Ακόμα τούτη η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες... Ανοιξη ξεσηκώθηκαν οι ραγιάδες και νίκησαν. Ανοιξη θέλει η λαϊκή παράδοση και την ανάσταση. Μα τούτη, η φετινή ανάσταση δε λέει να 'ρθει... Της φράζουν το δρόμο οι φονιάδες των λαών στα Βαλκάνια, ορίζοντας το σύγχρονο Γολγοθά, στο έβγα του 20ού αιώνα. Δεν ήταν μοιραίο, βέβαια, να περπατήσουν οι λαοί το Γολγοθά αυτό, μα η ιστορία δεν κάνει χατίρια, όταν δεν την ορίζουν οι ίδιοι. Και αν αφήνει, όμως, τα σημάδια του ο αιώνας, πάνω στο σώμα της ιστορίας, αυτά τα ίδια τα σημάδια είναι οδηγός, για την Ανάσταση των Λαών. Γιατί, όταν, στις αρχές του, οι ίδιες και πάλι δυνάμεις του ματοβαμμένου ιμπεριαλισμού κάνανε πόλεμο, οι λαοί δεν αντιπάλεψαν μόνον αυτόν, αλλά πήραν την τύχη στα χέρια τους, ανοίγοντας το δρόμο, για το χτίσιμο της δικής τους κοινωνίας. Αν αυτό δεν έφτασε, για να μην ξανάρθει πόλεμος. Αν η ιστορία έκανε μια οδυνηρή αντιστροφή και πισωγύρισμα στην πραγματικότητα, της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού. Ακόμη κι έτσι, τα ίχνη της στο πέρασμα από τον αιώνα που φεύγει στον αιώνα που έρχεται, λένε πως το παλιό πάντα πεθαίνει, για να 'ρθει το καινούριο.

Αναπόφευκτες αυτές οι σκέψεις, ιδιαίτερα τις μέρες αυτές, καθώς τα ολέθρια τύμπανα του πολέμου "ανταγωνίζονται" τις αναστάσιμες καμπάνες. Καθώς οι ΝΑΤΟικοί φονικοί βομβαρδισμοί της Νέας Γιουγκοσλαβίας και η επιχείρηση μετατροπής του ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο χωροφύλακα της απάνθρωπης "pax americana" γενικότερα, θέλουν να υποτάξουν το μυαλό και τη συνείδηση των λαών, να φυλακίσουν, μια για πάντα, τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Οι παρακαταθήκες, όμως, του 20ού αιώνα υπάρχουν και διδάσκουν ότι η δύναμη των λαών είναι ανίκητη. Αυτή, ακριβώς, η δύναμη μπορεί να φέρει - και θα φέρει - το πραγματικά καινούριο στον αιώνα, που έρχεται, στέλνοντας στον τάφο τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Για να φέρουν οι λαοί τη δική τους Ανάσταση.