Σήμερα έχει απλωθεί κατά πολύ η πεποίθηση, ότι ο ιμπεριαλισμός, κυρίως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, δε θα μπορούσαν ν' "αλωνίζουν", αν υπήρχε το αντίπαλο δέος. Οπως ακριβώς δεν μπορούσαν ν' "αλωνίζουν", όταν υπήρχε...

Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό γεγονός - αντανάκλαση θετικών διεργασιών που συντελούνται στη συνείδηση πλατύτατων λαϊκών μαζών. Οι απόψεις, που χαρακτήριζαν "θετική κοσμογονία" (!) την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων και είχαν ως οραματισμό μια ειρηνική, όπως πίστευαν, "Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια", πέρασαν πια στην ιστορία. Οι εργαζόμενοι διδάσκονται από την ίδια τους την πείρα, έστω κι αν, αυτή τη στιγμή, το βάθος της συνειδητοποίησης αυτού του γεγονότος, είτε δεν είναι σε όλους το ίδιο, είτε είναι ακόμη ρηχό.

Η αναγνώριση της θετικής για τους λαούς σημασίας, που είχε η ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, σημαίνει ταυτόχρονα την έμμεση ή απευθείας αναγνώριση της προσφοράς του σοσιαλισμού στην υπόθεση της ειρήνης, της διασφάλισης της εδαφικής ακεραιότητας χωρών, της φιλίας των λαών και του περιορισμού της εθνικιστικής υστερίας.

* * *

Ετσι, στη θέση του αντίπαλου δέους, που εξέλιπε προσωρινά, επιχειρούν να τοποθετήσουν την ΕΕ, ως αντίβαρο στη σχεδόν απόλυτη κυριαρχία των ΗΠΑ! Και ισχυρίζονται, ότι αυτό θα γίνει πραγματικότητα, εφόσον η ΕΕ κατορθώσει ν' αποκτήσει "κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας", ενισχύοντας την παρουσία της στον κόσμο...

Αλλοι, υψώνουν τις "αντιαμερικανικές φωνές", σε μια έκφραση διαμαρτυρίας για τη στάση των ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Με αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν οι φωνές έφτασαν στο κατακόρυφο, ανακατεύοντας το στείρο αντιαμερικανισμό τους, με έναν λανθάνοντα και άλλοτε έξαλλο εθνικισμό.

Τέλος, δε λείπουν κι εκείνοι, που ναι μεν αναγνωρίζουν υποκριτικά την αξία της ύπαρξης του σοσιαλιστικού συστήματος, ωστόσο παρουσιάζουν τα πράγματα ως "ό γέγονε, γέγονε"! Και: "τι να κάνουμε, δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε την κατάσταση, ας κοιτάξουμε να πορευτούμε στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο"!!!

Και οι τρεις παραπάνω απόψεις είναι επικίνδυνες και εκτοξεύονται με πολλές μορφές και διάφορους τρόπους, προκειμένου να λειτουργήσουν πυροσβεστικά σε κάθε θετική διεργασία, προκειμένου να συμβάλλουν στον αποπροσανατολισμό και στην εκτόνωση των λαϊκών αντιδράσεων.

1.Η ΕΕ είναι από φύση και θέση αδύνατο να παίξει το ρόλο του "αντίπαλου δέους" προς τις ΗΠΑ, για τον απλούστατο λόγο ότι και η ίδια συγκαταλέγεται στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Δεν υπάρχουν από τη μια οι "κακοί Αμερικανοί" κι από την άλλη οι "καλοί Ευρωπαίοι". Υπάρχουν τα δύο κέντρα (ΕΕ - ΗΠΑ) των δύο ληστών, που μαζί με τον άλλο ληστή, την Ιαπωνία, τρώγονται μεταξύ τους και ταυτόχρονα συμμαχούν, όπου χρειαστεί, για να μοιράσουν τον κόσμο και για να κυριαρχήσουν, ο καθένας για δικό του λογαριασμό και σε βάρος των άλλων δύο.

Η Σοβιετική Ενωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας αποτελούσαν το αντίπαλο δέος όλων των ληστών, στα πλαίσια της σύγκρουσης του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό.Και αποτελούσαν αντίπαλο δέος, ακριβώς και μόνο επειδή ήταν σοσιαλιστικός ο χαρακτήρας του κράτους και της οικονομίας.Αντίθετα, η σημερινή τάξη πραγμάτων είναι καπιταλιστική. Δηλαδή, εκμεταλλευτική, φιλοπόλεμη, διαμελιστική ως προς τους λαούς. Εξάλλου η σημερινή ΕΕ δημιουργήθηκε πριν μερικές 10ετίες και για να παίξει τον ρόλο του ιμπεριαλιστικού φρουρίου κατά των σοσιαλιστικών χωρών, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι εμπνευστές και πολλοί επιφανείς υποστηρικτές της.

Αλλά μήπως ο νατοϊκός στρατός (δηλαδή ο στρατός και χωρών της ΕΕ) δεν ετοιμάζεται να εισβάλει στο Κόσσοβο; Ετοιμάζεται. Τι έννοια θα είχε, λοιπόν, η ύπαρξη στην ΕΕ δικής της (!) "εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής"; Καμιά, πλην της δυνατότητάς της να ανταγωνίζεται καλύτερα τις ΗΠΑ και να κόβει μεγαλύτερες φέτες στο μερίδιό της από τις σάρκες των λαών!

