Μέρα της Γυναίκας αύριο - η τελευταία επέτειος της 8ης του Μάρτη πριν από το 2000. Μια επέτειος, με αγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά και με όξυνση παλιών και δημιουργία νέων προβλημάτων. Τώρα, στις παραμονές της νέας χιλιετίας, δικαιώματα καταργούνται, απαιτώντας νέους πιο αποφασιστικούς αγώνες ακόμη και για τα στοιχειώδη που είχαν κερδηθεί στη διάρκεια του αιώνα. Εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικά δικαιώματα βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, υγεία και πρόνοια τείνουν να ιδιωτικοποιηθούν, οι νέες γυναίκες "φτύνουν αίμα" για να βρουν δουλιά - σε αντίθεση με την προηγούμενη γενιά...

Η επίθεση του κεφαλαίου αφορά, βέβαια, όλους τους εργαζόμενους, ξέρουμε, όμως, ότι πλήττει πρώτα και κύρια τις γυναίκες, που είναι ακόμα κοινωνικά σε πιο αδύναμη θέση. Ξέρουμε ότι η οικονομική ανεξαρτησία, το δικαίωμα στη δουλιά είναι βασική προϋπόθεση για κάθε άλλη χειραφέτηση. Ξέρουμε ακόμα ότι κάθε περικοπή της κοινωνικής πολιτικής είναι σε βάρος των γυναικών, που καλούνται να αναπληρώσουν οι ίδιες ό,τι καταργείται σαν παροχή από το κράτος, ιδίως όταν γίνουν μητέρες...

Αυτό που αγνοούν οι περισσότερες γυναίκες είναι ότι σιγά - σιγά και αθόρυβα, "εξ απαλών ονύχων", μας αρπάζουν όλες τις κατακτήσεις μέχρι τη μέρα που θα αφήσουν κάποια ψίχουλα για τις εξαθλιωμένες που θα έχουν στριμωχτεί στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής - ή πίσω, στο καταφύγιο του σπιτιού, στο συντηρητισμό... Στόχος; Μια μερίδα εργαζομένων να δουλεύει χωρίς ανάσα δώδεκα ή και περισσότερες ώρες το 24ωρο και να "ξεζουμίζονται" σαν δούλοι από τους εργοδότες (αντίο προσωπική και οικογενειακή ζωή, αντίο συμμετοχή στα κοινά και στον πολιτισμό, αντίο στο μοίρασμα των καθηκόντων ανάμεσα στους συζύγους). Μια άλλη, ίσως μεγαλύτερη μερίδα, να φυτοζωούν, αν όχι άνεργοι, με μια υποτυπώδη απασχόληση ίσα που να μην πεινάνε! Να πληρώνουν τη συμμετοχή του εργοδότη στην ασφάλιση, να ψάχνουν "με το ντουφέκι" να βρουν "ευκαιρίες", να καλλιεργούν δημόσιες σχέσεις, να γυρεύουν κάποιο μέσο κι όσες δεν είναι καπάτσες να φτάνουν στο τέλος μιας πολύχρονης εργασιακής ζωής προσμένοντας μια σύνταξη - βοήθημα...

Να συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο, μας καλεί η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας με την καμπάνα που άρχισε εδώ και δύο μήνες. "Η φετινή 8 Μάρτη ξημερώνει για τις γυναίκες με μια απίστευτη αγριότητα", επισήμανε η πρόεδρος της ΟΓΕ Καλλιόπη Μπουντούρογλου στην πρόσφατη ημερίδα που οργάνωσε η Ομοσπονδία, για να τιμήσει τη Μέρα της Γυναίκας, με θέμα "Εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική πολιτική, πρόνοια δε χωράνε στην ΟΝΕ". Δεν είναι μονόδρομος αυτός που πάνε να μας επιβάλουν. Κι αν δεν υπήρχε γυναικείο κίνημα, θα δημιουργούσαμε σήμερα, κάτω από αυτήν την ανιστόρητη βαρβαρότητα.