Η βάρβαρη ΝΑΤΟική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας επιβεβαίωσε ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο. Την ιδεολογική συμφωνία, το συμφεροντολογικό συμβιβασμό, την πλήρη σύγχυση, την παθητικότητα της ευρωπαϊκής διανόησης με τη "λογική", τις μεθόδους, τα συμφέροντα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι φιλοπόλεμες ιαχές των κατεστημένων σήμερα, "προοδευτικών" κάποτε, επωνύμων Γάλλων διανοουμένων ενάντια σε όποιον τολμήσει να προφέρει το παραμικρό κατά του ΝΑΤΟικού εγκλήματος, η σιωπηλή συμφωνία άλλων και στην καλύτερη περίπτωση η σιωπηλή διαφωνία λιγοστών γι' αυτό το έγκλημα ή η απόδοση της ευθύνης όχι στον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό, αλλά στους "τελευταίους τροχούς" της αμάξης του.

"Γεύση" αυτού του φαινομένου πήραμε χτες από τον προσκεκλημένο από την 22η Γιορτή Βιβλίου (Πεδίον Αρεως) νέο Γάλλο συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ (βραβευμένο πέρσι με το γαλλικό Κρατικό Βραβείο), του οποίου το πρώτο μυθιστόρημα "Η επέκταση του πεδίου πάλης",που συγκέντρωσε επιδοκιμασίες και αποδοκιμασίες, αλλά και θεωρήθηκε ως κάτι καινούριο στο γαλλικό μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε από την "Εστία",σε μετάφραση Αλέξη Εμμανουήλ.Κατά τη χτεσινή παρουσίαση του βιβλίου του, ο Μ. Ουελμπέκ, που κρατώντας αποστάσεις από την κατεστημένη γαλλική διανόηση, είπε "εγώ δεν είμαι διανοούμενος", έδωσε δείγματα μιας προβληματισμένης προοδευτικής σκέψης. Τόλμησε να χαρακτηρίσει το μυθοποιημένο Γαλλικό Μάη σαν ένα γεγονός "αμερικανικών προτύπων", που "δεν άφησε τίποτα ουσιαστικό", να μιλήσει για τον αντικομμουνισμό του Κον Μπετίτ, για τον "αντιμαρξισμό των καταξιωμένων σήμερα μαρξιστών του Γαλλικού Μάη". "Αποκάλυψε" ότι στην πατρίδα του χαρακτηρίζεται και αντιμετωπίζεται ως "τρελός" όποιος σαν τον Ροζέ Ντεμπρέ ή τον Μασόν εκφράσει αντίθετη άλλη από την κρατούσα θέση πολιτική άποψη, ακόμα και για τον πόλεμο. Η σοβαρότητα του προβλήματος ως προς τη στάση της γαλλικής διανόησης για το βρώμικο ΝΑΤΟικό πόλεμο, φάνηκε και από όσα είπε ο Μ. Ουελμπέκ: "Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό τον πόλεμο. Δε με ενδιαφέρει αυτός ο πόλεμος. Δε με ενδιαφέρουν οι πόλεμοι που προβάλλουν τα ΜΜΕ. Ολοι στη Γαλλία, με εντολή που πήραν κατά κάποιο τρόπο, μιλούν για το δράμα των Κοσσοβάρων. Στη Γαλλία δε ζήτησαν τη γνώμη μου, όπως ζήτησαν του Ντεμπρέ. Να μιλήσουν δυο "τρελοί" θα ήταν επικίνδυνο... Αν μου ζητούσαν τη γνώμη μου, ίσως θα ήμουν υπέρ των Σέρβων. Ισως θα έβριζα τους οικολόγους, τους Κοσσοβάρους, τους μουσουλμάνους".