Μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, την κατάληψη της Αθήνας στις 27 Απριλίου του 1941 και της Πελοποννήσου λίγες μέρες αργότερα, η μόνη ελεύθερη περιοχή της χώρας παρέμενε η Κρήτη. Στην Κρήτη κατέβαιναν όλες οι ένοπλες ελληνικές και βρετανικές δυνάμεις που υποχωρούσαν κάτω από την πίεση του εχθρού και επιθυμούσαν να συνεχίσουν την αντίσταση. Εκεί κατέφυγε και ο βασιλιάς Γεώργιος με την κυβέρνησή του υπό τον τραπεζίτη Εμμ. Τσουδερό. Οχι βεβαίως για να συνεχίσουν τον αγώνα - τον οποίο άλλωστε ουδέποτε έκαναν - αλλά γιατί χρόνια ολόκληρα διαπαιδαγωγημένοι ως υποτελείς στην Αγγλία, δεν μπορούσαν να τραβήξουν διαφορετικό δρόμο απ' αυτόν που ακολουθούσαν τα βρετανικά στρατεύματα.

Ο αγώνας του ελληνικού λαού για την υπεράσπιση της Κρήτης ήταν αυτονόητος. Ομως γιατί αυτό το νησί είχε σημασία για τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής και ειδικότερα για την Αγγλία και τη Βρετανία; Η απάντηση δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Για τους Βρετανούς η Κρήτη ήταν μια αξιόλογη αεροναυτική βάση που κάλυπτε τα πλευρά τους στο βορειοαφρικανικό μέτωπο και χρησίμευε στην προστασία των θαλάσσιων συγκοινωνιών τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Η κατοχή της, επέτρεπε επιθέσεις εναντίον των δυνάμεων κατοχής στις ελληνικές ακτές και σε όλο το Αιγαίο ενώ αποτελούσε και σοβαρή απειλή για τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές, τις οποίες εκμεταλλευόταν ο άξονας, αφού απείχε από αυτές 700 μίλια. Για τη Γερμανία και γενικότερα για τις δυνάμεις του άξονα, η Κρήτη είχε την ακριβώς αντίστροφη σημασία. Με δυο λόγια η κατοχή της από τους Γερμανούς, μετέτρεπε το Αιγαίο σε αξονική θάλασσα και αποτελούσε ισχυρή βάση για εξορμήσεις των γερμανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, στο Σουέζ, στην Αίγυπτο και σ' όλη τη Βόρεια Αφρική, ενώ αποσοβούσε τον πιθανό κίνδυνο για τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές.