Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός που κατατίθεται στην Εξεταστική Επιτροπή από τον Καλεντερίδη. Οτι δηλαδή σαν τελευταία προθεσμία από την Αθήνα για την απομάκρυνση του Οτσαλάν από την πρεσβευτική κατοικία τίθεται η Δευτέρα 15-2-1999. Είναι απλή σύμπτωση η προθεσμία αυτή που συμπίπτει με την παράδοση του Οτσαλάν; ή μήπως κάποιοι στην Αθήνα είχαν ενημέρωση για αυτό που θα επακολουθούσε και επιδίωκαν με τον τρόπο αυτόν να καλυφθούν;

8. Η κυβέρνηση σε όλους του χειρισμούς της στην υπόθεση Οτσαλάν επιλέγει τη μυστικότητα. Μπορεί κανείς να δεχτεί ότι ήταν τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν πως όλες αυτές οι ενέργειες στις οποίες έχουν εμπλακεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τόσες υπηρεσίες, δε θα γίνονταν γνωστές σε ξένες μυστικές υπηρεσίες, όταν είναι γνωστό ότι οι υπηρεσίες είναι διαβρωμένες από αμερικανιέες μυστικές υπηρεσίες που ενδιαφέρονται για τη σύλληψη του Οτσαλάν;

Τα γεγονότα δείχνουν ότι οι κινήσεις γύρω από την υπόθεση Οτσαλάν ήταν γνωστές σε ξένους παράγοντες, πράγμα γνωστό στην κυβέρνηση. Και αυτό φαίνεται από τα εξής:

Α. Κατά το ταξίδι του Οτσαλάν στο Μινσκ, με τελικό προορισμό το Ρότερνταμ της Ολλανδίας, ο κ. Πάγκαλος δέχεται το βράδυ τηλεφώνημα -όπως καταθέτει ο ίδιος στην εξεταστική επιτροπή- από τον Ολλανδό υπουργό των Εξωτερικών ο οποίος του είπε: "Εχεις τον Οτσαλάν και θέλεις να τον στείλεις στην Ολλανδία". Αρα οι Ολλανδοί γνώριζαν ότι ο Οτσαλάν ήταν στην Ελλάδα.

Β. Οι αρχές της Κένυας από την επομένη της άφιξης του Οτσαλάν στο Ναϊρόμπι καλούν τον πρέσβη και του θέτουν θέμα Οτσαλάν, ενώ ταυτόχρονα προχωρούν και σε καθαρά εχθρικές κινήσεις, όπως για παράδειγμα η παρεμπόδιση του Καλεντερίδη να πραγματοποιήσει το ταξίδι του στη Νότια Αφρική.

Επιπλέον η κυβέρνηση είναι ενήμερη ότι όχι μόνον οι Κενυάτες, αλλά και ξένοι πράκτορες ενεργοποιούνται στο Ναϊρόμπι για τη σύλληψη του Οτσαλάν. Αυτό έγινε τουλάχιστον ολοφάνερο και κατά την ανίχνευση του χώρου της Μητρόπολης και κατά την αποστολή των 4 ανδρών της ΕΥΠ που καταθέτουν ότι ήταν όχι μόνον κάτω από ασφυκτική παρακολούθηση, αλλά και ότι προκλητικά οι ξένοι πράκτορες φρόντιζαν να επιδείξουν την παρουσία τους. Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση επιμένει να χειρίζεται την υπόθεση με δήθεν μυστικότητα. Τελικά διάφορες μυστικές υπηρεσίες γνωρίζουν την κατάσταση, εκτός από τον ελληνικό λαό.

Γιατί η κυβέρνηση επιμένει σ' αυτήν τη δήθεν μυστικότητα των χειρισμών; Επιμονή που διατηρείται και τότε που γίνονται πλέον ολοφάνεροι οι κίνδυνοι για τη ζωή του Οτσαλάν, αλλά και του προσωπικού της πρεσβείας; Η επιμονή στη μυστικότητα, τους μόνους τελικά που εξυπηρετεί είναι εκείνους που επεξεργάζονται τα σχέδια για τη σύλληψη του Οτσαλάν. Η δημοσιοποίηση έστω και την ύστατη στιγμή του προβλήματος και η ενεργοποίηση διεθνών οργανισμών θα έφραζε τον δρόμο σε εκείνους που επιδίωκαν εξόντωση του Οτσαλάν.

