το αν αυτή η Ενωση θα είναι των πολυεθνικών ή μπορεί να γίνει "των λαών". Απόδειξη γι' αυτό, η καθημερινή πολιτική παρουσία και δράση των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα. ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, αλλά και ο ΣΥΝ μετά βίας μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ τους σ' αυτήν την πορεία προς την ΟΝΕ. Ακόμα και όταν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, οι διαφορές τους αφορούν σε δευτερεύοντα ζητήματα, σε θέματα διαχείρισης. Το ΔΗΚΚΙ, παρά την οξύτατη κριτική που ασκεί, είναι προσηλωμένο στην ουτοπία της πραγματικής σύγκλισης(!) και προβάλλει την ιδέα πρώτα πολιτική ενοποίηση και μετά οικονομική. Σ' αυτή τη διαδρομή, λοιπόν, ξεκαθάρισε και το πολιτικό τοπίο. Η κύρια διαχωριστική γραμμή που διαπερνά το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι η συμφωνία με την ενοποίηση, με την ΟΝΕ ή όχι. Μέση λύση δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτή η διαχωριστική γραμμή φέρνει το ΚΚΕ σαν το κόμμα που υποστηρίζει σταθερά και αποφασιστικά ότι απαιτείται ο αγώνας, ένα ισχυρό λαϊκό μέτωπο πάλης, για την αντιμετώπιση των συνεπειών από αυτή την πολιτική, για την αποτροπή των νέων ακόμη πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και για την αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα που ακούει στο όνομα "Ευρωπαϊκή Ενωση", την τελική ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας των πολυεθνικών και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής και γνήσιας λαϊκής εξουσίας. Οι κινητοποιήσεις και η δράση των χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων, μαθητών και αγροτών στην Ελλάδα, αποτελούν μηνύματα ελπίδας για εξελίξεις σε όφελος των δικών τους συμφερόντων.

Αυτό που θεωρείται αναπόφευκτο, νομοτελειακό, "εθνικός στόχος" για το μεγάλο κεφάλαιο και ρεαλιστικό γι' αυτούς που το υπηρετούν, δεν είναι αναπόφευκτο, ούτε εθνικός στόχος, πολύ περισσότερο δεν είναι υποχρεωτικό για τον ελληνικό λαό. Το αίτημα λοιπόν του ΚΚΕ για δημοψήφισμα, το οποίο και δεν αποδέχτηκαν, και η πραγματοποίηση του, εντάσσονταν στη γενικότερη πάλη του λαού κατά των επιλογών και των δεσμεύσεων της ΕΕ. Είναι ευκαιρία ο ελληνικός λαός και στις εκλογές του Ιούνη να καταδικάσει όσο γίνεται πιο μαζικά και αποφασιστικά την κυβέρνηση και τα κόμματα που λένε "ναι" ή σφυρίζουν τάχατες αδιάφορα με "λευκό" ή "παρών" σε αντιδραστικές Συνθήκες που αλυσοδένουν ακόμα περισσότερο και βαθύτερα το λαό και τη χώρα στα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Η Βουλή λοιπόν θα επικυρώσει, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα, και αυτή τη συνθήκη. Το μόνο σίγουρο στο αποτέλεσμα είναι η αντίθεση και η καταψήφισή της από το ΚΚΕ. Η εργατική τάξη, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι ΕΒΕ, η νεολαία, οι καταπιεσμένες γυναίκες από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν έχουν άλλο δρόμο επιλογής από την ανάπτυξη της πάλης τους, από τη συσπείρωσή τους γύρω από την πολιτική που για την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων, εναντιώνεται ως τη ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, άρα και την ΕΕ. Μέσα από το δικό τους λαϊκό μέτωπο πάλης, τη μόνη εγγύηση ότι θα ανοίξει το δρόμο για να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.

Σ.