Τα 65 άρθρα της Νέας Στρατηγικής Αντίληψης (ΝΣΑ) υιοθετήθηκαν "ομόφωνα" και αποτελούν το πολιτικο - στρατιωτικό "μανιφέστο" της "νέας τάξης πραγμάτων". Ταξινομούνται σ' ένα προοίμιο, τα κεφάλαια για τους "στόχους και τα καθήκοντα", τις "στρατηγικές προοπτικές", την "προσέγγιση ασφαλείας στον 21ο αιώνα", τους "προσανατολισμούς για τις συμμαχικές δυνάμεις" και έναν συμπερασματικό επίλογο. Ανάλογη διάταξη είχε και η ΝΣΑ του 1991, όπου, όμως, δινόταν μεγαλύτερη έμφαση στη μετα - ψυχροπολεμική "συνέχεια" του ΝΑΤΟ, παρά τις "προγραμματικές δηλώσεις",για το μέλλον όπως συμβαίνει τώρα. Η ΝΣΑδεν έχει οριοθετημένο χρονοδιάγραμμα λήξης και θα ισχύει δεσμευτικά"μέχρι νεωτέρας". Οπως αναφέρεται στο προοίμιο "οι θεαματικές αλλαγές που επέφερε στο ευρω - ατλαντικό στρατηγικό περιβάλλον το τέλος του Ψυχρού πολέμου, αντικατοπτρίστηκαν στη στρατηγική Αντίληψη που υιοθέτησε η Συμμαχία το 1991. Παρ' όλα αυτά, από τότε, προέκυψαν και άλλες βαθιές τροποποιήσεις της πολιτικής κατάστασης και της ασφάλειας". Σύμφωνα με το άρθρο 3, "τα δέκα τελευταία έτη εμφανίστηκαν καινούριοι περίπλοκοι κίνδυνοι που συνδέονται με πολιτικές καταπίεσης, εθνικές συγκρούσεις, οικονομικό μαρασμό, κατάρρευση της πολιτικής τάξης και διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής". Αυτοί οι καινούριοι "εχθροί" επιβάλλουν τη ΝΣΑ του 1999, και τα εξής:

1. Το "νέο" ΝΑΤΟ καταργεί και τυπικά τον ΟΗΕ, δεν αναγνωρίζει πλέον δεσμευτικές "αρχές διεθνούς δικαίου" και καταστρατηγεί ακόμη και τις δικές του, ιδρυτικές "αρχές" και "αξίες". Οι 19 ΝΑΤΟικοί αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων κατήργησαν τυπικά τον ΟΗΕ, με ξεχωριστή "διακήρυξη", όπου σύμφωνα με το άρθρο 38, αναγνωρίζεται η "ευθύνη" των Ηνωμένων Εθνών, αλλά το ΝΑΤΟ "θα αξιολογεί κατά περίπτωση τις δυνατότητες συνεργασίας" με τον ΟΗΕ. Για παράδειγμα "στο Κοσσυφοπέδιο η Συμμαχία συνεργάζεται με την αξιοποίηση των πολιτικών και στρατιωτικών της δυνατοτήτων με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες". Το ΝΑΤΟ έχει, πλέον, δικούς του, ξεχωριστούς, "στόχους", τους οποίους εξυπηρετεί "πολιτικά και στρατιωτικά", στα πλαίσια των "νέων" επιθετικών "καθηκόντων" του. Καταργείται έτσι στην πράξη το άρθρο 1 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ουάσιγκτον(1949), το οποίο αναφέρει ρητά ότι το ΝΑΤΟ θα απέχει "της απειλής ή της χρησιμοποιήσεως βίας καθ' οιονδήποτε τρόπον απάδοντα προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών". Η απαγόρευση της χρήσης βίας, ιδιαίτερα "ένοπλης βίας" αποτελούσε εδώ και μια πεντηκονταετία αδιαμφισβήτητη "αρχή", την οποία καταστρατήγησε στην πράξη, ο πρώτος ΝΑΤΟικός πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας. Αντίθετα ο Χάρτης του ΟΗΕ αναφέρει ρητά ότι η άμυνα επιτρέπεται, όταν αποτελεί απάντηση σε ένοπλη επίθεση, όπως αυτή του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ακόμη και στην ειδική εξαίρεση "απειλή κατά της ειρήνης, διατήρηση της ειρήνης ή επιθετική πράξη" προβλέπεται ρητά ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας, και μόνο αυτό,έχει το δικαίωμα να λαμβάνει "μέτρα αποκατάστασης" (άρθρο 42). Σύμφωνα με τις "αρχές" του, ο ΟΗΕ υποχρεούται να επέμβει κατά των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

2. Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι η ΝΣΑ του 1999 καταργεί, ουσιαστικά, τα περιβόητα άρθρα 5 και 6 της ιδρυτικής συνθήκης του 1949,σύμφωνα με τα οποία "αναγνωρίζεται δικαίωμα ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας" και "συνδρομής" σε περίπτωση "ενόπλου επιθέσεως" εναντίον "ενός ή πλειόνων" κρατών - μελών του ΝΑΤΟ - "συνδρομή" την οποία, βέβαια, ουδέποτε αντελήφθη ο ελληνικός λαός στην κρίση του 1974, ή στην κρίση των Ιμίων. Το άρθρο 5 προϋποθέτει "επίθεση" κατά του ΝΑΤΟ, γεγονός που από το 1991, η τότε ΝΣΑ, θεωρούσε "εξαιρετικά απίθανο" - και, σωστά. Κανένας δεν απειλεί το ΝΑΤΟ. Αντίθετα, όμως, το ΝΑΤΟ απειλεί τους πάντες και τα πάντα. Ολόκληρο το θεμελιακό άρθρο 20 της ΝΣΑ που ψηφίστηκε "ομόφωνα" στην Ουάσιγκτον έχει ως εξής: "παρά τη θετική εξέλιξη του στρατηγικού περιβάλλοντος και το γεγονός ότι μια συμβατική επίθεση μεγάλου βεληνεκούς κατά της Συμμαχίας είναι εξαιρετικά απίθανη, υφίσταται η πιθανότητα εμφάνισης μιας τέτοιας απειλής μακροπρόθεσμα. Η ασφάλεια της Συμμαχίας παραμένει εκτεθειμένη σε πολύ διαφορετικούς, στρατιωτικούς και μη, κινδύνους, οι οποίοι προέρχονται από πολλές κατευθύνσεις και συχνά είναι δύσκολο να προβλεφτούν. Αυτοί οι κίνδυνοι περιλαμβάνουν την αβεβαιότητα και την αστάθεια στην ευρω - ατλαντική και όμορη περιοχή, και την πιθανότητα να προκύψουν στην περιφέρεια της Συμμαχίας περιφερειακές κρίσεις, οι οποίες μπορεί να εξελιχθούν ταχέως. Ορισμένες χώρες της ευρω - ατλαντικής και όμορης περιοχής αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δυσκολίες. Οι εθνικές και θρησκευτικές έριδες, οι εδαφικές διαφορές, η ανεπάρκεια ή η αποτυχία των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών, οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου και η διάλυση κρατών, μπορούν να οδηγήσουν σε τοπική και, ίσως, περιφερειακή αστάθεια. Οι εντάσεις που θα προέκυπταν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κρίσεις, θέτοντας έτσι εν αμφιβόλω την ευρω - ατλαντική σταθερότητα, προκαλώντας ανθρώπινο πόνο και ένοπλες συγκρούσεις. Τέτοιου είδους συγκρούσεις θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ασφάλεια της Συμμαχίας, για παράδειγμα με την εξάπλωση σε όμορες χώρες, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών του ΝΑΤΟ, και επίσης θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ασφάλεια άλλων κρατών". Οπως, για παράδειγμα, του Ισραήλ ή της Γεωργίας. Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να "νομιμοποιεί" την ύπαρξή του "στη βάση" των ιδρυτικών άρθρων 5 και 6, αλλά επειδή κανείς, προς το παρόν, δεν πρόκειται να του επιτεθεί, δημιουργεί έντεχνα νέους "εχθρούς" για να δικαιολογήσει την τεράστια πολεμική μηχανή του. Το άρθρο 24 της ΝΣΑ, αφού υπενθυμίζει ότι "κάθε ένοπλη επίθεση κατά του εδάφους της Συμμαχίας, από οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν προέρχεται, καλύπτεται από τα άρθρα 5 και 6" συνεχίζει και επεκτείνεται, διαφωτιστικά, ως εξής: "Ωστόσο, η ασφάλεια της Συμμαχίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί επίσης σ' ένα συνολικό πλαίσιο.Τα συμφέροντα ασφαλείας της Συμμαχίας μπορούν να διακυβευτούν από άλλους,κινδύνους, γενικότερου χαρακτήρα, ιδίως από τρομοκρατικές πράξεις, πράξεις δολιοφθοράς (σαμποτάζ), από το οργανωμένο έγκλημα και από τη διακοπή εφοδιασμού με ζωτικούς πόρους. Μεγάλες ανεξέλεγκτες μετακινήσεις πληθυσμού, αποτέλεσμα ιδίως ένοπλων συγκρούσεων, μπορεί επίσης να δημιουργήσουν προβλήματα για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της Συμμαχίας". Οπως συμβαίνει από "ευτυχή σύμπτωση" με τους Κοσσοβάρους (... ).

Ετσι το ΝΑΤΟ, αχρηστεύοντας τα δικά του άρθρα 5 και 6 με την παράκαμψη του ΟΗΕ και τη "χρήση ένοπλης βίας" κατά της Γιουγκοσλαβίας, τα "επεκτείνει" μετατρέποντάς τα σε "αρχές" επέμβασης στα πλαίσια του νέου βασικού ρόλο, της λεγόμενης "διαχείρισης κρίσεων" - που το ίδιο, φροντίζουν, όπου εξυπηρετεί τα "ζωτικά συμφέροντά" του. Το σημαντικό άρθρο 41 που επεξηγεί τις "αρχές" του νέου ΝΑΤΟ έχει ως εξής: "Η Συμμαχία θα διατηρήσει το αναγκαίο στρατιωτικό δυναμικό προκειμένου να εκπληρώνει το πλήρες φάσμα των αποστολών του ΝΑΤΟ. Οι αρχές της συμμαχικής αλληλεγγύης και της στρατιωτικής ενότητας παραμένουν θεμελιώδεις για την επίτευξη των αποστολών αυτών. Οι δυνάμεις της Συμμαχίας πρέπει να διασφαλίσουν τη στρατιωτική αποτελεσματικότητα και την ελευθερία δράσης του ΝΑΤΟ. Οσον αφορά τη συλλογική άμυνα, σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον, οι συνδυασμένες στρατιωτικές δυνάμεις της Συμμαχίας πρέπει να είναι σε θέση να αποθαρρύνουν κάθε ενδεχόμενη επίθεση εναντίον της (... ) και να διασφαλίζουν την πολιτική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα των κρατών - μελών της. Πρέπει, επίσης, να είναι έτοιμες να συμβάλλουν στην πρόληψη των συγκρούσεων και να κατευθύνουν τις επιχειρήσεις αντίδρασης σε κρίσεις που δεν εμπίπτουν στο άρθρο 5".Η έκφραση "κρίσεις που δεν εμπίπτουν στο άρθρο 5" απαντάται σωρηδόν στη ΝΣΑ, όπως για παράδειγμα στο άρθρο 29, όπου "κρίσεις" που "επιβάλλουν συγκεκριμένες απαιτήσεις" θα αντιμετωπίζονται "ειδικά", στο άρθρο 31, όπου υπενθυμίζονται "οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ σχετικά με τις επιχειρήσεις ως αντίδραση στις κρίσεις στα Βαλκάνια",στο άρθρο 41, στο άρθρο 49 για τη "διάταξη των στρατιωτικών δυνάμεων", όπου αναφέρεται ρητά ότι "ορισμένες επιχειρήσεις αντίδρασης σε κρίσεις που δεν εμπίπτουν στο άρθρο 5 θα επιβάλλουν, ενδεχομένως, τόσες απαιτήσεις όσες ορισμένες αποστολές συλλογικής άμυνας".

Και στα άρθρα 53, γάμμα και 61, όπου η παράκαμψη του άρθρου 5 αφορά τη δράση των περιβόητων "GFIM", πολυεθνικών ειδικών δυνάμεων, συνδυασμού στρατού ξηράς, αεροπορίας και ναυτικού, με "κινητά" Γενικά Επιτελεία για "ταχείες επεμβάσεις", που θα μπορούν να αναλαμβάνουν αποστολές τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της "Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης" (ΔΕΕ) - πάντα, βέβαια, υπό τη γενική "εποπτεία" του ΝΑΤΟικού ανώτατου διοικητή (SACEUR) των Βρυξελλών και των 20 ΝΑΤΟικών στρατηγείων της "νέας δομής". Η παράκαμψη - "επέκταση" του άρθρου 5 θα επιτρέψει στο ΝΑΤΟ κάθε μορφής επέμβαση, εισβολή και κατοχή, "εντός και εκτός" των "ορίων επιχειρησιακής ευθύνης". Οπως επεξηγεί το άρθρο 53, έψιλον "στρατιωτικές δυνάμεις θα είναι διαθέσιμες, στο κατάλληλο επίπεδο προετοιμασίας, για να υποστηρίξουν παρατεταμένες επιχειρήσεις στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό του εδάφους της Συμμαχίας,συμπεριλαμβανομένης και της εναλλαγής των εμπλεκομένων δυνάμεων". Ενώ σύμφωνα με το άρθρο 53, βήτα "θα πρέπει να ληφθούν υπόψη περιφερειακά χαρακτηριστικά, ιδίως γεωστρατηγικά στοιχεία που υπάρχουν στους κόλπους της Συμμαχίας, γιατί οι αστάθειες στην περιφέρεια της ζώνης του ΝΑΤΟ μπορούν να οδηγήσουν σε κρίσεις ή συγκρούσεις που απαιτούν μια στρατιωτική απάντηση της Συμμαχίας, με ενδεχομένως σύντομες προθεσμίες προειδοποίησης".

3. Εκτός από τις ιδρυτικές "αρχές" και λειτουργίες, η ΝΣΑ αλλοιώνει ή καταργεί και τις παραδοσιακές αμερικανο - "δυτικές" υποτίθεται "αξίες" που χαρακτηρίζουν το ΝΑΤΟ. Η ιδρυτική αναφορά στις "κοινές παραδόσεις των λαών" και στο θεμέλιο της "ατομικής ελευθερίας" εξαφανίζεται παντελώς, και δεν υπάρχει πουθενά στη ΝΣΑ.Η "ελευθερία", όσο και γενικόλογη, έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική "αξία", αφού, όπως έλεγε μια παλιά καλή ελληνική ταινία "το άγαλμα είναι κούφιο από μέσα, και σπέρνει φωτιά προς τα έξω". Δεν υπάρχει καμιά αναφορά σε βασικές "δυτικές αξίες", όπως "κρατική κυριαρχία", "εθνική ανεξαρτησία" κλπ. που έθρεψαν τον αγώνα κατά του "κομμουνισμού". Παραμένει η "διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας", χωρίς όμως αναφορά στην "εδαφική κυριαρχία" ως απόλυτη, πλήρη και αποκλειστική εξουσία του "εθνικού" κράτους, ούτε στο απαραβίαστο των συνόρων". Και αυτό μόνο "εντός", έτσι ώστε "εκτός" να επιτρέπεται η προσάρτηση εδαφών με παράνομη χρήση βίας, η απόσχιση και τα προτεκτοράτα. Η παράξενη και θολή αναφορά στην "υπεράσπιση" από το ΝΑΤΟ της "πολιτικής ανεξαρτησίας", παραπέμπει περισσότερο σε ΝΑΤΟική υπεράσπιση "καθεστώτος" σε περίπτωση "πολιτικής αταξίας",παρά σε "ανθυπόστατη πολιτική εξουσία" - κράτος, στα πλαίσια της "αυτοδιάθεσης", και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Βολεύει και στο Κόσσοβο (...).

4. Η ΝΣΑ συνάδει με το στρατιωτικό "δόγμα" του ΝΑΤΟ, για τη "θεωρία πολέμου" στη "νέα τάξη πραγμάτων". Ο "εθνικός πόλεμος" που στόχευε στην "εκμηδένιση του εχθρού", με επιστράτευση όλου του ικανού πληθυσμού είτε στο μέτωπο είτε στα μετόπισθεν, με "χαρακώματα" και "ελιγμούς", ο πόλεμος σαν "μάχη", αποτελεί παρελθόν. Το ΝΑΤΟ κάνει, πλέον, "ολοκληρωτικό" πόλεμο, μασκαρεύοντας τα διακριτά όρια μεταξύ "πολέμου" και "ειρήνης", υπό ατομική ομηρία των ΗΠΑ, με "τεχνολογική υπεροχή" και αποδεχόμενο το στρατηγικό "πρωτείο της επίθεσης".

Οι επιχειρήσεις εξαπλώνονται σε "ενιαίο χώρο μάχης" και σε "πλήρες βάθος" π. χ. από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τον Δούναβη για τη ΝΑΤΟική επέμβαση στο Κόσσοβο, με όλα τα "στρατιωτικά και πολιτικά μέσα". Βασικό στοιχείο η υπεροχή του πυροβολικού με την ευρεία έννοια (πύραυλοι, "έξυπνες" βόμβες, ελικόπτερα ως "ιπτάμενα" άρματα μάχης) και η αποφυγή "σωματικής επαφής με τον εχθρό",με "πλήγματα εξ αποστάσεως". Το "σύνδρομο του Βιετνάμ" αποφεύγει "τη μάχη εκ του συστάδην". Δυστυχώς, ακόμη και ο σύγχρονος "τεχνολογικός πόλεμος" δεν είναι αμιγής, και ο "βρώμικος" και "χαμαιλέων" πόλεμος κατάκτησης απαιτεί πάντα "άρβυλο". Περί αυτού ήδη οι μαζικοί "εθνικοί" στρατοί κληρωτών έχουν αντικατασταθεί από μισθοφορικές "δυνάμεις ταχείας επέμβασης" με "Ράμπο" που δρουν σε "ευκίνητη αποκέντρωση". Γίνεται ευρεία στρατιωτική χρήση του άμαχου πληθυσμού, των "υποσυμβατικών" δράσεων π. χ. UCK και δολιοφθορές. Οικονομικά εμπάργκο, Τύπος και πολιτικές"πιέσεις", αποτελούν συστατικά στοιχεία της σύγχρονης μορφής ΝΑΤΟικού πολέμου.

Και επειδή οι βομβαρδισμοί καταστρέφουν,μετά τη λήξη των εχθροπραξιών, οι εταίροι του ΝΑΤΟ θα αναλαμβάνουν, ως "οικονομική βοήθεια", τη μακρόχρονη εξάρτηση των ηττηθέντων.