Το "πλαίσιο αρχών" για τη λήξη του ΝΑΤΟικού πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, όπως συμφωνήθηκε προχτές από το παγκόσμιο Διευθυντήριο των "G-7" με τη συμπόρευση της Ρωσίας, αποτελεί "πολιτική" μετάφραση των "στρατιωτικών" στόχων των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και είχε προαναγγελθεί από τη ΝΑΤΟική σύνοδο κορυφής της Ουάσιγκτον (23/24 Απρίλη). Ολες οι αρχικές ΝΑΤΟικές απαιτήσεις, μετά από 45 μέρες πολέμου, θα μεταφραστούν, μετά τη συμφωνία της Βόννης, σε "εντολή" του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, "νομιμοποιώντας" εκ των υστέρων το ΝΑΤΟικό πόλεμο. Αν συμφωνήσει και η Κίνα, η απομόνωση του Βελιγραδίου ολοκληρώνεται και δεν απομένει παρά μόνο η συνθηκολόγηση ή η χερσαία επέμβαση. Το Βελιγράδι θα πρέπει να αποδεχτεί ό,τι δε δεχόταν πριν την έναρξη των βομβαρδισμών: μονομερή και πλήρη απόσυρση απ' το Κόσσοβο, απόσχιση του Κοσσόβου από τη Σερβία και "ουσιαστική αυτονομία" στα πλαίσια της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (ΟΔΓ), και κατοχή του "αυτόνομου" Κοσσόβου από ξένες δυνάμεις,μασκαρεμένες, μετά την "εντολή" του ΟΗΕ, υπό τον τίτλο "αποτελεσματική διεθνής παρουσία, πολιτική και ασφάλειας". Ο ρόλος των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ αφήνεται έντεχνα αδιευκρίνιστος στη συμφωνία της Βόννης, αλλά σύμφωνα με την ομόφωνη "διακήρυξη για το Κόσσοβο" της Ουάσιγκτον, η κατοχή του Κοσσόβου θα γίνει από μια "διεθνή στρατιωτική δύναμη" με "πυρήνα το ΝΑΤΟ".Αν ο Μιλόσεβιτς αποδεχτεί τώρα αυτόν το μασκαρεμένο "συμβιβασμό", θα πρέπει να εξηγήσει γιατί δεν τον αποδέχτηκε π.χ. στο Ραμπουγέ, και θα πρέπει να συμβιώσει με την ξένη κατοχή του αποσχισθέντος Κοσσόβου, εντός της ΟΔΓ,και την αντιπολίτευση στο Βελιγράδι, που θα επιθυμεί κάθε μέρα την ανατροπή του. Ο τρόπος κατοχής του Κοσσόβου - ποιος, με τι εξοπλισμό και σε τι έκταση και ένταση - θα καθορίσει όχι μόνο την τύχη του πολέμου, αλλά και το ποιος θα βγει ενισχυμένος μετά τη λήξη των εχθροπραξιών.Το δίλημμα/ δόλωμα της "διοίκησης" των στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής (θα είναι μόνο ΝΑΤΟ, θα είναι ΝΑΤΟ, Ρωσία και Ουκρανία όπως στη Βοσνία, θα είναι ΝΑΤΟ χωρίς ΗΠΑ και Βρετανία που θα διοικούν πραγματικά από Αλβανία και FYROM;) και ο τρόπος επίτευξης της συνθηκολόγησης (θα είναι "άνευ όρων", θα είναι μετά από διαπραγμάτευση "διαμεσολαβητών" μεταξύ ΟΔΓ και ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, θα είναι με απευθείας συνομιλίες μεταξύ ΟΔΓ και ΟΗΕ;) αποτελούν κάποιες από τις πτυχές αυτού του πολιτικο-στρατιωτικού "σκακιού", που θα καθορίσουν τις απαιτήσεις ισχύος της "επόμενης μέρας".

Σ' αυτή τη συγκυρία η συμφωνία της Βόννης, που υλοποιεί τη "διακήρυξη" της Ουάσιγκτον, εισάγει στην "τελική φάση" του ΝΑΤΟικού πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας.Το ΝΑΤΟ κλιμακώνει τη διπλωματική επίθεση, μετά την ακαρπία των βομβαρδισμών, με στόχο την "πολιτική" συνθηκολόγηση του Βελιγραδίου, ενώ η σχεδόν πλήρης συμπόρευση της Ρωσίας διασπά καταλυτικά τη "σλαβική αδελφότητα". Ταυτόχρονα η εμπλοκή, έστω και εκ των υστέρων, του ΟΗΕ "νομιμοποιεί", σε περίπτωση μη επίτευξης συμβιβασμού, το πέρασμα στην "τρίτη φάση" της δυσχερούς χερσαίας επέμβασης. Ανεξάρτητα της έκβασης του διπλωματικού μεσοδιαστήματος, οι ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στοχεύουν στη "νίκη" και στην ικανοποίηση των αρχικών απαιτήσεων. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, θα υπάρξει οπωσδήποτε χερσαία κατοχή του Κοσσόβου, που αποτελούσε και τη βασική αιτία της στρατιωτικής επέμβασης, με στόχο την ηγεμονία στην ευρύτερη βαλκανική περιοχή.

