Η άλλη Ελλάδα | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η άλλη Ελλάδα

Του Στέφανου ΚΡΗΤΙΚΟΥ

Είναι γεγονός ότι το εκβιαστικό δίλημμα "Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), ΟΝΕ ή απομόνωση", με βάση το οποίο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προβάλλει και προωθεί πολιτική στα πλαίσια της ΕΕ, επιδιώκει την ανοχή ή την υποταγή του λαού στο μονόδρομο της άρχουσας τάξης. Με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, αυτό το δίλημμα προσλαμβάνει διαστάσεις κινδυνολογίας. Η ενωμένη λαϊκή αντιπολεμική πάλη, κάτω από το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", ανησύχησε για τα καλά τη σιγουριά της σαρωτικής, ενάντια στα συμφέροντα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, πολιτικής και του πολιτικού συστήματος που την εφαρμόζει σε όφελος των επιχειρηματιών. Απλοί άνθρωποι του μόχθου, που προσδοκούσαν ότι μπορεί να 'ρθουν καλύτερες μέρες από τη συμμετοχή στην ΕΕ, αντικρίζουν τώρα αυτή την Ενωση, έτσι όπως είναι πραγματικά, πολεμοκάπηλη και πολεμοχαρής.

Ο κλονισμός τέτοιων πεποιθήσεων και συνειδήσεων γίνεται το μεγαλύτερο εμπόδιο στη στήριξη της προπαγάνδας του μονόδρομου της ΟΝΕ και της ΕΕ. Η αίσθηση πως το όραμα μιας Ελλάδας βαθιά ενσωματωμένης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αμφισβητείται από ολοένα και πλατύτερες λαϊκές μάζες, αντιμετωπίζεται με την εξαπόλυση της προπαγάνδας του φόβου, των κινδύνων για το λαό.Μπροστά στο εύλογο ερώτημα των απλών ανθρώπων του μόχθου "γιατί να εμπλακούμε στον πόλεμο", δίνεται στερεότυπα η απάντηση της υπεράσπισης των "εθνικών συμφερόντων", "της εξασφάλισης της σταθερότητας", ότι δεν είμαστε μέρος του προβλήματος, αλλά παράγοντας λύσης του και όλ' αυτά ακριβώς λόγω της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Διαφορετικά, η Ελλάδα, άρα και ο λαός της, θα ήταν "μέρος του προβλήματος", δηλαδή του πολέμου. Χωρίς αυτούς τους οργανισμούς, η Ελλάδα κινδύνευε. Από ποιον; Μα, από τον πόλεμο και τις συνέπειές του, δηλαδή από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που δημιούργησαν το "πρόβλημα", που κάνουν τον πόλεμο.Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται, λοιπόν, για το ότι ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι εχθρικοί για το λαό συνασπισμοί;

* * *

Η κινδυνολογία της κυβέρνησης δεν έχει σχέση με το φόβο μήπως απομονωθεί ο ελληνικός λαός, αλλά μήπως η ολιγαρχία μείνει πίσω στη διανομή της λείας, μετά το έγκλημα που συντελείται στα Βαλκάνια από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ετσι προβλήθηκε κατά κόρον το σύνθημα "Πρώτα η Ελλάδα". Και το "Πρώτα η Ελλάδα", για την κυβέρνηση, πραγματοποιείται μέσα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, είναι συνυφασμένο με τη δράση τους, τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα από τη δράση τους. Αυτό το δρόμο επέλεξε η άρχουσα τάξη, αυτόν εφαρμόζει η κυβέρνηση.

Ομως, ο ελληνικός λαός, όχι μόνο δεν κερδίζει από τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, που τον στηρίζει ενεργά η ΕΕ, και μέσα από το ΝΑΤΟ, αλλά είναι ο χαμένος απ' αυτήν τη βάρβαρη επιδρομή. Αφ' ενός, τον προετοιμάζουν να γίνει θύτης ενάντια σε άλλο λαό, προτρέποντάς τον να το αποδεχτεί γιατί θα είναι προς όφελός του, έτσι λένε προκειμένου να έχουν στήριξη ή ανοχή για την εμπλοκή στον πόλεμο. Ταυτόχρονα, ο λαός είναι θύμα του πολέμου. Μαζί με τα στρατεύματα και τα πολεμικά πλοία, που ήδη βρίσκονται εκτός Ελλάδας στα Βαλκάνια και την Αδριατική, ετοιμάζονται και άλλες αποστολές Ελλήνων στρατευμένων, στο όνομα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, δηλαδή της ΝΑΤΟικής κατοχής στο Κοσσυφοπέδιο.

Και ο ελληνικός λαός είναι βέβαια ο χαμένος από την εμπλοκή στον πόλεμο, λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αλλά οι πιο ισχυροί καπιταλιστές κάνουν εξαγωγές κεφαλαίων στο εξωτερικό, συμμετέχουν στη ληστεία των λαών της Βαλκανικής, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αυτοί είναι οι κερδισμένοι.Η εργατική τάξη, ο λαός είναι οι χαμένοι από τις επενδύσεις που γίνονται στο εξωτερικό. Γιατί τα κεφάλαια είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών, που τα απέκτησαν με την εκμετάλλευση των εργαζομένων, με την ταξική και εθνική καταπίεση.

Την ίδια ώρα, όμως, πετάνε στο δρόμο τους Ελληνες εργάτες, επιλέγουν τη συρρίκνωση στην Ελλάδα συγκεκριμένων κλάδων και τομέων παραγωγής. Την ίδια ώρα, αφαιρούν δικαιώματα και κατακτήσεις, όπως το 8ωρο, την κοινωνική ασφάλιση, την ιδιωτικοποίηση τομέων της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, αλλά και κρατικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Την ίδια ώρα, μειώνουν το εργατικό εισόδημα, πληρώνουν τους επιχειρηματίες για να προσλαμβάνουν ανέργους, μοιράζουν μια θέση εργασίας σε δυο και τρεις εργαζόμενους, υπό την απειλή της μεταφοράς των επιχειρήσεων στο εξωτερικό. Την ίδια ώρα, ξεπουλούν κρατικές παραγωγικές επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, ενισχύοντας τους καπιταλιστές στο δυνάμωμά τους, ώστε να μπορούν να λυμαίνονται στην Ελλάδα, αλλά και στα Βαλκάνια τον πλούτο που παράγουν οι λαοί. Τι κερδίζουν οι εργαζόμενοι από τη δράση των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, που στηρίζουν τη δράση τους πάνω στην πιο στυγνή εκμετάλλευση, αλλά και στο αίμα των δολοφονημένων Γιουγκοσλάβων και τα ερείπια του πολέμου;

Το όραμα της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι μια Ελλάδα πιο μαχητική στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σε σύγκριση με την Τουρκία, ή και την Ιταλία, πιο ληστρική από την Τουρκία και την Ιταλία. Αυτή η πολιτική είναι που φέρνει τον πόλεμο, με θύματα τους εργαζόμενους.

* * *

Υπάρχει και άλλος δρόμος. Η αμφισβήτηση της πολιτικής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η απειθαρχία σ' αυτήν, η απόρριψη των πολιτικών δυνάμεων που την εφαρμόζουν ή την ανέχονται στην Ελλάδα, ο αγώνας για μια Ελλάδα και μια Ευρώπη χωρίς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ο αγώνας για μια Ελλάδα χωρίς τις κοινωνικές δυνάμεις που την ενσωματώνουν στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και το ΝΑΤΟ. Για την Ελλάδα του λαού της.

