"Κάθε νύχτα και κάθε μέρα, όταν τα τερατογεννημένα δημιουργήματα αρρωστημένων εγκεφάλων ρίχνουν τόνους καυτού μετάλλου πάνω στη Γιουγκοσλαβία, η ψυχή μου ματώνει, μού κόβεται η ανάσα. Πώς είναι δυνατόν να συντελείται ένα τέτοιο έγκλημα μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας και να μην παραφρονήσουμε;

Εξαγριώνομαι, αγανακτώ και θλίβομαι για την ανθρώπινη κατάντια. Παρακαλώ τον θεό να βάλει το χέρι του και να κατευνάσει την τρέλα που έχει φουντώσει στα κεφάλια των δολοφόνων.

Βλέπω τις γέφυρες, τα κτίρια του πολιτισμού, της επικοινωνίας, ανθρώπινα έργα ειρηνικά, να γονατίζουν, να πέφτουν από τη βαρβαρότητα των "ισχυρών" της Γης, των αμερικανοΝΑΤΟικών. Μαύροι καπνοί ανεβαίνουν ψηλά από βομβαρδισμένα εργοστάσια, από μονάδες παραγωγής ρεύματος, από διυλιστήρια πετρελαίου, έργα τόσο ζωτικά και που με τόσο κόπο και μόχθο φτιάχτηκαν, για να υπηρετούν τον άνθρωπο και να του κάνουν τη ζωή του πιο άνετη και όμορφη. Μαύροι καπνοί κι ερείπια, ο μόχθος χιλιάδων ανθρώπων μέσα σε δευτερόλεπτα, καταστρέφεται.

Δεν είναι καν πόλεμος. Δε χτυπιούνται στα ίσα δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Είναι μια επίθεση προνομιακή, μονομερής, ανελέητη που γίνεται μέσω πυραύλων, χωρίς να δίνει το δικαίωμα στον προσβαλλόμενο ν' αμυνθεί.

Ακούω τις οιμωγές των θαμμένων κάτω από τα φλεγόμενα ερείπια του τηλεοπτικού σταθμού, νιώθω τον πόνο της λαβωμένης σάρκας, την επιθανάτια αγωνία, αφουγκράζομαι τις στερνές σκέψεις τους, που φοβούνται τη λήθη. Οχι, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, πως εδώ επιχειρείται με τον πιο βάρβαρο τρόπο, να θαφτεί η φωνή της αλήθειας.

Μόλις κλείνω τα μάτια, προβάλλει η άγρια θωριά της μάνας που καλεί το παιδί της γεμάτη τρόμο κι αγωνία μπροστά στις φλόγες της φωτιάς και με κάνει να πετάγομαι πάνω και να θρηνώ και εγώ μαζί της.

Βλέπω, ακούω, νιώθω, τρελαίνομαι. Αποτρελαίνομαι όμως, όταν βλέπω τους δολοφόνους, στολισμένους, ψυχρούς όπως ο θάνατος, να σφίγγουν με πείσμα τις αχαμνές γροθιές τους, με τις κόρες των ματιών τους να τρεμοπαίζουν από ευχαρίστηση γιατί οι βόμβες τους σκοτώνουν κόσμο, να ψελλίζουν το τροπάριο περί ανθρωπισμού.... Υπόσχονται δε, πως θα συνεχίσουν.

Τι θα συνεχίσετε δολοφόνοι, την καταστροφή; Συνεχίστε άνανδροι, δεν έχετε αντίπαλο!

Να ποιοι είναι οι "ισχυροί" της Γης και σε ποιους έχουμε εναποθέσει τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας, το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ο αέρας των Βαλκανίων και η Μεσόγειος μολύνονται. Οι επιστήμονες προειδοποιούν για τις φοβερές συνέπειες των τοξικών πάνω στον άνθρωπο. Τερατογεννήσεις, καρκίνοι, αρρώστιες πρωτόγνωρες, και άλλα πολλά δεινά γεννιούνται, αλλά αυτοί, λες και είναι κουφοί, συνεχίζουν το "θεάρεστον" έργο τους.

Είναι καιρός, να σταματήσει πια η κοροϊδία του δήθεν ανθρωπισμού. Τους μάθαμε πια από την "καλή", από το βεβαρημένο παρελθόν τους, βοούν οι χιλιάδες αγνοούμενοι της Κύπρου, τα αθώα θύματα αμάχων των Κούρδων στο Ιράκ, που τους ψέκασαν σα να 'τανε κουνούπια, φτάνει πια!

Θέλω να φωνάξω, ν' ακουστεί η φωνή μου σ' όλο τον κόσμο. "Αγάντα Γιουγκοσλαβία. Κράτα περήφανε λαέ. Μέσα στους καπνούς των ερειπίων σου αναθρώσκει η ελπίδα. Το αίμα των αδικοσκοτωμένων παιδιών σου γίνεται ιδέα, για ένα διαφορετικό τρόπο ζωής"".

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΡΩΜΥΛΙΟΥ - ΑΝΔΡΙΑΝΑΚΗ