Ηδη από τα τέλη του 1995, το λεγόμενο "σχέδιο Κόσσοβο" της "Ομάδας Επαφής" (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία) προέβλεπε μονομερή αποχώρηση όλων των σερβικών αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων, διεθνή επιτήρηση και μεταβατική περίοδο, ώστε να υπάρξει διευρυμένη "αυτονομία" στη βάση του συντάγματος του 1974. Το Βελιγράδι αποδεχόταν συζήτηση για επέκταση της "αυτονομίας", αλλά απέρριπτε κάθε υποψία αμφισβήτησης της κυριαρχίας επί του Κοσσόβου, θεωρώντας το ζήτημα "εσωτερική υπόθεση". Την ίδια θέση είχε και η Ρωσία στον ΟΗΕ. Από τις αρχές του 1998 οι ΗΠΑ σκληραίνουν απότομα τη στάση τους, απαιτώντας "αυτονομία" του Κοσσόβου, όχι στα πλαίσια της Σερβίας, αλλά ως ξεχωριστής "ομοσπονδιακής" συνιστώσας, στα πλαίσια της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας,της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.Εμφανίζεται ο "νέος" ΟΥΤΣΕΚΑ και αρχίζουν τα πήγαινε - έλα του Ρ. Χόλμπρουκ. Η έναρξη διαλόγου Μιλόσεβιτς - Ρουγκόβα, στη βάση της "αυτοκυβέρνησης" προσκρούει στην έντονη αντίδραση του (...) ΟΥΤΣΕΚΑ. Προβάλλει ως "εναλλακτικό" σενάριο ο διαμελισμός - το Μετόχι θα ενωνόταν με τη Σερβία και το καθαυτό Κόσσοβο θα μπορούσε να "αυτοκυβερνηθεί" να "ανεξαρτητοποιηθεί" ή, ενδεχομένως, να ενωθεί με την Αλβανία. Τον Ιούνη του 1998 το ΝΑΤΟ με "ομόφωνη" απόφαση αρχίζει τις προετοιμασίες πολεμικής επέμβασης. Και οι 15 αρχηγοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) αποφασίζουν "ομόφωνα" στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Κάρντιφ ότι "η ΕΕ παραμένει σταθερά αντίθετη προς την ιδέα της ανεξαρτησίας και εξακολουθεί να υποστηρίζει ειδικό καθεστώς, με μεγάλο βαθμό αυτονομίας για το Κοσσυφοπέδιο, στο πλαίσιο της ΟΔΓ". Αρα όχι στο πλαίσιο της Σερβίας. Η ΕΕ απαιτούσε "στενή διεθνή παρακολούθηση" με αυξημένο το δικό της "σημαντικό ρόλο". Τον Οκτώβρη 1998, "ομόφωνα" το ΝΑΤΟ "ενεργοποιεί" την πολεμική μηχανή. Ο Ρουγκόβα τελεί ουσιαστικά υπό την ομηρία του ΟΥΤΣΕΚΑ. Αρχίζουν οι πολύμηνες διαπραγματεύσεις του Ραμπουγέ, αλλά πριν καν καταλήξουν, οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις "για την εφαρμογή της ειρηνευτικής διαδικασίας" αρχίζουν να μετακινούνται προς FYROM και Αλβανία, "διευκολυνόμενες" από ελληνικά λιμάνια και βάσεις. Στις 23/2/1999 επέρχεται "κατ' αρχήν" συμφωνία στο Ραμπουγέ, για "ουσιαστική αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου", ενώ "συγχρόνως γίνεται σεβαστή η κυριαρχία και η εδαφική ακεραιότητα της ΟΔΓ". Παραμένουν εκκρεμή "τα κεφάλαια που αφορούν την παρουσία διεθνών πολιτών και στρατιωτών στο Κοσσυφοπέδιο". Το Βελιγράδι δέχεται "αυτονομία στα πλαίσια της ΟΔΓ" και παν-γιουγκοσλαβικό σχετικό δημοψήφισμα μετά τριετία, αλλά αρνείται να αποδεχτεί ξένες δυνάμεις κατοχής στο έδαφος της ΟΔΓ.

