Συχνά το θέμα των επιδοτήσεων στην αγροτική οικονομία γίνεται αντικείμενο συζήτησης από τη σκοπιά της συμβολής τους στην ανάπτυξη. Συμβάλλουν ή όχι; Γιατί δίνονται; Ποιος πληρώνει γι' αυτές; Είναι γεγονός ότι οι επιδοτήσεις είναι χρήματα που προέρχονται από την εκμετάλλευση των λαών. Βεβαίως αυτό δε σημαίνει ότι η κυρίαρχη τάξη τα παραχωρεί από φιλευσπλαχνία. Ο καπιταλισμός μπορεί να κάνει παραχωρήσεις, τέτοιες που τις έχει ανάγκη για να αναπτύσσεται. Για παράδειγμα πρέπει να έχει εργάτες που να μπορούν να δουλεύουν. Βεβαίως και αυτές οι παραχωρήσεις δίνονται μετά από σκληρούς διεκδικητικούς αγώνες. Ανάλογη είναι και η συγκεκριμένη περίπτωση με τις επιδοτήσεις στους μικρομεσαίους αγρότες. Βεβαίως αυτή η ταχτική δεν οδηγεί σε ανάπτυξη προς όφελος των ίδιων των αγροτών. Το γνωρίζουν καλά και οι ίδιοι. Είναι κοντόφθαλμη προοπτική, αφού οι επιδοτήσεις θα σταματήσουν, σαν ένα ακόμη μέτρο, μαζί με άλλα, (π.χ. αύξηση τιμών στα καλλιεργητικά μέσα, μείωση τιμών των αγροτικών προϊόντων), για το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, και τη δημιουργία των μεγάλων καπιταλιστικών νοικοκυριών. Αυτή είναι επίσης μια αντικειμενική τάση στον καπιταλισμό. Επομένως προβάλλει αντικειμενικά το ζήτημα άλλης οργάνωσης της κοινωνίας. Και από τις εξελίξεις στην αγροτική οικονομία, προβάλλει πραγματικά το ζήτημα καπιταλισμός ή σοσιαλιστική βάση οργάνωσης της αγροτικής οικονομίας. Αυτό βεβαίως σημαίνει ότι το κίνημα πρέπει να προβάλλει και να διεκδικεί ενδιάμεσους στόχους, σε σύνδεση με τη σοσιαλιστική προοπτική.

Απέναντι στην πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης για ανάπτυξη του καπιταλισμού στην αγροτική οικονομία, το κίνημα των αγροτών αντιτάσσει τις δικές του επιλογές, τους δικούς του στόχους. Και βεβαίως τις επιδοτήσεις τις δέχεται. Ταυτόχρονα όμως σαν ΚΚΕ αποκαλύπτουμε και στους ίδιους τους αγρότες και σ' όλο το λαό, ότι η πολιτική των επιδοτήσεων είναι αδιέξοδη. Αλλά και το κατακερματισμένο, το μικρό αγροτικό νοικοκυριό είναι αντιπαραγωγικό. Προβάλλουμε τη λύση του παραγωγικού συνεταιρισμού. Δηλαδή την ενοποίηση σε συνεταιριστική μορφή της γης, της καλλιέργειας και της αξιοποίησης της παραγωγής. Ετσι τα προϊόντα τους θα παράγονται με μικρότερο κόστος και θα φτάνουν στον καταναλωτή πιο φτηνά. Ταυτόχρονα προβάλλουμε τις δυνατότητες με τη συνεταιριστική αγροτική οικονομία, να αναπτυχθεί και η μεταποιητική βιομηχανία για αγροτικά προϊόντα. Ετσι μαζί με τα φτηνά για το λαό αγροτικά προϊόντα, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας σ' αυτό το βιομηχανικό τομέα. Αυτή η προοπτική είναι αντίθετη με τις επιλογές της ΕΕ και την ΚΑΠ. Για παράδειγμα αν μπορούσαμε να αποφασίσουμε με βάση τις δυνατότητες της αγροτικής οικονομίας της Ελλάδας, την αγροτική πολιτική, θα μπορούσαμε να εξάγουμε βιομηχανική ντομάτα στις αραβικές χώρες, γιατί είναι μεγάλη αγορά σ' αυτό το προϊόν. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε εξαγωγές πέρα από την ποσότητα που μας δίνει η ΕΕ. Ο δρόμος λοιπόν των επιδοτήσεων είναι αδιέξοδος. Αλλά όσο υπάρχει καπιταλισμός είναι μια ανάσα για τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες. Μπορούν και πρέπει να τις διεκδικούν κατανοώντας ταυτόχρονα ότι δεν μπορεί να κατατάσσονται στα ωφελήματα της ΕΕ, όπως προπαγανδίζουν οι θιασώτες της. Είναι ένα μέσο άμυνας απέναντι στη ληστρική επίθεση των πολυεθνικών ενάντια στους αγρότες, σ' όλο το λαό. Ανάλογο παράδειγμα είναι το επίδομα ανεργίας στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αντικειμενικά συντηρεί την ανεργία. Αλλά και ο άνεργος πρέπει να ζήσει. Ταυτόχρονα όμως προβάλλουμε την ανάγκη ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας σε όφελος των μικρομεσαίων αγροτών, με τον παραγωγικό αγροτικό συνεταιρισμό. Αυτή η προοπτική απαιτεί και την εφαρμογή άλλης πολιτικής, ριζικά αντίθετης απ' αυτήν που εφαρμόζεται στα κράτη - μέλη της ΕΕ και στην Ελλάδα, μιας πολιτικής ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ.