Δέκα μέρες πριν οι Αμερικανοί πολίτες, σύμφωνα τουλάχιστον με τα λόγια ενός πολύ έγκριτου πολίτη... του Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, δε γνώριζαν πού βρίσκεται το Κόσσοβο. Το πιο πιθανό είναι να μην είναι σε θέση να το βρουν ούτε στο χάρτη, ενώ υπάρχει πιθανότητα μερίδα της κοινής γνώμης να έχει μπλέξει το Κόσσοβο με μία από τις "φαντασιακές πόλεις" που μπορεί κανείς να βρει σε ταινίας μελλοντολογικής καταστροφολογίας.

Αν αυτό ισχύει για τους αδαείς κατοίκους - κοινώς Αμερικανάκια - πέραν του Ατλαντικού, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα και για τους κατοίκους της Γηραιάς Ηπείρου, της "Ευρώπης του Διαφωτισμού" όπως θα ήθελαν κάποιοι να τη βλέπουν. Οι Ευρωπαίοι πολίτες σίγουρα έχουν ιδέα για το πού πέφτει το Κόσσοβο, όμως είναι αμφίβολο αν η πλειοψηφία γνωρίζει τι συμβαίνει και τι μπορεί πραγματικά να σημαίνει η έκφραση "εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε".

Η πραγματικότητα μετά από έξι μέρες βομβαρδισμών έχει αλλάξει για τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Παράλληλα άλλος ένας βομβαρδισμός λαμβάνει χώρα με εξίσου κλιμακούμενη ένταση. Πρώτον: Για την τύχη των αλβανόφωνων του Κοσσυφοπεδίου που παρουσιάζονται ως "σύγχρονοι μάρτυρες" κάτι σαν διωκόμενοι χριστιανοί ή ένα σύγχρονο "ολοκαύτωμα", που πρέπει να προστατευτούν πάση θυσία. Δεύτερον: Η προετοιμασία για την αποστολή χερσαίων δυνάμεων, κάτι που εγκυμονεί όχι μόνο κινδύνους για τη ζωή των στρατιωτικών των ΝΑΤΟικών δυνάμεων, αλλά και για μία γενίκευση του πολέμου. Αραγε τυχαία μία μέρα πριν τη "μαζική έξοδο" των αλβανόφωνων Κοσσοβάρων όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στις ΗΠΑ, αλλά και την Ευρώπη έκαναν λόγο για τις βιαιότητες και τις μαζικές δολοφονίες εις βάρος τους, μία κατάσταση που απαιτεί την άμεση επέμβαση; Πιο χαρακτηριστικό όλων το πρωτοσέλιδο της βρετανικής "Ιντιπέντεντ": "Το ΝΑΤΟ σπεύδει πιεστικά τα χτυπήματα κατά των σερβικών ταγμάτων θανάτων καθώς οι σφαγές επεκτείνονται". Την ίδια νύχτα, τη νύχτα της Κυριακής, οι αεροπορικοί και πυραυλικοί βομβαρδισμοί επικεντρώθηκαν μόνο στο Κόσσοβο και στην πρωτεύουσα Πρίστινα. Αποτέλεσμα - μάλλον απολύτως αναμενόμενο και λογικό - η έξοδος των Κοσσοβάρων για να σωθούν φυσικά... αλλά πιθανά κυρίως από τις βόμβες που έπεφταν σαν "χαλάζι". Και τα πρωτοσέλιδα και οι οθόνες γέμισαν με κραυγές για το "δράμα" των προσφύγων που απαιτεί την επέμβαση...

...και γινόταν σαφέστατο ότι αυτό το "έγκλημα" δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο. Χαρακτηριστικό και τυπικό άρθρο αυτού που προετοιμάζεται, στους "Λος Αντζελες Τάιμς" από τον Τσαρλς Α. Κούπτσαν, που υπηρέτησε και στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Κλίντον: "Τώρα που οι αεροπορικές επιθέσεις έχουν δρομολογηθεί, ο Πρόεδρος δεν έχει άλλη επιλογή από το να προετοιμάσει τη χώρα και τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις για ένα μεγάλο πόλεμο (επί του εδάφους) στα Βαλκάνια". Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος και ο πρώην Ευρωπαίος διαμεσολαβητής από την ΕΕ Ντέιβιντ Οουεν, ο οποίος σε συνέντευξή του στο βρετανικό BBC δήλωσε πως το "μοναδικό μεγαλύτερο λάθος όσον αφορά στο Κόσσοβο, είναι να απειλεί τον Μιλόσεβιτς μόνο με δράση". Για να συνεχίσει και να εξηγήσει ότι το μόνο που μπορεί να γίνει για να σταματήσουν τις συστηματικές σφαγές και την εκδίωξη των ανθρώπων από τα σπίτια τους είναι το NATO να στείλει χερσαίες δυνάμεις. Δικαιολογημένα λοιπόν εφημερίδες όπως οι "Νιου Γιορκ Τάιμς" και η "Φιγκαρό" αναφέρουν ακόμα και τον αριθμό των στρατιωτών που θα λάβουν μέρος. Περίπου 200.000.

Ενώ η αρθρογραφία βρίθει από τα "δράματα", έρχονται και οι χτεσινές δημοσκοπήσεις για να νομιμοποιήσουν την επικείμενη επέμβαση των χερσαίων δυνάμεων. Στο γαλλικό περιοδικό "Λ'Εξπρές" δημοσιεύεται σφυγμομέτρηση του ινστιτούτου IFOR που δείχνει ότι η πλειοψηφία των Γάλλων τάσσεται "μάλλον υπέρ" μιας χερσαίας επέμβασης του ΝΑΤΟ στο Κόσσοβο, σε ποσοστά από 54% έως 60% ανάλογα με τις περιστάσεις. "Αν οι αεροπορικές επιδρομές φανούν ανεπαρκείς να σταματήσουν τις σφαγές στο Κόσσοβο" (!), το 58% των Γάλλων τάσσεται υπέρ μιας χερσαίας επέμβασης του ΝΑΤΟ, έναντι του 39% που τάσσεται κατά. Αναλόγως δείχνουν να αντιδρούν και οι Βρετανοί σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε χτες στην "Ντέιλι Τέλεγκραφ", αφού σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα, το 70% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι το ΝΑΤΟ θα αντιμετωπίσει το θέμα της αποστολής χερσαίων δυνάμεων, αλλά στην περίπτωση αυτή μόνο το 52% εγκρίνει τη μετάβαση στρατιωτών στο Κοσσυφοπέδιο και το 40% είναι αντίθετο.

Ενώ τα Βαλκάνια έχουν παραδοθεί στις φλόγες και ο πλανήτης έχει απορροφηθεί να παρακολουθεί με τρόμο τις εξελίξεις, δύο στοιχεία έχουν περάσει μάλλον στα "μουλωχτά". Οι μετρημένες κινήσεις των πρώην χωρών του "άξονα" που έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους μετά την ήττα τους στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο!

Είναι ειρωνικό ότι η πρώτη στρατιωτική επέμβαση της γερμανικής Μπούντενσβερ γίνεται υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και με πρωτοβουλίες της "Σοσιαλδημοκρατικής" κυβέρνησης και του Πράσινου υπουργού Γιόσκα Φίσερ, που έχουν ευθυγραμμιστεί απολύτως με τις υπόλοιπες δώδεκα "σοσιαλ-κεντρο-αριστερές" κυβερνήσεις. Το παράδοξο είναι ότι λίγο πριν τις πανηγυρικές εκδηλώσεις για την ένταξη των τριών νέων χωρών στο ΝΑΤΟ και την επέκτασή του προς Ανατολάς, η "Συμμαχία" σπαρασσόταν από διαφωνίες σε σχέση με "αμυντικά σχήματα" καθαρά ευρωπαϊκά, βρετανογαλλική αμυντική συνεργασία, στα πλαίσια της ΕΕ όπου απουσίαζαν φυσικά οι ΗΠΑ. Αν ο Βρετανός πρωθυπουργός έτρεξε να καθησυχάσει τους Αμερικανούς, δεν έκαναν το ίδιο και οι Γερμανοί, που εμφανίστηκαν και πήραν τη θέση τους πάντα στο πλαίσιο του ημιθανούς "γαλλογερμανικού άξονα". Αυτό μάλλον ενόχλησε τους Αμερικανούς "καουμπόηδες", που φάνηκε και στο πάθος τους να επαναβεβαιώσουν την πρωτοκαθεδρία τους. Περιέργως όλες αυτές τις ημέρες οι Γερμανοί αξιωματούχοι, που συμμετέχουν σε όλες τις επιχειρήσεις, παραμένουν σιωπηλοί.

