Ο ΝΑΤΟικός πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας συνεχίζεται. Η απειλή χερσαίας επέμβασης όχι μόνο δεν αποκλείστηκε, αλλά προετοιμάζεται πυρετωδώς. Η "διπλωματική πρωτοβουλία" από τους επιτιθέμενους, με την εμπλοκή της Ρωσίας, μπορεί να οδήγησε στο σχέδιο "ειρήνης" που ενέκρινε η σερβική Βουλή, αλλά και στις "μαραθώνιες" διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν στο Κουμάνοβο. Ετσι οργανώνεται και προετοιμάζεται η χερσαία "ειρηνευτική" επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο για το μακέλεμα του Γιουγκοσλαβικού λαού. Η όποια "νομιμοποίηση" της όποιας εξέλιξης από τον ΟΗΕ, δε σημαίνει και απονομή "ειρήνης", όταν η επιβολή της σημαίνει πλήρη υποταγή των Γιουγκοσλάβων στη "νέα τάξη", μετά από τη σφαγή τους. Αλλωστε είναι γνωστές οι απαιτήσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για συνθηκολόγηση στη βάση συγκεκριμένων όρων, η άρνηση αποδοχής των οποίων αποτέλεσε την τυπική αφορμή της ΝΑΤΟικής επέμβασης ώστε να εξαναγκαστεί η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (ΟΔΓ), να τους αποδεχτεί. Οι αρχικές απαιτήσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για "έξωθεν προστασία" των αλβανόφωνων του Κοσσυφοπεδίου με ΝΑΤΟική κατοχή της περιοχής, δεν άφηναν πολλά περιθώρια στο Βελιγράδι. Κανένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, όπως είναι η ΟΔΓ, δεν παραχωρεί "εθελουσίως" τμήμα της επικράτειάς του, παρά μόνο όταν μετά από πόλεμο και ήττα εξαναγκαστεί να συνθηκολογήσει με τους όρους του ΝΑΤΟ. Εξάλλου όλοι οι διεθνείς κανόνες και συνθήκες επιβάλλουν το απαραβίαστο των συνόρων και την απαγόρευση κτήσεως εδαφών με τη χρήση βίας. Η συμφωνία δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο με διαπραγμάτευση μεταξύ των μερών, στα νέα, πλαίσια που έχουν διαμορφωθεί και έγινε με συνεχιζόμενους τους βομβαρδισμούς δηλαδή με το πιστόλι στον κρόταφο των Γιουγκοσλάβων. Οι επιτιθέμενοι, χωρίς να έχουν διεξάγει πλήρη και οριστική στρατιωτική νίκη, μαζεύτηκαν μεταξύ τους ως G - 7 φώναξαν και τη Ρωσία και απαίτησαν, από τον αμυνόμενο που δεν έχει ηττηθεί, να συνθηκολογήσει, απειλώντας ότι "θα" τον κατατροπώσουν αν αρνηθεί. Ενέργειες που μάλλον βρίσκονται στα πλαίσια της ταχτικής να περάσει στην κοινή γνώμη ότι η κατάπαυση του πυρός εξαρτάται απο την κυβέρνηση της ΟΔΓ. Αλλωστε ο ΝΑΤΟικός εκπρόσωπος στις Βρυξέλλες, επαναλάμβανε κάθε μέρα, ότι "το ΝΑΤΟ ξέρει ότι θα κερδίσει και ο Μιλόσεβιτς ξέρει ότι θα χάσει". Το να έχει κερδίσει το ΝΑΤΟ ως επιτιθέμενος και, επιδεικνύοντας μεγαλοθυμία, να προσπαθεί να προσφέρει στον ηττηθέντα αμυνόμενο μια "αξιοπρεπή" διέξοδο, δεν ανήκει στα ΝΑΤΟικά βαρβαρικά "ήθη και έθιμα" και δεν είναι κατορθωτό, αφού το ΝΑΤΟ, έχει "στρατηγικό" στόχο και δεσμεύεται από τις "ομόφωνες" αποφάσεις της ΝΑΤΟικής Συνόδου Κορυφής στην Ουάσιγκτον για ΝΑΤΟική κατοχή του Κοσσόβου, γεγονός που εξαναγκάζει "έτσι και αλλιώς" σε ήττα κατά κράτος της σερβικής ηγεσίας. Πάνω σ' αυτό, εξάλλου, μεθοδεύτηκε και όλη η "σκηνοθεσία του Ραμπουγιέ" ακριβώς γιατί αποτελεί τη βασική αφορμή του πολέμου. Δεν πρόκειται για ΝΑΤΟική "διαιτησία" σε "εμφύλια σύρραξη" όπως δικαιολογήθηκε η επέμβαση στη Βοσνία. Αφορά πόλεμο κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας με στόχο την κατοχή του Κοσσόβου, εδάφους που ανήκει από τους βαλκανικούς πολέμους στη Σερβία. Η συγκυρία δεν μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή αν δεν μπει σε "θεωρητικά" καλούπια που θα φωτίσουν τι είναι "νίκη" και τι "ήττα" για τους ΝΑΤΟικούς εμπόλεμους στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και για την εποχή μας, σε σχέση με το ερώτημα: ποιος και πώς ωφελείται.