Θεσσαλονίκη

"Να μην ξυπνήσουμε απ' τα κανόνια"

Τελικά, οι τουαλέτες που διατάχθηκε να εγκαταστήσει στην παραλία Λιτοχώρου ο διοικητής της 24ης ταξιαρχίας του πυροβολικού, για να εξυπηρετηθούν οι πρώτοι 50 Αμερικανοί πεζοναύτες που αποβιβάστηκαν εκεί, μοιάζουν πταίσμα μπροστά στο σύνολο της πραγματικότητας που έχει διαμορφώσει η ΝΑΤΟική κατοχή στη Βόρεια Ελλάδα, ειδικά στη Θεσσαλονίκη.

Οταν ο ίδιος ο αντιστράτηγος του Γ Σώματος Αθ. Σκαραφίγκας απαντά - σε τηλεφωνικό διάβημα διαμαρτυρίας που έκανε το ΚΚΕ - πως όχι μόνο έχει άγνοια για τις κινήσεις των ΝΑΤΟικών στο έδαφος της επικράτειας που ο ίδιος έχει ευθύνη να διαφυλάσσει, αλλά και αδυναμία να παρέμβει στις πλευρές εκείνες της δράσης τους που συνιστούν κατάφωρη παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, τα πράγματα έχουν γίνει πλέον εξαιρετικά επικίνδυνα.

Η κατάσταση είναι ασφυκτική, σε βαθμό που ακόμα και συνδικαλιστές του λιμανιού, ενώ αρχικά είχαν αποδεχτεί τον ισχυρισμό πως απλά μεταφέρονται εμπορεύματα, εκφράζουν τώρα την ανησυχία τους για τη μετατροπή του λιμανιού σε μόνιμο πλέον στρατόπεδο. Αύριο μάλιστα το θέμα αναμένεται να συζητηθεί και από τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου μετά από πρόταση των συνδικαλιστών της ΕΣΑΚ.

Πέραν τούτων βέβαια ουδέν. Προκαλεί δυσάρεστη έκπληξη ειδικά η στάση της λαλίστατης σε άλλες στιγμές διανόησης. Σήμερα δείχνει να βρίσκεται κάπου αλλού, κρυμμένη πίσω από τον ακαδημαϊσμό της, την ίδια ώρα που τουλάχιστον μια σημαντική μερίδα φοιτητών έχει αρχίσει να παίρνει πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της νέας κατοχής, εκεί ακριβώς που εκφράζεται, στην καθημερινότητα της πόλης.

Το εξωφρενικό είναι πως όσα συμβαίνουν, γίνεται προσπάθεια από ορισμένους κύκλους να περάσουν στην κοινή γνώμη και ως φυσιολογικά. Σε μια τέτοια κατεύθυνση συμβάλλει τα μέγιστα το σύνολο σχεδόν του τοπικού Τύπου, ο οποίος αφού ασχολήθηκε τις πρώτες μέρες με τις εντυπωσιακές εικόνες της απόβασης και στη συνέχεια με το αξιοθέατο των δυνάμεων κατοχής που έπιναν καφέ στην παραλία, τώρα πλέον έχει περάσει και στην αντεπίθεση. Η τάση που καταγράφεται είναι προς την κατεύθυνση όχι μόνο να αμβλυνθούν τα αντικατοχικά συναισθήματα του λαού, αλλά και να γίνει αυτός ιδεολογικά συμμέτοχος στην επιχείρηση εδραίωσης της ΝΑΤΟικής κυριαρχίας στα Βαλκάνια. Ετσι πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που περίπου εγκαλούν την κυβέρνηση γιατί δεν έχει αποφασίσει ακόμα να στείλει στρατό στα Σκόπια για το Κόσσοβο, υπονοώντας ότι και έτσι η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει το τρένο, αφού η Τουρκία βρίσκεται ήδη εκεί με δικές της δυνάμεις. Η όλη μεθόδευση φέρνει στο νου την ιστορία με τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών και η μόνη περίπτωση να μην ισχύει κάτι τέτοιο, είναι να αποδειχθεί πως όλα αυτά τελικά που συμβαίνουν στην πόλη είναι μια οφθαλμαπάτη των κομμουνιστών. Δυστυχώς, για όσους σπεύσουν να δηλώσουν πως είναι αθώοι του αίματος, η εγγλέζικη σημαία κυματίζει ακόμα στον ιστό του στρατοπέδου που έχουν στήσει στο ύψος της πύλης 7 του λιμανιού. Και η μόνη εφημερίδα που δημοσίευσε σχετική φωτογραφία - παρότι όλοι είναι γνώστες του πράγματος - παραμένει ο "Ριζοσπάστης".

Η τακτική της αποσιώπησης ελπίζουν ίσως ορισμένοι ότι θα καθυστερήσει το φούντωμα ενός αντικατοχικού - αντιπολεμικού κινήματος κι όπως "ξεχάστηκε" το όνομα "Μακεδονία" θα ξεχαστεί και το σημερινό αίσχος. Δυστυχώς γι' αυτούς, οι κλούβες που ζώνουν μόνιμα πλέον το αμερικανικό προξενείο, η μετατροπή του επικεφαλής των ΜΑΤ σε κλητήρα που παραλαμβάνει για λογαριασμό του προξένου τα ψηφίσματα διαμαρτυρίας, είναι πράγματα που δε μένουν για πολύ κρυφά. Ενα πολυσχιδές δίκτυο αλληλοπληροφόρησης απλώνεται ήδη στις γειτονιές και τους χώρους δουλιάς, σπάζοντας στην πράξη το φράγμα της σιωπής. Κι αυτό που γίνεται πλέον κοινή συνείδηση είναι πως τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα ήρθαν για να μείνουν. Εβδομήντα δύο αεροπλάνα, 19 πλοία, 5.737 στρατιώτες και 3.129 οχήματα (38 άρματα, 267 τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού, 14 πυροβόλα, 800 ρυμουλκούμενα, 900 κοντέινερ αγνώστου περιεχομένου) αποτελούν μόνο την εμπροσθοφυλακή. Οι διαβεβαιώσεις πως "δεν υπάρχουν παραμένοντες" επί ελληνικού εδάφους δεν πείθουν ούτε κι όσους θέλουν να πειστούν.

Η πόλη, που βίωσε στην ιστορία της με τραγικό τρόπο το πέρασμα διαφόρων στρατών, αποκτά αργά, αλλά σταθερά συνείδηση πως πια "δεν πρέπει να περιμένουμε να μας ξυπνήσουν οι ομοβροντίες των κανονιών".

Θ. Λ.