Το κυβερνητικό κόμμα ανάγει κάθε πολιτική του επιλογή στη στρατηγική ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ (στο στάδιο προώθησης του ΕΥΡΩ ως κοινού νομίσματος). Ολα τα επιχειρήματά του, καθώς και άλλων κομμάτων, επενδύονται ιδεολογικά στην ανάγκη προετοιμασίας της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της "παγκοσμιοποίησης", της "ανταγωνιστικότητας" και της "ανάπτυξης μέσω των ανοιχτών αγορών".

Ετσι, η πολιτική επικαιρότητα, είτε όταν εμφανίζεται ως νέος νόμος για την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση", είτε ως ενεργητική συμμετοχή ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στις πολυεθνικές δυνάμεις επέμβασης του ΝΑΤΟ, είτε ως διαφορετικές πτυχές στην αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (μεταξύ των οποίων και ενδεχόμενη εφαρμογή ενός 35ωρου -που ανακατανέμει το χρόνο εργασίας στοχεύοντας στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, συνδυασμένα με την ελαστικοποίηση των μορφών απασχόλησης- τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης και τόσα άλλα), η πολιτική επικαιρότητα σε όλες τις επιμέρους εκφάνσεις της έχει βαθύ ιδεολογικο-θεωρητικό και πολιτικο-στρατηγικό περιεχόμενο: Την ανειρήνευτη αντίθεση και διαπάλη ανάμεσα στην τάξη του κεφαλαίου και την εργατική τάξη.

* * *

Η Κομμουνιστική Επιθεώρηση επιχειρεί να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση με θεματολογία ενταγμένη στο αφιέρωμα: Ο ελληνικός κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός στα πλαίσια της ΕΕ.

Αρθρα, συνέντευξη, κείμενο εργασίας, αναδεικνύουν το νήμα των εξελίξεων: οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα συνδέονται και εξυπηρετούνται - καθώς και υπηρετούν - τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, σε βάρος της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, στα άλλα καπιταλιστικά κράτη, σε όφελος των μονοπωλίων, υπέρ της "διάσωσης" του καπιταλιστικού συστήματος.

Τα άρθρα για τον "ΟΤΕ" και για "Το ταξικό περιεχόμενο της "εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης"" δείχνουν αυτή τη σχέση των εσωτερικών ("εθνικών") και ευρωενωσιακών αναδιαρθρώσεων, όπως εκφράζεται στα συγκεκριμένα πεδία.

Στο άρθρο "Ο ταξικός χαρακτήρας της ΟΝΕ" και στη συνέντευξη ""Ατζέντα 2000": Στόχοι και αντιθέσεις στην κατανομή των κοινοτικών κονδυλίων", ο αναγνώστης και η αναγνώστρια μπορούν να ξαναδούν τις αιτίες της βαθιάς αντίθεσης, την αναγκαιότητα της συνολικής ρήξης της εργατικής τάξης με την ΕΕ.

Στο άρθρο "Στόχοι και προσανατολισμοί των κοινοτικών επιδοτήσεων στη γεωργία" διαφαίνεται γιατί η φτωχή αγροτιά δεν έχει συμφέρον να συμμαχεί με την αστική τάξη στον "εθνικό στόχο για συμμετοχή στην ΟΝΕ", αλλά τη συμφέρει να συμμαχεί με την εργατική τάξη στο λαϊκό στόχο εναντίωσης και ρήξης με την ΟΝΕ, με την ΕΕ, με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα. Γιατί η θέση της είναι στο λαϊκό Μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, σε τελευταία ανάλυση στην πάλη για το σοσιαλισμό.

Μια ιδιαίτερη πλευρά, αυτή του ταξικού περιεχομένου της λεγόμενης "ελεύθερης κίνησης της εργατικής δύναμης", ακόμα και σε σχέση με την κατοχύρωση αστικών δικαιωμάτων, αναδεικνύεται στο άρθρο για τις "Νομικο - πολιτικές πλευρές της κατάστασης των μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα". Μέσω μιας ιδιαίτερης προσέγγισης, της νομικο-πολιτικής, των προβλημάτων των μεταναστών αναδεικνύονται τα γενικά κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας κλπ.

Μπροστά στις δυσκολίες που προκύπτουν από το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων δυσκολεύονται να δουν το δρόμο της αντεπίθεσης, της ρήξης, παγιδεύονται είτε στην ανυπομονησία της αποτελεσματικότητας ενός επιμέρους αγώνα, έστω και μετώπου πάλης, είτε στην αυταπάτη των πολιτικών υποσχέσεων για ανώδυνες παραχωρήσεις.

Το κείμενο για τις "Αναδιαρθρώσεις στον τομέα της "κοινωνικής πολιτικής"" αποκαλύπτει τα όρια του συστήματος στις διαφοροποιήσεις των μορφών διαχείρισής του. Ομως το κυριότερο, μέσα από το άρθρο για τον Κέινς αποκαλύπτεται η ευελιξία της πολιτικής του κεφαλαίου, η ικανότητα επεξεργασίας οικονομικής θεωρίας και πολιτικής που στοχεύει όχι μόνο στην πρόσκαιρη λείανση των αντιθέσεων, αλλά ταυτόχρονα στον εγκλωβισμό του εργατικού κινήματος σε αυτή την πολιτική. Αλλωστε, το στοιχείο της συγκυριακής άμβλυνσης κάποιων αντιθέσεων είχε πάντοτε το στοιχείο της "εξαγορασμένης" στήριξης από εργατικές και άλλες λαϊκές δυνάμεις.

* * *

Η πορεία προς τις Ευρωεκλογές είναι μια πορεία μαχητικής εναντίωσης στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Το έδειξαν οι ανερχόμενοι αγώνες, η μαχητικότητα και η μαζικότητα, η αντοχή των μαθητικών κινητοποιήσεων.

Η αποτελεσματικότητα ενός αγώνα, ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων, κρίνεται και από το φόβο, το μίσος που προκαλεί στην άρχουσα τάξη, στους πολιτικούς εκπροσώπους της. Σε συγχορδία καταδίκασαν τις μορφές αμφισβήτησης της "νομιμότητάς" της, όπως άλλωστε το έκαναν και με τις αγροτικές κινητοποιήσεις.

Η εκδήλωση του ταξικού μίσους των αστών, είτε προς τις κινητοποιούμενες αγωνιζόμενες δυνάμεις είτε προς το κόμμα που με σταθερότητα και αποφασιστικότητα υπερασπίζεται φύσει και θέσει τα συμφέροντά τους είναι και ένδειξη πολιτικής αδυναμίας. Μιας πολιτικής αδυναμίας κυρίως ως προς τη δυναμική της προοπτικής και όχι με τη στενή έννοια του σήμερα.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες έχουν περισσότερα εφόδια σήμερα. Τη δύναμη της ιστορικής επαλήθευσης για να δράσουν πιο μαζικά, ιδεολογικοπολιτικά πιο πειστικά, να πρωτοπορήσουν στην ανασυγκρότηση ενός διακριτού ταξικού ρεύματος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, σε κοινωνικές συσπειρώσεις εναντίωσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, στη δράση για τη συγκρότηση του λαϊκού Μετώπου, στη ζύμωση της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, το μόνο άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στον καπιταλιστικό.