"Μήνυμα βγαίνει: αντί να χάσκεις, καθάρια να θωρείς

κι αντί σε λόγια να ξοδεύεσαι, να δίνεσαι στη δράση.

Κίνδυνος ήταν να κυριεύσουνε τη Γης.

Κι αν οι λαοί κυριάρχησαν, είν' άκαιρη η βιάση

και δε σου πρέπει πρόωρα να θριαμβολογείς.

Η μήτρα που τους γέννησε μπορεί ξανά να πιάσει".

Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ αναφέρεται στο ναζισμό και στο φασισμό, τέκνα της - δυστυχώς ακόμα γόνιμης - μήτρας του καπιταλιστικού συστήματος: του απάνθρωπου αυτού συστήματος που, ακόμα και ένα βήμα πριν από τον ιστορικό του θάνατο, εξακολουθεί να παράγει την κτηνωδία και τη βαρβαρότητα του πολέμου.

Ας μας συγχωρέσουν οι αναγνώστριες και οι αναγνώστες της ΚΟΜΕΠ τη συναισθηματικά φορτισμένη αρχή του σημειώματος αυτής της έκδοσης. Ομως, το διάστημα που μεσολάβησε από το προηγούμενο τεύχος του περιοδικού μας, συνέβησαν γεγονότα που πραγματικά "συγκλόνισαν τον κόσμο". Γεγονότα που κατέδειξαν, σε όλη της τη θλιβερή μεγαλοπρέπεια, τη βαρβαρότητα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, η οποία χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο τον πόλεμο για να εδραιωθεί και να κατισχύσει στον πλανήτη.

Τα ίδια αυτά γεγονότα επιβεβαίωσαν, από μια άλλη πλευρά, την απόλυτη εμπλοκή και ένταξη της εγχώριας αστικής τάξης στις διαδικασίες αυτής της βαρβαρότητας, ώστε να επιτύχει την εξασφάλιση των συμφερόντων της και να εξυπηρετήσει καλύτερα, στα πλαίσια μιας μαύρης αλληλεγγύης, τα συμφέροντα των ταξικών της φίλων όπου Γης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, καθ' όλη τη διάρκεια του Φλεβάρη και του Μάρτη, όταν ο ελληνικός λαός ξεχυνόταν στους δρόμους, για να διατρανώσει την αλληλεγγύη του στον κουρδικό λαό και την αντίθεσή του στην πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, που οδήγησε στην παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στους διώκτες του, η σφόδρα επιβαρυμένη αυτή κυβέρνηση ετοίμαζε νέο έγκλημα: μετέτρεπε τη Βόρεια Ελλάδα σε ορμητήριο ΝΑΤΟικών δυνάμεων εισβολής στη Γιουγκοσλαβία.

Την παραμονή της επετείου της μεγάλης επανάστασης των Ελλήνων - γεγονός κομβικό στη διαδικασία σχηματισμού των βαλκανικών κρατών - η επαπειλούμενη ΝΑΤΟική επέμβαση πραγματοποιήθηκε. Το πρόσχημα, γνωστό από καιρό: η "προστασία" των Αλβανοφώνων του Κοσσυφοπεδίου. Η αλήθεια, βεβαίως, είναι τελείως διαφορετική: μέσα στα πλαίσια της υλοποίησης της νέας δομής και του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, έπρεπε να ταπεινωθεί, να καθυποταχθεί, η μόνη ίσως χώρα της Ευρώπης που δεν επαίτησε την ένταξή της ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στην ΕΕ: Επρεπε να ολοκληρωθεί η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας - με όσες συνέπειες μπορεί να κυοφορεί το γεγονός για την ευρύτερη περιοχή - ώστε να δημιουργηθούν κρατίδια κατακερματισμένα, να μοιραστούν οι βαλκανικές αγορές, να ελεγχθούν ενεργειακοί δρόμοι και πηγές πρώτων υλών, να στηθούν νέα προγεφυρώματα του ιμπεριαλισμού εναντίον των λαών.