Η πολιτική της ενεργητικής συμμετοχής και συμμόρφωσης είναι επικίνδυνη, ζημιά, όμως, προκαλούν και οι αυταπάτες που καλλιεργούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ότι η αμφισβήτηση δε βγάζει πουθενά. Η πρόταση του ΚΚΕ δεν καθορίζεται ευκαιριακά από το αν είναι εύκολο σήμερα να ανατραπούν οι στυγνές εκμεταλλευτικές δυνάμεις και η πολιτική τους. Σήμερα αυτό μπορεί να μην άμεσα εφικτό. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι πρέπει, τώρα, μέσα από το δρόμο της λαϊκής αντίστασης, να ανοίγει η προοπτική για ριζικές αλλαγές αύριο. Οχι μόνο βλέποντας τι μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, αλλά στην κοινή δράση με όλα τα ριζοσπαστικά κινήματα της Ευρώπης.

Οσοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να έχει και να παλεύει το κίνημα στόχους προοπτικής, στο όνομα των σημερινών δυσκολιών, τότε καταδικάζουν το λαό σε απάθεια, σε μοιρολατρία και το κίνημα σε άσφαιρα πυρά. Υποστηρίζουν άλλες πολιτικές δυνάμεις ότι, επειδή αυτά είναι ανέφικτα λόγω απομόνωσης από τη διεθνή πραγματικότητα, η συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι αναγκαία και ωφέλιμη (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ), ή αναγκαίο κακό (ΔΗΚΚΙ).

* * *

Η συμμετοχή σ' αυτούς τους συνασπισμούς ούτε υποχρεωτική είναι ούτε η μοναδική απάντηση στις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική πολιτική, στη συνεργασία σ' όλους τους τομείς (εμπόριο, οικονομικές ανταλλαγές, ζητήματα ειρήνης και ασφάλειας, κλπ.) ανάμεσα στα κράτη. Δε βρίσκονται όλα τα κράτη του πλανήτη σε τέτοιους συνασπισμούς. Εξω απ' αυτούς, μπορούν κάτω από προϋποθέσεις να αναπτύσσουν σχέσεις με αμοιβαία επωφελείς όρους. Υπάρχουν και άλλης μορφής συνασπισμοί, συμμαχίες, συνεργασίες, ανάμεσα σε κράτη και λαούς, που δεν έχουν το στοιχείο της υποχρεωτικής εφαρμογής σε κάθε χώρα μιας συγκεκριμένης και μάλιστα αντιλαϊκής πολιτικής, όπως αυτή της ΕΕ, αλλά πολιτικής αμοιβαίου οφέλους.Αν, για παράδειγμα, μια ελληνική κυβέρνηση, αντί να επιδιώκει την ενσωμάτωση των κρατών των Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, επεδίωκε την οικοδόμηση σε ισότιμη και αμοιβαία επωφελή βάση σχέσεις ανάμεσα σ' αυτά τα κράτη ή με κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, κόντρα στα συμφέροντα των αμερικάνικων και ευρωπαϊκών μονοπωλίων, διαφορετική θα ήταν σήμερα η κατάσταση στην περιοχή. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αυτός είναι εύκολος δρόμος. Εχει, όμως, λιγότερους κινδύνους και θυσίες και, προπαντός, θυσίες προς όφελος των λαών. Αρα, το πρόβλημα δεν είναι η απομόνωση της Ελλάδας και του λαού της έξω απ' αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά οι κίνδυνοι για τα κέρδη της ολιγαρχίας. Ο λαός μας, όμως, όχι μόνο δε θα 'ναι τότε απομονωμένος, αλλά θα έχει πράγματι ρόλο και στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη από τη δράση του για ειρηνική συμβίωση με όλους και για όλους τους λαούς.Μπροστά στις ευρωεκλογές, ο ελληνικός λαός έχει τη δυνατότητα να στείλει το μήνυμα της αντίστασης στο μονόδρομο των επιχειρηματιών και της αντεπίθεσης για το δικό του δρόμο, με την αποφασιστική ενίσχυση του ψηφοδελτίου του ΚΚΕ.