Τα διλήμματα που τίθενται απαιτούν ξεκάθαρες απαντήσεις:

- Θα υποταχθούμε ή θα αντισταθούμε στα ΝΑΤΟικά σχέδια για την αλλαγή των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή; Θα υποταχθούμε ή θα αντισταθούμε στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για διχοτόμηση του Αιγαίου και της Κύπρου, για "αυτονόμηση" της Θράκης, για διάλυση της Γιουγκοσλαβίας; Θα σιωπήσουμε ή θα απαιτήσουμε την απελευθέρωση του Οτσαλάν; Θα συναινέσουμε ή όχι στην αξιοποίηση της χώρας μας και του στρατού της για την υλοποίηση των ΝΑΤΟικών σχεδίων;

- Θα αποδεχτούμε μοιρολατρικά τις θυσίες των εργαζόμενων στο βωμό της ΟΝΕ, της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ; Θα υποταχθούμε ή θα αντισταθούμε στην ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών κατακτήσεων δεκαετιών, μέσα απ' την υλοποίηση των κοινοτικών κατευθύνσεων της Λευκής Βίβλου για την εργασία και την παιδεία;

Σε τελευταία ανάλυση, ο ελληνικός λαός καλείται τώρα να απαντήσει στο ιστορικό δίλημμα: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΥΠΟΤΑΓΗ στην ιμπεριαλιστική νέα τάξη;

Φυσικά το ερώτημα αυτό αφορά εξίσου όλους τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής μας.

* * *

Η προσπάθεια του σημερινού πρωθυπουργού να ανακόψει την αφύπνιση σημαντικών τμημάτων του λαού χρησιμοποιώντας διάφορα φόβητρα δε φαίνεται ότι θα πετύχει εύκολα. Τα φόβητρα του ελληνοτουρκικού πολέμου, της πιθανής πτωτικής τάσης στο Χρηματιστήριο της Σοφοκλέους και των δεινών που μας περιμένουν αν μείνει η χώρα εκτός ΟΝΕ, ξεφτίζουν κάτω απ' το βάρος της εφιαλτικής πραγματικότητας.

Οι εξελίξεις βοηθούν σήμερα αντικειμενικά τον εργαζόμενο να κατανοήσει ότι και η πατρίδα και η ειρήνη απειλούνται ουσιαστικά απ' τον ίδιο εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.

Τον βοηθούν να καταλάβει ότι πρέπει σήμερα να δράσει από κοινού με τον κουρδικό, τον σερβικό, τον τουρκικό, τον αλβανικό λαό απέναντι στα ΝΑΤΟικά και κοινοτικά σχέδια για την περιοχή μας.

Η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι όσο βαδίζουμε στο μονόδρομο της ΟΝΕ, τόσο αυξάνουν οι απαιτήσεις για κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων και τόσο δυναμώνει ο στρατηγικός αντίπαλος των εργαζομένων, το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η ένταση της καπιταλιστικής κρίσης δεν αφήνει περιθώρια μακρόχρονης αισιοδοξίας ούτε και για τους μικροεπενδυτές του χρηματιστηρίου, τους οποίους η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να συγκροτήσει σε δύναμη προάσπισης της πολιτικής της.

Ομως η υποχώρηση της κυβερνητικής γραμμής του εκφοβισμού, της μοιρολατρίας και της υποταγής σε τμήματα των εργαζομένων δεν είναι αρκετή για να ανοίξει ο δρόμος προς προοδευτικές εξελίξεις. Χρειάζεται ταυτόχρονα να υποχωρήσει και η αυταπάτη ότι είναι εφικτή μια λύση σε πατριωτική, αντιπολεμική κατεύθυνση χωρίς σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές.

* * *

α) σαν δεδομένο το στρατηγικό πλαίσιο ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και ό,τι αυτό συνεπάγεται

β) σαν αναγκαιότητα το μονόδρομο της ταξικής συνεργασίας για την επίτευξη των λεγόμενων "εθνικών στόχων". Πέρα απ' τη φραστική "πατριωτική" ρητορεία δε θέτουν ούτε καν θέμα ανατροπής της άθλιας σημερινής κυβέρνησης. Πρόκειται στην ουσία για πολιτικές δυνάμεις που καλλιεργούν αυταπάτες και αξιοποιούν το φόβο του συνειδητού λαϊκού παράγοντα για μια αποφασιστική σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, μετά τον αρνητικό συσχετισμό που προκάλεσαν οι ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν απ' την παθητική αναμονή των "διορθωτικών" κινήσεων που εξαγγέλλουν πολιτικοί παράγοντες, όπως ο κ. Τσοχατζόπουλος, οι οποίοι την ίδια περίοδο στηρίζουν στην πράξη όλες τις βασικές κυβερνητικές επιλογές.

Απ' την άλλη πλευρά, εμείς οι κομμουνιστές καλούμε όλο τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα την εργατική τάξη να συναισθανθούν ότι αυτή είναι μία κρίσιμη ιστορική στιγμή και να διαλέξουν το δρόμο της αντίστασης και της αντεπίθεσης στις ιμπεριαλιστικές επιλογές.

Να συμπορευτούν πολιτικά με όποιον απαντά ξεκάθαρα απ' τη σκοπιά συμφερόντων των εργαζομένων στα ιστορικά διλήμματα πού τίθενται μπροστά μας αυτή την εποχή.

Να μελετήσουν και να αντλήσουν διδάγματα απ' την πλούσια θετική και αρνητική ιστορική πείρα της Επανάστασης του '21, της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, του ΕΑΜ και του ΔΣΕ στη δεκαετία του '40 καθώς και απ' την πιο πρόσφατη ιστορία μας.

Να παραδειγματιστούν απ' την αντίσταση που προβάλλουν σήμερα στις επιλογές της "νέας τάξης" ο σερβικός και ο κουρδικός λαός, καθώς και απ' την πρόσφατη αλβανική εξέγερση του '97, αλλά και την ηρωική αντίσταση των Τούρκων δημοκρατών, αριστερών αγωνιστών.

Είναι η ώρα για κάθε δημοκράτη, πατριώτη, εχθρό του ιμπεριαλιστικού πολέμου να βαδίσει μαζί με μας, τους κομμουνιστές, στο δρόμο της μετωπικής δράσης ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό. Η ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ αποτελεί την πιο σημαντική προϋπόθεση για την ενδυνάμωση αυτής της προοπτικής. Οι ευρωεκλογές είναι μια ακόμη πολιτική μάχη που μπορεί και πρέπει ο λαός να εκφράσει την αντίθεσή του στην κυρίαρχη πολιτική, ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ. Θά 'ναι ένα μήνυμα αντίστασης και συμβολή στη δημιουργία της μεγάλης λαϊκής συσπείρωσης, που θα βάζει εμπόδια στην εφαρμογή της πολιτικής ενσωμάτωσης στην ΕΕ, στην εμπλοκή της χώρας στην εγκληματική δράση του ΝΑΤΟ και της "νέας τάξης" στην περιοχή, που θα εναντιώνεται στην κυρίαρχη πολιτική ως την ανατροπή της.

Σε τελευταία ανάλυση ο ελληνικός λαός καλείται τώρα να απαντήσει στο ιστορικό δίλημμα: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΥΠΟΤΑΓΗ στην ιμπεριαλιστική νέα τάξη; Οι εξελίξεις βοηθούν σήμερα αντικειμενικά τον εργαζόμενο να κατανοήσει ότι και η πατρίδα και η ειρήνη απειλούνται ουσιαστικά απ' τον ίδιο εχθρό, τον ιμπεριαλισμό