Τα τελευταία χρόνια οι συζητήσεις γύρω από την κλωνοποίηση έχουν πυκνώσει. Οχι άδικα. Βρισκόμαστε μπροστά σ' έναν εφιάλτη, που θεωρητικά κάποια στιγμή μπορεί να γίνει πραγματικότητα, μια και δεν υπάρχει κανενός είδους φραγμός στα εργαστήρια των πολυεθνικών εταιριών, αλλά και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που εξαρτώνται άμεσα ή έμμεσα από αυτές. Τις διαδικασίες "κλωνοποίησης" ανθρώπων επιχείρησαν να επισπεύσουν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη βδομάδα με τρόπο προκλητικά άκομψο. Θυμήθηκαν τον Ανδρέα Παπανδρέου άτομα που βγάζουν σπυράκια στο άκουσμα αυτού του ονόματος και που προσπάθησαν να σβήσουν από τη μνήμη των "συντρόφων" τους, μια και οι συγκρίσεις μαζί του ήταν χαώδεις. Η συχνή αναφορά του ονόματός του όχι μόνο εξέπληξε, αλλά αηδίασε την κοινή γνώμη και μάλλον είχε τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα στην κοινωνία. Οι ευρωεκλογές πλησιάζουν κι είναι βέβαιο ότι οι σχεδιασμοί των στρατηγών του "εκσυγχρονισμού και του χρηματιστηρίου" θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος, μια και οι μάσκες τους έχουν προ πολλού πέσει. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ δεν αφορά τους πολλούς, αλλά ελάχιστους διαπλεκόμενους και κάποιους τυχάρπαστους κλακαδόρους, που πολύ εύκολα μπορεί να αλλάξουν σημαία αν δουν πως η βάρκα γέρνει προς άλλη κατεύθυνση. Υπομονή τρεις μήνες.

Η νέα ηγεσία στο υπουργείο Πολιτισμού (στο οποίο υπάγεται κι ο αθλητισμός) σηματοδότησε την προηγούμενη βδομάδα αλλαγές ως προς το ποιος θα κάνει κουμάντο στα ολυμπιακά έργα. Το πάνω χέρι λοιπόν θα έχουν οι μάνατζερ, για να κάνουν ελκυστικά προς τους επενδυτές τα έργα που θα τσιμεντώσουν ό,τι απόμεινε από πράσινο κι ελεύθερους χώρους στο Λεκανοπέδιο. Οσο για το Ρυθμιστικό της Αθήνας οδηγείται στην οριστική του ακύρωση και με τη βούλα της εξουσίας.

Ενα πουλί, κρατώντας στο ράμφος του ένα σποράκι, ψάχνει στην τσιμεντένια πολιτεία να βρει μιαν αυλή. Μόνον εκεί, κοντά στα παιδιά, θέλει να αφήσει το σποράκι να φυτρώσει, να γίνει ένα όμορφο δεντράκι κι έτσι να γίνουν τα όνειρά του αληθινά. Μα δυστυχώς, πουθενά δε βλέπει αυλές και πουθενά δε βλέπει παιδιά. "Στο τσιμέντο Δεν μπορώ να φυτρώσω! Και τα όνειρά μου Δε θα γίνουν αληθινά! Τώρα πουλάκι μπορείς να με φας!" θα πει το σποράκι λυπημένο στο πουλί που του έχει χαρίσει πριν τη ζωή του... Μα γρήγορα θα ξαναρχίσουν να ψάχνουν μαζί. Αραγε θα τα καταφέρουν; Μια τρυφερή ιστορία ανάμεσα στο σποράκι και το πουλί. Μια ιστορία γύρω από το περιβάλλον και τη ζωή μας, γραμμένη από τη Λίτσα Παναγιωτοπούλου και εικονογραφημένη από τον Νίκο Μαρουλάκη,που κυκλοφορεί σε τέταρτη έκδοση από τις εκδόσεις Μίνωα.