Ως Ευρώπη της Αριστεράς και της Οικολογίας, αντί του ορθού Ευρώπη των Εγκληματιών και των Πολεμοκάπηλων εμφανίζουν τα ΜΜΕ τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, που διοικούν με δεκανίκι κάποιες "πράσινες" καρικατούρες, σε μια προσπάθεια απενοχοποίησης για τις μαζικές δολοφονίες αμάχων που διαπράττουν καθημερινά και την οικονομική και οικολογική καταστροφή (σ.σ. για τη δεύτερη θα αναφερθούμε στο επόμενο σημείωμα) μιας χώρας που είχε το "θράσος" να αντιταχθεί στη "νέα τάξη πραγμάτων"(1). "Παιδιά των λουλουδιών",πρώην ειρηνιστές και αντι-ΝΑΤΟικοί σήμερα έχουν μετατραπεί σε πραιτοριανούς του Κλίντον και σε ορισμένες περιπτώσεις αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως, πλειοδοτώντας σε πολεμοκαπηλία και τους σχεδιασμούς του ολέθρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εργατικός Μπλερ κι ο τ. ευρωκομμουνιστής Ντ' Αλέμα.Ας μην ξεχνάμε και τον "αριστερό" Σολάνα που ηγείται της "Αμυντικής Συμμαχίας" (sic) του ΝΑΤΟ, στο οποίο συμπαραστέκεται ψυχή τε και σώματι η "σοσιαλιστική" κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Πριν την έναρξη της βάρβαρης επιδρομής στη Νέα Γιουγκοσλαβία, οι Πράσινοι της Γερμανίας που βρέθηκαν στην εξουσία μιας χώρας που μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίζεται ξανά ως ιμπεριαλιστική δύναμη, με τη βούλα των βομβαρδιστικών της, τα οποία θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς από τις καταστροφές που είχαν προξενήσει οι παρτιζάνοι στους φασίστες του Χίτλερ, κάτι, που όπως φαίνεται, δεν ξέχασαν ποτέ, είχαν κυκλοφορήσει ένα κείμενο με το τίτλο:

"Καθοδηγητικές γραμμές για τον εκπολιτισμό της εξωτερικής πολιτικής".Ανάμεσα στα άλλα έγραφαν "...οι Πράσινοι τάσσονται κατά της βίας και είναι αντιμιλιταριστικό κόμμα, που αποκρούει κατηγορηματικά τη χρήση του στρατού ως μέσου πολιτικής. Είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε τη μέγιστη δυνατή βοήθεια στα Ηνωμένα Εθνη για την επιβολή μη στρατιωτικής βίας. Δεν έχουμε, όμως, την πρόθεση να συμβάλουμε στην επιβολή της ειρήνης μέσω στρατιωτικών παρεμβάσεων. Αυτό ισχύει και για άλλα σχέδια όπως αυτά του ΝΑΤΟ. Για μας ισχύει χωρίς περιορισμούς η θέση ότι ο πόλεμος και η απειλή πολέμου είναι η χειρότερη αθέμιτη βία. Γι' αυτό το λόγο επιδιώκουμε συνολικά τον αφοπλισμό και την αποστρατικοποίηση της κοινωνίας και αποκρούομε τον πόλεμο ως μέσο λύσης των διαφορών" (2).

Αναλαμβάνοντας το υπουργείο Εξωτερικών ο ηγέτης τους Γιόσκα Φίσερ δήλωνε με κομπορρημοσύνη "Εγώ ο Γιόσκα Φίσερ δε θα κάνω πράσινη, αλλά γερμανική εξωτερική πολιτική", χωρίς να αντιδράσει κανείς από το κόμμα του ή έστω να ζητήσει εξηγήσεις για μια θέση που ήταν ριζικά αντίθετη από τις θέσεις του και που ουσιαστικά ισοδυναμούσε με υποταγή στις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις της Γερμανίας που "θεωρητικά" αντιπάλευαν οι Πράσινοι. Φαίνεται ότι ήξερε τι έλεγε ο μεταλλαγμένος πρώην ειρηνιστής "οικολόγος".Ηταν από αυτούς που υποστήριξαν με πάθος τους βομβαρδισμούς και οι δηλώσεις του εξακολουθούν να αποκαλύπτουν το μέγεθος και την ποιότητα του "σοσιαλισμού" που οικοδομείται στη χώρα του. Σταχυολογούμε μερικές από αυτές: "Το ΝΑΤΟ δεν κάνει επίθεση αλλά προσπαθεί να ανακόψει τις εθνικές εκκαθαρίσεις των Σέρβων. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια" (σ.σ. δε γνωρίζουμε αν έχει δεσμούς αίματος με τον Γκαίμπελς, αλλά σίγουρα η ιδεολογική συγγένεια είναι καταφανής). Κι ακόμα "Κάναμε ό,τι δεν κάνανε οι πατεράδες μας, δηλαδή προβάλλουμε αντίσταση κατά των δικτατόρων" (σ.σ. είναι γεγονός ότι ακόμα δεν έχει μιλήσει για φούρνους και παραγωγή σαπουνιού από ανθρώπους. Ισως το επιφυλάσσει για επιδόρπιο, όταν γίνουν οι χερσαίες επιχειρήσεις. Ο πολιτισμός τους είναι τόσο πλούσιος.... ).

