Οι συγκρούσεις συμφερόντων που ξέσπασαν για την αναδιανομή του πλανήτη πρέπει να λύνονται με οποιοδήποτε μέσο είτε "πολιτικό" είτε στρατιωτικό. Κάθε μορφή παραγωγής έχει το δικό της πόλεμο. Οπως δήλωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπ. Κλίντον στη ΝΑΤΟική Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών (Γενάρης 1994), "τα σύνορα της ελευθερίας πρέπει να οριστούν από μια νέα συμπεριφορά και όχι από την προηγούμενη ιστορία". Τον επόμενο μήνα, το ΝΑΤΟ, για πρώτη φορά στην ιστορία του, επεμβαίνει στρατιωτικά στη Βοσνία. Η "παγκοσμιοποίηση" του κεφαλαίου απαιτεί κατάργηση του ΟΗΕ ως "λέσχη κρατών - εθνών". Δεν υπάρχουν πλέον "ζώνες ειρήνης" ούτε "κυρίαρχες" χώρες. Το ΝΑΤΟ ως μηχανισμός "ασφαλείας" μπορούσε και έπρεπε να επιβάλει την ταξική ειρήνη "εντός" της "ευρωατλαντικής" περιοχής "ασφαλείας", επεκτείνοντας την κυριαρχία των ΗΠΑ "εκτός" των παραδοσιακών "ορίων". Η στρατιωτική επέμβαση σε οποιαδήποτε περιοχή εξαρτάται από τις ανάγκες του κεφαλαίου και προϋποθέτει "αιτίες" πολέμου, προσαρμόζοντας στις νέες απαιτήσεις της καπιταλιστικής παραγωγής. Βολεύουν "πολυ-εθνοτικά" ομοσπονδιακά κράτη, αλλά και ρευστά "θρησκευτικά" ή "πολιτισμικά" σύνορα (Βαλκάνια, Μ. Ανατολή, Καύκασος, Αφρική), όπου θα μπορούν να κατασκευαστούν "νεκρές ζώνες" επέμβασης, δηλαδή αδέσποτα εδάφη που μπορεί να αποτελέσουν στρατηγικές ζώνες κηδεμονίας εντός και εκτός των υπαρχόντων κρατών - πυρήνων. Η ΝΑΤΟική "διαχείριση των κρίσεων" περιλαμβάνει κάθε οικονομική και πολιτική πτυχή (στρατιωτικοποίηση) και εφαρμόζεται πολλαπλώς, από "διαιτησία" σε "εθνοτικές" συρράξεις (ανεξάρτητα από το αν είναι ιστορικοί λαοί της Ευρώπης, οι αφρικανικές φυλές ή Αραβες νομάδες) μέχρι στρατιωτικές επιχειρήσεις, με στόχο κατοχή μέρους ή όλου πρώην "ανεξαρτήτων" χωρών.

Η στρατηγική επιλογή των ιμπεριαλιστών για συνολική αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων οφείλεται στη γεωστρατηγική σημασία της περιοχής, ο έλεγχος της οποίας συμβάλλει τα μέγιστα για τη μονοπωλιακή δράση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και κυρίως στη Ρωσία, αλλά και στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή. Βοηθούν δε για την αποσταθεροποίηση τα (...) "πλεονεκτήματα" που προσέφερε η περιοχή: Ετεροκατευθυνόμενο "ξεπάγωμα" ιστορικών αντιθέσεων, που είχαν καταλαγιάσει λόγω της ύπαρξης του σοσιαλισμού, ένα ομόσπονδο κράτος που μπορούσε να διαλυθεί (πρώην Γιουγκοσλαβία), οικονομική εξάρτηση και καθυστέρηση, ύπαρξη διαφορετικών εθνοτήτων, ένας τρίπτυχος "θρησκευτικός" ανταγωνισμός (καθολικοί, ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι) και ισχυρή "πολιτισμική" αταξία στην "ενδιάμεση" περιοχή, μεταξύ "δύσης" και "ανατολής", στοιχεία προς αξιοποίηση για υποδαύλιση αντιθέσεων. Επιπλέον μια καλά συντηρημένη επί χρόνια εντόπια ελληνο-τουρκική διαμάχη που μπορούσε, ανά πάσα στιγμή, να χρησιμοποιηθεί ως απειλή "εντός" ή "κατά" της Συμμαχίας. Οι ΗΠΑ επέλεξαν ως βάσεις αποσταθεροποίησης τέσσερις μουσουλμανικούς θύλακες των Βαλκανίων (FYROM, Βοσνία, Αλβανία, Κόσσοβο) - οι ΗΠΑ είναι η μόνη μη μουσουλμανική χώρα, που υποστηρίζει ενεργά τα συμφέροντα των μουσουλμάνων της Βαλκανικής - γιατί οι μουσουλμανικές μειονότητες επέτρεπαν τη μέγιστη δυνατή αταξία. Οι θύλακες αυτοί "αποδεσμεύονται" στη βάση της χρόνιας αποσταθεροποίησης, είτε ως αυτόνομες "οντότητες" (Βοσνία), είτε ως εύκολα πυροδοτούμενες εστίες (FYROM), είτε ως διαβρωτικές ήδη οργανωμένων μουσουλμανικών κοινωνιών (Κοσσοβάροι στην Αλβανία). Ακριβώς επειδή αυτού του είδους οι συγκρούσεις πυροδοτούνται "έξωθεν", επιδιώκεται να διαρκούν "όσο χρειάζεται" και να ελέγχονται μόνο από τους ισχυρότερους, δεν τελειώνουν ποτέ χωρίς "πολλαπλές" απώλειες, κατά τη διάρκεια και μετά τη "διαχείριση της κρίσης". Ο πόλεμος στα Βαλκάνια δε φαίνεται να τελειώνει γρήγορα πλέον, όπως έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ακόμη και η Αθήνα, ακριβώς επειδή ξεκίνησε για να μη τελειώσει γρήγορα. Τα Βαλκάνια έγιναν Μ. Ανατολή. Αποτιμώντας, για παράδειγμα, τον πόλεμο στον Κόλπο, ο Σ. Χάντιγκτον συμπεραίνει ότι "μεγιστοποίησε την εξάρτηση των κρατών του Κόλπου από τη Δύση σε θέματα ασφαλείας και εξασφάλισε εκτεταμένη στρατιωτική παρουσία (...). Μετά τον πόλεμο, ο Περσικός Κόλπος ήταν μια αμερικανική λίμνη" (Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης, εκ. Terzo Books, 1998). Ο ίδιος, από το 1996, σε ειδικό κεφάλαιο με τίτλο "Η δυναμική των πολέμων κατά μήκος των πολιτισμικών συνόρων", προβλέπει, με εντυπωσιακές λεπτομέρειες, το πλαίσιο διεξαγωγής της τωρινής επέμβασης κατά του Βελιγραδίου.