Η εμμονή στη μυστικότητα, ενώ ξένες υπηρεσίες γνωρίζουν τα πάντα, απορρέει από το φόβο της κυβέρνησης μην ξεσηκωθεί λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα για να δοθεί πολιτικό άσυλο στον Οτσαλάν και συνεπώς ανατραπούν οι σχεδιασμοί της, όπως εμμέσως μεν, αλλά καθαρά παραδέχτηκε ο κ. Πάγκαλος στην Εξεταστική Επιτροπή. Απαντώντας σε ερώτηση γιατί δεν τον κράτησαν μυστικά στην Ελλάδα μέχρι να τακτοποιηθεί το θέμα με τη Νότια Αφρική αναφέρει κατά λέξη: "Φοβούμεθα ότι ο ίδιος θα επιδίωκε την κοινοποίηση της παρουσίας του εδώ, για να δημιουργήσει ένα λαϊκό κίνημα το οποίο κινούμενο από λόγους συναισθηματικούς θα έλεγε όχι, δώστε του άσυλο".

9. Στις 15-2-1999 οι Κενυάτες καλούν τον πρέσβη κ. Κωστούλα στο υπουργείο Εξωτερικών και με όρους τελεσιγραφικούς ζητούν την αναχώρηση του Οτσαλάν από την Κένυα. Ο πρέσβης ενημερώνει την κυβέρνηση και αυτή δίνει την εντολή για να γίνει συμφωνία. Ο πρέσβης επιστρέφοντας στην κατοικία το απόγευμα στις 4.30 ενημερώνει τον Οτσαλάν και αυτός μη έχοντας τελικά και άλλη επιλογή, αποδέχεται, παρά τις αντιρρήσεις που αρχικά είχε εκφράσει. Καθ' οδόν για την επιβίβαση στα αυτοκίνητα που θα τον μετέφεραν στο αεροδρόμιο ζήτησε την αλλαγή του τόπου προορισμού και αντί για Σεϊχέλες πρότεινε την Ευρώπη, αλλαγή την οποία ενέκριναν και η ελληνική κυβέρνηση αλλά και οι κενυατικές αρχές.

Από όλα αυτά προκύπτει ότι ο Οτσαλάν εκ των υστέρων ενημερώθηκε για τη συμφωνία που είχε γίνει μεταξύ των κενυατικών αρχών και της ελληνικής κυβέρνησης την οποία και αποδέχτηκε, μη έχοντας ουσιαστικά άλλη επιλογή. Επομένως έλεγε ψέματα η κυβέρνηση όταν στις 16-2-1999 δήλωνε διά στόματος υπουργού Εξωτερικών ότι δήθεν μετά από απευθείας συνεννόηση του ιδίου του Οτσαλάν με τις κενυατικές αρχές αποχώρησε από το χώρο διαμονής του.

Και το ερώτημα είναι: με ποιες εγγυήσεις η κυβέρνηση αποδέχτηκε τους όρους των κενυατικών σρχών όταν γνώριζε όλες τις προαναφερόμενες εχθρικές ενέργειές της στο θέμα, και κυρίως γιατί δεν έδωσε εντολή για διακοπή της υλοποίησης της συμφωνίας όταν πλέον είδε όρους της συμφωνίας να αθετούνται από πλευράς Κένυας; Η δημοσιοποίηση του προβλήματος έστω και την ύστατη στιγμή θα απέτρεπε τα γεγονότα που επακολούθησαν, δηλαδή την απαγωγή του Οτσαλάν.

10. Οταν πλέον στο αεροδρόμιο είχε γίνει φανερό ότι ο Οτσαλάν είχε απαχθεί καθ' οδόν, τότε δίνεται εντολή στον πρέσβη, από τον κ. Παπαϊωάννου να εγκαταλείψουν εκεί τις τρεις Κούρδισες συντρόφισσες του Οτσαλάν. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ ζητούσαν τη σύλληψη και των τριών Κουρδισσών που βρίσκονταν με τον Οτσαλάν στην Κένυα.

Από όλα τα παραπάνω δε μένει καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης και οι χειρισμοί που έγιναν οδήγησαν στην παράδοση του Οτσαλάν. Ευθύνη δε φέρουν μόνον οι τρεις υπουργοί που αποτέλεσαν το κυβερνητικό κλιμάκιο που χειρίστηκε την υπόθεση, αλλά συνολικά η κυβέρνηση και πριν από όλους ο ίδιος ο πρωθυπουργός που και γνώριζε και ενέκρινε τους χειρισμούς που έγιναν.

Ολες αυτές οι επιλογές απέρρεαν από την πολιτική της κυβέρνησης που είναι η υποταγή και η συμμόρφωση στις απαιτήσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στα πλαίσια αυτής της γενικότερης επιλογής που θέλει να αναγορεύσει σε τρομοκρατικά τα εθνικοαπελευθερωτικά και κοινωνικά κινήματα των λαών διαμορφώθηκαν και χαράχτηκαν και οι επιμέρους χειρισμοί της υπόθεσης του Οτσαλάν. Η εμμονή σ' αυτήν την πολιτική δεν αντιστρατεύεται απλά τα συμφέροντα των λαών, αλλά βάζει σε κίνδυνο βασικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Αθήνα 7-5-1999".