Ο δικαστής που ανακοίνωσε την περασμένη Τρίτη την καταδίκη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν σε θάνατο, βάσει του άρθρου 125 του ποινικού κώδικα της Τουρκίας και του κατηγορητηρίου περί "προδοσίας" και "αποσχιστικής δραστηριότητας", άφησε ένα διαφορετικό πρόσωπο να φανεί μερικές ώρες αργότερα. Ο Οκιάι, έχοντας απεκδυθεί της δικαστικής τηβέννου, αφήνοντας κατά μέρος την αυστηρή συμπεριφορά τεχνοκράτη που αρμόζει σε έναν υπάλληλο του κράτους του Ατατούρκ, έγινε πιο "ανθρώπινος", πιο "προσιτός". "Προσωπικά αντιτίθεμαι στη θανατική ποινή", είπε.

Τις προσωπικές απόψεις του ο Οκιάι μπορεί να τις κρατήσει για τον εαυτό του. Το τουρκικό κράτος, στην 15χρονη ματωμένη εκστρατεία του κατά των Κούρδων, έχει καταστρέψει χιλιάδες χωριά, έχει δολοφονήσεικαι έχει στείλει πίσω από τα σίδερα δεκάδες χιλιάδες, έχει εκτοπίσει εκατοντάδες χιλιάδες από τις εστίες τους στην Ανατολία. Αυτό έχει όνομα: λέγεται "εθνική αποκάθαρση". Μόνο που, σ' αυτό το σύστημα, τέτοιες λέξεις χρησιμοποιούνται από τον "πολιτισμένο" και "ελεύθερο" κόσμο, μόνο όταν υπηρετούν γεωπολιτικά συμφέροντα και στρατηγικές επιδιώξεις. Ετσι τα 13 εκατομμύρια αγρίως καταπιεζόμενων Κούρδων, βαφτίζονται συλλήβδην "τρομοκράτες". Κι ο Οκιάι κλήθηκε να δικάσει τον "αρχιτρομοκράτη" που ανυπερθέτως οι Ευρωπαίοι, εκόντες άκοντες "δώρισαν" στην Αγκυρα.

Η δίκη Οτσαλάν τελείωσε. Αλλά η πληγή του Κουρδικού χαίνει. Ο τουρκικός στρατός συνεχίζει τις ωραίες του ασκήσεις με αληθινά πυρά και αληθινούς στόχους. Αποκτώντας, άλλωστε, πολύτιμες εμπειρίες, που θα αξιοποιηθούν, π. χ., στο Κοσσυφοπέδιο. Μοιάζει σχιζοφρενικό, αλλά είναι απλώς απότοκο του δικαίου της ισχύος, στο οποίο οδηγεί η περιλάλητη "νέα τάξη" του "εκ των ων ουκ άνευ" έθνους του πλανήτη. Δύσκολο, εξάλλου, να βρει κανείς πιστούς συμμάχους και αποτελεσματικούς χωροφύλακες στην εποχή μας.

Μπ. Γ.