Στο μεγάλο συλλαλητήριο που έγινε στην Αθήνα στις 22 Ιούλη 1944, ενάντια στην κάθοδο των Βουλγάρων στη Μακεδονία, μπροστά στα γερμανικά τανκς, όρθωσαν το ανάστημά τους οι νεολαίοι της ανεπανάληπτης εκείνης εποχής.

Πρώτη στους πρώτους, με τη σημαία μπροστά, στάθηκε η ΕΠΟΝίτισσα Παναγιώτα Σταθοπούλου.Το τανκ πέρασε πάνω της, παρασύροντας μαζί και άλλα παιδιά. Μέσα σε κείνη την τρομοκρατία της Κατοχής, θάφτηκε στο νεκροταφείο Ζωγράφου, σε οικογενειακό τάφο, όπου και σήμερα βρίσκεται.

Η Παναγιώτα γεννήθηκε στην Αμερική από γονείς με καταγωγή το Μεγάλο Χωριό Καρπενησίου. Στην Κατοχή βρέθηκαν στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκαν στην ηρωική συνοικία του Γκύζη, οδός Βαλτινών, στην Αθήνα και είχε οργανωθεί στην ΕΠΟΝ. Στο διάστημα της Κατοχής, ο δρόμος που κατοικούσε πήρε το όνομά της. Με την απελευθέρωση, οι "ελληνικές" κυβερνήσεις αφαίρεσαν τ' όνομά της και επανήλθε στο προηγούμενο!!!

Τα χρόνια πέρασαν... Στην αφάνεια και στη λησμονιά η ηρωική μορφή της Σταθοπούλου. Υστερα από χρόνια, επί δημαρχίας Δ. Μπέη, στήθηκε μια υποτυπώδης πλάκα, απέναντι από εκεί που βρισκόταν το σπίτι της (στο άλσος, γιατί στην πολυκατοικία που έγινε δε δέχτηκαν να τοποθετηθεί) και έτσι φθαρμένη από το χρόνο παραμένει.

Στο χωριό, όμως, των γονιών της, στο Μεγάλο Χωριό, στήθηκε ένα μεγαλόπρεπο μνημείο με φροντίδα του αντιστασιακού Αυγέρη Αυγερόπουλου και των συγγενών της, με απούσα πάντα την πολιτεία.

Επίσης στη συμβολή της οδού Ομήρου και Πανεπιστημίου (χώρος που έπεσε η Παναγιώτα κάτω από τις ερπύστριες των γερμανικών τανκς), στη γωνία της Εθνικής Τράπεζας υπάρχει μια πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων και της Παναγιώτας.

Χρέος - έστω και τώρα - της πολιτείας είναι, να δώσει επί τέλους στην οδό Βαλτινών το όνομα που της πρέπει, ώστε ο "δρόμος να έχει τη δική του ιστορία", να γίνει: "Παναγιώτας Σταθοπούλου".

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Σ. ΚΡΙΚΟΣ