Η αριστερή πτέρυγα των Πράσινων, με όση σχετικότητα μπορεί να έχει αυτή η ορολογία, διά στόματος Αγκέλικα Μπέερ δήλωσε ότι είναι ενάντια στις παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ, αλλά "τάχτηκα υπέρ των ΝΑΤΟικών επιθέσεων, γιατί κανείς δεν μπόρεσε να μου δείξει μια εναλλακτική λύση"! Δηλαδή ο ΟΗΕ και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί που μπορούσαν να βάλουν φρένο στους βομβαρδισμούς, αναλαμβάνοντας μια επίθεση ειρήνης δεν είναι εναλλακτική λύση για την κυρία αυτή! Ο Κρίστιαν Στρέμπελε ζήτησε αλλαγή πλεύσης των Πράσινων και παύση των βομβαρδισμών. Στην περίπτωση που δε γινόταν κάτι τέτοιο εφικτό θα έπρεπε οι τρεις "Πράσινοι" υπουργοί να αποχωρήσουν από το κυβερνητικό συνασπισμό. Μάλλον αιθεροβάμων είναι ο άνθρωπος, αφού οι σύντροφοί του είναι πρωταγωνιστές στο μακελειό που γίνεται και μάλιστα το απολαμβάνουν όσο καλύτερα μπορούν, βαφτίζοντας το άσπρο μαύρο και τα θύματα θύτες. Τα ίδια ισχύουν και για τους Πράσινους της Γαλλίας, όπου το πρώτο βιολί τους ο θλιβερός φασιστάκος Κον Μπεντίτ (ένα φάντασμα που το όνομά του ήταν κόκκινος Ντάνη), δήλωσε θρασύτατα στη Λιμπερασιόν: "Δεν είμαστε πια στο 1942 και η μικρή Σερβία δε διαθέτει τη δύναμη της χιτλερικής Γερμανίας. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποχωρήσουν. Οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να μιλήσουν στην κοινή γνώμη της χώρας τους και να την προετοιμάσουν για την επέμβαση των χερσαίων δυνάμεων. Θα πρέπει να δημιουργηθεί στο Κοσσυφοπέδιο προσωρινό προτεκτοράτο υπό στρατιωτική προστασία και υπό την αιγίδα της ΕΕ...."(3). Οι τέσσερις βασικές αρχές του οικολογικού κινήματος: α. διευρυμένη και αποκεντρωμένη δημοκρατία β. κοινωνική αλληλεγγύη στους αδύνατους γ. μη βία, ήπιες παρεμβάσεις δ. προστασία της φύσης έχουν οδηγηθεί στο κάλαθο των αχρήστων. Δικαίως ο πανεπιστημιακός και μέλος της ΝΕΑΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ Δ. Παπαϊωάννου μιλά για τη μετεξέλιξη του συνθήματος "Οικολογία ή Βαρβαρότητα" σε "Οικολογία και Βαρβαρότητα" (4).

Σημειώσεις

(1). Τ. Φωτόπουλος, Ο μύθος της "κακής" Αμερικής και της "καλής" Ευρώπης, "Ελευθεροτυπία" 8-4-1999

(2). Ν. Χειλάς, Πόλεμος και σε χρώμα πράσινο, ΕΠΟΧΗ 10-4-1999

(3). ΑΠΕ, Γαλλικό Πρακτορείο

(4), Δ. Παπαϊωάννου, Η Ευρώπη των Πράσινων ξαναγυρνά στο Μεσαίωνα, "Ελευθεροτυπία" 14-4-1999