Ομως κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι η διάλυση της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας προήλθε από τη "μονομανία" των Γερμανών, μία απόφαση που έβρισκε την τότε αμερικανική ηγεσία και τον τότε Πρόεδρο Τζορτζ Μπους αντίθετους. Μετά την επανένωση της Γερμανίας, πολιτικοί παρατηρητές της γερμανικής πολιτικής, αναφέρουν ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας επαναπροσδιορίστηκε στο προαιώνιο της σλόγκαν "Drang nach Osten", δηλαδή ώθηση προς Ανατολάς, και παρατηρούν ότι η διάθεσή τους είναι η επιστροφή στις παλιές τους "αποικίες" και σφαίρες επιρροής, όπως είναι η Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένων της Κροατίας και της Σλοβενίας κλπ. Κάτι που παρατήρησε και ο Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του η "Μεγάλη Σκακιέρα", παρότι υποβαθμίζει το ρόλο της ως "περιφερειακού παίκτη" για την κατάκτηση του Μεγάλου νησιού, δηλαδή της Ευρασίας.

Παράλληλα μια σημαντική εξέλιξη που σημειώθηκε αυτή την βδομάδα πέρασε ασχολίαστη, αν όχι απαρατήρητη: Ιαπωνικά πολεμικά πλοία καταδίωξαν κατασκοπευτικά πλοία χωρίς διακριτικά στη Θάλασσα Οχότσκ μέχρι τη Βόρεια Κορέα και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις έβαλλαν με πραγματικά πυρά και μαχητικά αεροσκάφη της χώρας έριξαν μάλιστα και "προειδοποιητικές βόμβες", όπως είπαν Ιάπωνες αξιωματούχοι....

Οπως σημειώνει στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Salon" ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζεφ Στάιν, ειδικός σε θέματα εθνικής ασφαλείας, αν οι δύο δυνάμεις έμοιαζαν με σκιά της παλιάς επιβλητικής στρατιωτικής τους παρουσίας, με τη δράση τους αυτή διάβηκαν παρά ταύτα ένα συμβολικό "κατώφλι". Ενώ σημειώνει ακόμα ότι η αιφνίδια επανεμφάνιση στο προσκήνιο των δύο άλλοτε στρατιωτικών τιτάνων αποτελεί μία ακόμη ένδειξη της μεταβαλλόμενης ισορροπίας δυνάμεων στον κόσμο.

Αραγε η δραστηριότητα έκανε και τον πατριάρχη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής Χένρι Κίσινγκερ λίγο πριν τις επιθέσεις να τις χαρακτηρίζει "ως το πιο μεγάλο λάθος", ενώ τώρα δε μετανοεί, αλλά να νιώθει την ανάγκη να υποστηρίξει τη χώρα του με μία προϋπόθεση, ότι η λύση που θα πρέπει να αναζητηθεί είναι η "διπλωματική λύση" και αν τελικά υπάρξει επέμβαση των χερσαίων στρατευμάτων, θα πρέπει να σταματήσουν οι συγκρούσεις και να μην επεκταθούν στα Βαλκάνια. "Η Σερβία πολέμησε στο πλευρό μας σε δύο παγκόσμιους πολέμους" θα θυμίσει ο Κίσινγκερ και θα τονίσει ότι "αν ο ρόλος της Σερβίας στην ισορροπία των Βαλκανίων εκλείψει, θα ακολουθήσουν εθνικιστικές εκρήξεις μειονοτήτων και σε άλλα γειτονικά κράτη". Η ίδια συλλογιστική και ο ίδιος τρόμος διακατέχει και τον αρθρογράφο της "Ουάσιγκτον Ποστ", Στίβεν Ρόζενφελντ, που υπενθυμίζει ότι "τώρα η Σερβία υπό την ηγεσία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς έχει πέσει σε διεθνή δυσμένεια. Κάποτε όμως θα εκλείψει. Τότε οι Αμερικανοί θα έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν εκ νέου μία άλλη Σερβία"...