Για ποιητική συλλογή που ξεχειλίζει από γυναικεία ευαισθησία, όπως αυτή της Μαρίας Γραμματικού, ο τίτλος "Το ρόδι κι ο ήχος" είναι αποκαλυπτικός. Το ρόδι συμβολίζει την καρδιά της, ο ήχος τη μουσική της ποίησής της. Είμαι μια ροδακινιά/ που ανθίζει/ στο φως σου/ Η απουσία σου/ μου αφαιρεί τα λουλούδια" λέει η ποιήτρια, εκθειάζοντας την αγάπη της με περίσσια λυρική ομορφιά: "Τι ωραία και ανεξίκακη που είναι η αγάπη μου/ σαν ένα μεταξένιο πουλί/ που απλώνει τις φτερούγες του βαθιά στα πράσινα δέντρα/ βαθιά μες στο χρυσάφι των χαμομηλιών και του ήλιου".

Κάθε που συναντά τον άνθρωπο χαμένο στο ανούσιο της αοριστίας, τον ανακαλεί στη συμπαντική ουσία της ζωής, που πάλλει εντός της: "Είμαι εγώ το ανεξήγητο πέλαγος/ που αγναντεύει η ματιά σου στον ορίζοντα".

Η Μ. Γ. παλεύει ανάμεσα στις παρουσίες και απουσίες του άλλου. Στις απουσίες, ο πόνος στην καρδιά λεπίδι. "Και πώς να φύγω απ' την καρδιά μου, / γίνεται/ κανείς, να φύγει απ' την καρδιά του;"

Δε θέλει ο ήχος της καρδιάς της να μεταλλάσσεται σε κραυγή, καθώς εμποδίζεται ν' ανθίζει τ' άνθη του καλού: "Στο στήθος μας σφίγγουμε ακόμα/ ένα μαντολίνο/ Για να μην παίζουμε/ μας κόψανε τα δάχτυλα".

Ελπίδα υπάρχει, αλλά κρύβεται πίσω απ' την κατήφεια. Η προτροπή της ποιήτριας: "Χαμογέλασε να βγει ο ήλιος" εκπορεύεται απ' την πίστη της στα νιάτα. "Νιάτα/ σε φρέσκο αμύγδαλο, / νιάτα του κόσμου/ με τη φωτεινή καρδιά σας. / Που σπάζετε τον κόσμο μες στα δόντια σας/ σα φρέσκο αμύγδαλο/ κι έτσι μαθαίνει ο κόσμος/ πως υπάρχει". Στη συλλογική καρδιά της νιότης, που κλείνει μέσα της το αύριο, διασώζει κι η ποιήτρια τη δική της απ' τους εμπόρους του καιρού μας. "Αυτή η πολιτεία είναι μια τεράστια αγορά/ όπου πουλάνε τα πάντα εκτός απ' την καρδιά μου". (Εκδόσεις "Δελφίνι").

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