Η "Δύση" ουρλιάζει ότι ο "τύραννος" των Βαλκανίων δε δέχεται την "ειρηνευτική δύναμη" και "προκαλεί" το ΝΑΤΟ. Τη "μαύρη Τετάρτη", 24 Μάρτη, λίγες ώρες πριν αρχίσουν επίσημα οι βομβαρδισμοί, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Βερολίνο εκδίδει ομόφωνη "κοινή δήλωση", όπου καθυβρίζεται ο Μιλόσεβιτς και η "γιουγκοσλαβική ηγεσία" ("ανεύθυνη", "εγγληματική", "κυνική", "βάρβαρη" κλπ), εκθειάζεται ο ΟΥΤΣΕΚΑ ("απέδειξαν τη δέσμευσή τους για μια ειρηνική λύση") και τονίζεται επιτακτικά ότι "ο πρόεδρος Μιλόσεβιτς θα πρέπει να σταματήσει τη σερβική επίθεση στο Κοσσυφοπέδιο και να υπογράψει τις συμφωνίες του Ραμπουγέ, οι οποίες περιλαμβάνουν εκτελεστικές δυνάμεις υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ για τη διασφάλιση της σταθερότητας". Για τους 15 ηγέτες της ΕΕ - και τον Κ. Σημίτη - η "διεθνής παρακολούθηση" τον Ιούνη 1998, έχει γίνει, πλέον, απαίτηση για ΝΑΤΟική κατοχή του Κοσσυφοπεδίου, ιστορικού τμήματος της Σερβίας από το 1913, και τους βαλκανικούς πολέμους, και αναπόσπαστο τμήμα της ΟΔΓ, κράτους αναγνωρισμένου από τον ΟΗΕ. Η νόμιμη παρουσία των σερβικών δυνάμεων στο Κόσσοβο χαρακτηρίζεται ως "εισβολή", αναπαράγοντας πλασματικά το "μοντέλο Κουβέιτ". Σύμφωνα με την ΕΕ, το Κοσσυφοπέδιο πρέπει να γίνει ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, δηλαδή "οντότητα" χωρίς "ανθυπόστατη" κρατική εξουσία, και να αποσχιστεί από τη Σερβία, "όχι" όμως και από την ΟΔΓ. Η βίαιη απόσχιση του Κοσσόβου από τη Σερβία και η ΝΑΤΟική κατοχή "εντός" της ΟΔΓ, στοχεύει στην "καθεστωτική" αλλαγή στη Σερβία και στη συρρίκνωση της ισχύος της, στη διάλυση της ΟΔΓ με αποχώρηση του Μαυροβουνίου και στη ΝΑΤΟική κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή. Στις 23 Απρίλη, η ΝΑΤΟική σύνοδος κορυφής της Ουάσιγκτον με "ομόφωνη" ξεχωριστή "διακήρυξη για το Κόσσοβο" αναφέρει ρητά τα εξής: 1. "Το ΝΑΤΟ είναι αποφασισμένο να νικήσει" (παρ. 1). 2. Η "νίκη" αυτή προσδιορίζεται από τις γνωστές "πέντε" απαιτήσεις που αρχίζουν με μονομερή κατάπαυση "κάθε στρατιωτικής δράσης" της ΟΔΓ, "απόσυρση από το Κόσσοβο" και "συμφωνία σε μια διεθνή στρατιωτική παρουσία στο Κόσσοβο" (παρ. 3). 3. Η παράγραφος 6 επεξηγεί λεπτομερώς ότι το ΝΑΤΟ "θα επιδιώξει την υιοθέτηση από το Συμβούλιο Ασφαλείας μιας απόφασης η οποία θα απαιτεί την απόσυρση των σερβικών δυνάμεων και την αποστρατιωτικοποίηση του Κοσσόβου και θα προβλέπει την ανάπτυξη μιας διεθνούς στρατιωτικής δύναμης για να διασφαλίσει τη γρήγορη επιστροφή όλων των προσφύγων και των εκδιωχθέντων, καθώς και την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς προσωρινής διοίκησης στο Κόσσοβο που θα επιτρέψει στο λαό του ουσιαστική αυτονομία εντός της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Το ΝΑΤΟ παραμένει έτοιμο για να αποτελέσει τον πυρήνα μιας τέτοιας διεθνούς στρατιωτικής δύναμης. Αυτή θα έχει πολυεθνικό χαρακτήρα αποδεχόμενη συμβολές των χωρών - μη μελών του ΝΑΤΟ". 4. "Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα συμβάλλουν ακόμη περισσότερο στην εκπλήρωση του καθήκοντος ανθρωπιστικής βοήθειας" (παρ. 9). 5. Το ΝΑΤΟ "εκφράζει την υποστήριξή του στο στόχο μιας δημοκρατικής ΟΔ Γιουγκοσλαβίας" (παρ. 16), δηλαδή διακηρύσσει και δημόσια το "στόχο" μιας "καθεστωτικής" αλλαγής στο Βελιγράδι, αλλά και μιας πολιτειακής μετάλλαξης στο σύνολο της ΟΔΓ. Ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης συνειδητά προσπάθησε να παραπλανήσει, κάνοντας λόγο στην Ουάσιγκτον για γενικόλογη "ειρηνευτική δύναμη" που θα επιτρέψει την επιστροφή των προσφύγων και διασφαλίσει την ειρήνευση στην περιοχή". Η προσπάθεια παραπληροφόρησης της ελληνικής "κοινής γνώμης" από τον πρωθυπουργό, αφορά, όπως γίνεται φανερό, το βασικό ζήτημα του ΝΑΤΟικού πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