Το παλιό σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" απέδειξε για άλλη μια φορά την ορθότητα και την επικαιρότητά του. Στην ιμπεριαλιστική εισβολή συμμετέχουν εξ ίσου, τόσο με τις υπογραφές τους όσο και με οπλικά συστήματα και στρατιώτες, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι (και μάλιστα "κεντροαριστεροί"). Θλιβερή είναι η πρωτοπορία της ελληνικής κυβέρνησης: Φορέας των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης, που επιδιώκει να εμφανιστεί ως υπολογίσιμος (τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών και των δυνατοτήτων της) ιμπεριαλιστής και μονοπωλητής στην ευρύτερη περιοχή, μας "βομβαρδίζει" με το σύνθημα "πρώτα η Ελλάδα". Εννοεί (και, ενδεχομένως, έχει δίκιο) ότι η δική της Ελλάδα, η Ελλάδα των μονοπωλίων και της ταξικής αλληλεγγύης προς τον ιμπεριαλισμό, έχει να κερδίσει από τη συστράτευσή της με τις νέες "Ιερές Συμμαχίες".

Ολα τούτα αποτυπώνουν ένα τοπίο ζοφερό και ανησυχητικό: Ενα τοπίο όπου η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια, ατομική και συλλογική, των λαών, εκμηδενίζονται από τις ενέργειες ενός θρασύτατου επικυρίαρχου, του ιμπεριαλισμού. Ενα τοπίο όπου ακόμα και ηθικές αξίες και συμπεριφορές διαμορφωμένες και σεβαστές από την ανθρώπινη εμπειρία και δράση πολλών αιώνων απορρίπτονται και χλευάζονται: Τι άλλο σημαίνει η παράδοση ενός ικέτη ή η συνέχιση ενός πολέμου κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τελετών; Φαίνεται ότι ο καπιταλισμός, πριν ο ίδιος πεθάνει - και για να μην πεθάνει, όπως νομίζει ότι μπορεί να πετύχει - επιχειρεί να συμπαρασύρει στο θάνατό του ό,τι οικοδόμησε η ανθρωπότητα, κάθε υλική ή και ηθική κατάκτηση του ανθρώπινου γένους.

Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι επονομαζόμενες "κεντροαριστερές" ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (εξάλλου, και τον Πρόεδρο Κλίντον θεώρησαν κεντροαριστερό). Το ΚΚΕ είχε από νωρίς επισημάνει τον ψευδεπίγραφο προοδευτισμό αυτών των κυβερνήσεων, που, όπως φαίνεται, αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν τις "βρώμικες δουλιές" του ιμπεριαλισμού. Και, δυστυχώς, αναδεικνύεται, και μέσα από την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, η ευθύνη κομμάτων που θεωρούνται αριστερά ή και κομμουνιστικά και τα οποία επέλεξαν και επιμένουν στην υποστήριξη τέτοιων κυβερνήσεων ή και στη συμμετοχή σε αυτές.

Ομως, μέσα σε αυτό το περιβάλλον όπου "όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα", νέες λαϊκές δυνάμεις φαίνεται να συνειδητοποιούν την πορεία της χώρας μας, την πορεία συνολικά της ανθρωπότητας και να θέλουν να διεκδικήσουν την ενεργητική τους παρέμβαση στο ιστορικό προσκήνιο. Στη χώρα μας, το ΚΚΕ τέθηκε, για μια ακόμη φορά, στην πρωτοπορία των αντιδράσεων που γέννησε η λαϊκή οργή, δίνοντάς τους ουσιαστικό αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Μεγάλες λαϊκές μάζες κινητοποιήθηκαν για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στις ενέργειες της κυβέρνησης και του ιμπεριαλισμού, για να διατρανώσουν την αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Σκηνές όπως αυτές της Θεσσαλονίκης, με τους κομμουνιστές να σταματούν για δυο ώρες το τρένο του θανάτου, ή όπως εκείνες που εκτυλίσσονται σχεδόν καθημερινά μπροστά στην αμερικάνικη πρεσβεία της Αθήνας, με τις σερβικές, τις κουρδικές, τις ελληνικές και τις κόκκινες σημαίες να κυματίζουν αδελφωμένες, φανερώνουν τη γέννηση ενός νέου "αντίπαλου δέους" απέναντι στον ιμπεριαλισμό: Ενός αντίπαλου δέους που είναι στο χέρι μας να ωριμάσει και να δυναμώσει ώστε να αντικαταστήσει εκείνο το άλλο που ανατράπηκε από τις ενέργειες της αντεπανάστασης - και που σήμερα εμφανίζονται να νοσταλγούν, ως παράγοντα διεθνούς σταθερότητας, ακόμα και παλαιότεροι ορκισμένοι αντίπαλοί του.