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εμφανίζει την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ ως τον "εθνικό στόχο", που είναι ταυτόχρονα και το μέσον για να μπει η Ελλάδα στο κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης, οπότε θα... ισχυροποιήσει τη θέση της στους διεθνείς οργανισμούς! Συγκαλύπτει έτσι το γεγονός, ότι με αυτό τον τρόπο δε θα ισχυροποιηθεί, δε θα ωφεληθεί ο λαός, αλλά η πλουτοκρατία, που επιδιώκει, διά μέσου της ΟΝΕ, να ισχυροποιήσει τη δική της θέση στο μοίρασμα της πίτας, δηλαδή της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι ν' αποκτήσει η ΕΕ "κοινή εξωτερική και αμυντική (!) πολιτική" (να μη την αποκτήσει στον αιώνα τον άπαντα)! Το ζητούμενο δεν είναι να επιλέγει κανείς ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη, αλλά να κάνει τη δική του αυτοτελή επιλογή.

2.Το να καταφέρεσαι κατά της πολιτικής των ΗΠΑ είναι κατ' αρχήν καλό, όμως δεν είναι καθόλου αρκετό, ενώ είναι και επικίνδυνο, από τη στιγμή που η καταγγελία έχει λαθεμένη ή σκόπιμα λαθεμένη αφετηρία, άρα εξυπηρετεί άλλους και όχι τους πραγματικούς στόχους.

Για παράδειγμα, σήμερα η πολιτική των ΗΠΑ στο θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και στο Κουρδικό, καταγγέλλεται από δημοσιογραφικά έντυπα και από άλλους παράγοντες, που πρόσκεινται στη ΝΔ ή και στο λεγόμενο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ! Αυτό γίνεται για δύο λόγους. Πρώτο, επειδή στον λαό η αντιαμερικανική έκρηξη έχει ξαναπάρει πλατιές διαστάσεις και εκδηλώνεται σε κάθε στιγμή. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να τους αφήσει αδιάφορους και πασκίζουν να το φέρουν στα μέτρα τους. Δεύτερο - που είναι το κυριότερο - επειδή οι ΗΠΑ παίρνουν το μέρος της τουρκικής κυβέρνησης και όχι της ελληνικής, ο "αντιαμερικανισμός" που ξεσηκώνουν ορισμένοι είναι κούφιος, επιδερμικός και με έντονα τα στοιχεία της ζητιάνικης συμπεριφοράς. Είναι ένα είδος "ιερής" αγανάκτησης και ταυτόχρονα πίεσης, για τους "αχάριστους συμμάχους", που τους τα δίνουν όλα κι εκείνοι στηρίζουν την Τουρκία και όχι την Ελλάδα στον ρόλο της πρώτης περιφερειακής δύναμης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα... Αλλά είναι και έκφραση στην περιοχή μας των αντιθέσεων ανάμεσα σε ΕΕ - ΗΠΑ, όπου οι όψιμοι "αντιαμερικανοί μας" τοποθετούνται υπέρ της πρώτης...

3.Το γεγονός ότι οι σοσιαλιστικές χώρες μπορούσαν από φύση και θέση ν' αποτελούν πραγματικό αντίπαλο δέος του ιμπεριαλισμού. Το γεγονός ότι η έλλειψη αυτού του δέους συγκλονίζει εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά και το ότι μπροστά στην ιμπεριαλιστική λαίλαπα αναζητείται αυτό το δέος, αναδείχνει: Την επικαιρότητα του σοσιαλισμού ως κοινωνικού συστήματος που πρέπει ν' αντικαταστήσει - και θ' αντικαταστήσει - τον καπιταλισμό.

Οι αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού υπάρχουν και οξύνονται διαρκώς σε όλα τα επίπεδα. Εγκυμονούνται τεράστιοι κίνδυνοι για την ανθρωπότητα από την πορεία που παίρνουν οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ηγέτιδες δυνάμεις του καπιταλισμού. Τίθεται επιτακτικά το ζήτημα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη στην προοπτική του σοσιαλισμού, ορθώνεται ως η μόνη διέξοδος για κάθε εκμεταλλευόμενο και καταπιεζόμενο άνθρωπο. Από τη δική τους θέληση εξαρτάται να δημιουργηθεί και πάλι ό,τι έλειψε. Και εκεί και εδώ και παντού, όπου δεν υπήρξε.

* * *

Αποδείχτηκε, δηλαδή, και στο συγκεκριμένο ζήτημα, ότι όποιος υποστηρίζει πως επιλέγει τον ανύπαρκτο ενδιάμεσο δρόμο, στην πραγματικότητα επιλέγει τον δρόμο του ιμπεριαλισμού.Υποκρίνεται. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Η κατάληξη μιας σειράς ΚΚ και άλλων "αριστερών" δυνάμεων, που έβαζαν στο ίδιο τσουβάλι τον ιμπεριαλισμό και τον σοσιαλισμό, για να ξεγελούν καλύτερα για τις υπηρεσίες τους προς τον πρώτο, πρέπει να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα.

Η αναγνώριση της θετικής για τους λαούς σημασίας, που είχε η ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, σημαίνει ταυτόχρονα την έμμεση ή απευθείας αναγνώριση της προσφοράς του σοσιαλισμού στην υπόθεση της ειρήνης, της διασφάλισης της εδαφικής ακεραιότητας χωρών, της φιλίας των λαών και του περιορισμού της εθνικιστικής υστερίας