Θεωρούμε ότι η αδιάλλακτη αντιιμπεριαλιστική στάση και ο αγώνας, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο, θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποτελέσουν γνώμονα δράσης και για όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο: Ειδικότερα, για τα κόμματα εκείνων των χωρών που αποτελούν ιμπεριαλιστικά προπύργια, που από τα εδάφη τους ξεκινούν ΝΑΤΟικοί πύραυλοι για να πλήξουν την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας. Θεωρούμε ότι η λογική των ίσων αποστάσεων δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις σημερινές πραγματικότητες. Τα δυτικά, φιλοΝΑΤΟικά μέσα μαζικής ενημέρωσης αναδεικνύουν ως κεντρικό ζήτημα της προπαγάνδας τους τους πρόσφυγες, αναφέροντας ως αιτία του ξεριζωμού τους όχι τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς, αλλά τις "εκκαθαρίσεις" του Μιλόσεβιτς. Για το κομμουνιστικό κίνημα, όμως, τα κριτήρια οφείλουν να είναι διαφορετικά - και ξεκάθαρα: Η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας αντιμετωπίζει ένα αποσχιστικό κίνημα, υποδαυλιζόμενο από τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους, από τους οποίους και δέχεται ωμή επίθεση. Αλλο δεν κάνει λοιπόν από το να υπερασπίζεται την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της χώρας της. Αυτό πρέπει να είναι το κριτήριο με το οποίο τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα πρέπει να αντιμετωπίζουν την κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία. Θεωρούμε δε ότι σε μια τέτοια κατεύθυνση θα πρέπει να αναπτύξουν συντονισμένη δράση, ώστε να αποτελέσουν την "αιχμή του δόρατος" του κυοφορούμενου "αντίπαλου δέους" για το οποίο μιλήσαμε παραπάνω.

Η ΚΟΜΕΠ δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορη μπροστά στα συγκλονιστικά γεγονότα των δύο τελευταίων μηνών. Ετσι, το δεύτερο τεύχος μας για το 1999 είναι αφιερωμένο στους στρατιωτικούς οργανισμούς και μηχανισμούς, με τους οποίους τα μονοπώλια και ο ιμπεριαλισμός επιδιώκουν να κατοχυρώσουν, μέσω του πολέμου, την κυριαρχία τους στον πλανήτη, συντρίβοντας - όπως προσδοκούν - κάθε διαφορετική φωνή που αντιστέκεται. Προσπαθήσαμε να καλύψουμε το ζήτημα και στη θεωρητική και στην πρακτική του διάσταση, δημοσιεύοντας αρθρογραφία που αναφέρεται σε ζητήματα όπως: Τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, η σχέση της επονομαζόμενης παγκοσμιοποίησης με την ενίσχυση των στρατιωτικών μηχανισμών, το ζήτημα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και της αντιμετώπισής τους από τον ιμπεριαλισμό, το υλικό και πνευματικό περιβάλλον των ΗΠΑ κατά τη διαμόρφωση της κοσμοκρατορίας τους, ο σημερινός ρόλος της Ρωσίας. Δημοσιεύουμε ακόμη άρθρα που προέρχονται από το γερμανικό μαρξιστικό περιοδικό "Μαρξιστικά Φύλλα", στα οποία μπορούμε να δούμε την εξέλιξη των στρατιωτικών μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από το 1995, με τη δημιουργία του γαλλογερμανικού συμφώνου, μέχρι και τη σημερινή, ενεργητική τους συμμετοχή στην εισβολή στη Γιουγκοσλαβία. (Ειδικώς το δεύτερο, παρά το γεγονός ότι γράφτηκε πριν από την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, παρουσιάζει ενδιαφέρον, ακριβώς επειδή προέρχεται από μια χώρα η οποία πρωτοστατεί στην επέμβαση αυτή και αναδεικνύει το ρόλο που μπορούν και πρέπει να παίξουν τα κομμουνιστικά κόμματα που δρουν σε ανάλογο περιβάλλον). Επίσης, δημοσιεύουμε, με τις ανάλογες τροποποιήσεις ώστε να μεταφερθούν από τον προφορικό στο γραπτό λόγο, τις ομιλίες που εκφώνησε η σ. Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη Βουλή των Ελλήνων, με αφορμή τις συζητήσεις για την υπόθεση Οτσαλάν και την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τη διάλεξη που έγινε σε στελέχη του Κόμματος με θέμα: "Ο Λένιν για τους πολέμους στην εποχή του ιμπεριαλισμού". Τέλος, στο τεύχος αυτό συνεχίζεται η δημοσίευση του Χρονολογίου από την 80χρονη ιστορία του ΚΚΕ καθώς και των τρεχόντων κομματικών ντοκουμέντων.