Την επομένη της δημοσιοποίησης της έκθεσης του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία, αρθρογράφος φιλοκυβερνητικής εφημερίδας διατύπωνε με ειλικρίνεια την απορία του: "Εχασαν οι εκθέσεις του ΔΝΤ τη σημασία που είχαν στο παρελθόν ή η κυβέρνηση προτρέχει και εφαρμόζει πολιτικές που άλλοτε ήταν ξορκισμένες από τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις;".

Πραγματικά οι εκθέσεις του ΔΝΤ έχουν χάσει τη σημασία τους, ακριβώς γιατί έχει φροντίσει έγκαιρα η κυβέρνηση Σημίτη να ενσωματώσει στην πολιτική της τις σκληρές αντιλαϊκές συνταγές τους και τις εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια. Οι υπάλληλοι του ιμπεριαλιστικού οργανισμού δύσκολα μπορούν να κρύψουν τα εγκώμια και τα "μπράβο" στις εκθέσεις τους.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι την ίδια στιγμή η κυβερνητική προπαγάνδα και ο Κ. Σημίτης επιχειρούν να πλασάρουν την απάνθρωπη και βάρβαρη αυτή πολιτική ως την πολιτική που "πάει τη χώρα και τους εργαζόμενους μπροστά", πως είναι η προοδευτική και αντιδεξιά πολιτική! Μάλιστα, ταυτόχρονα, δε διστάζει να κατηγορεί το ΚΚΕ και τις άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που αντιστέκονται στην κυρίαρχη πολιτική ως "συντηρητικό κόμμα" με "τριτοκοσμικές αντιλήψεις", που εντάσσεται στο "μέτωπο άρνησης".

Η ένταση της ιδεολογικής τρομοκρατίας, των ψεύτικων και εκβιαστικών διλημμάτων και της επίθεσης κατά του ΚΚΕ από την πλευρά της κυβέρνησης έχει βέβαια ολοφάνερους στόχους: Από τη μια να χειραγωγήσει και καθυποτάξει τις λαϊκές συνειδήσεις και από την άλλη να αποτρέψει την αναζήτηση εναλλακτικής πολιτικής από την πολιτική της φτώχειας και του πολέμου.

Τα γεγονότα και οι εξελίξεις που διαδραματίστηκαν μόνο τη βδομάδα που πέρασε είναι ιδιαίτερα σημαντικά όχι μόνο ή κυρίως για να καταδειχτεί η βαθιά αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, αλλά και να φανούν οι διαχωριστικές γραμμές που εκ των πραγμάτων μπαίνουν μπροστά σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τις υποχρεώνουν να πάρουν συγκεκριμένη και σαφή θέση.

- Η έκθεση του ΔΝΤ σηματοδοτεί την ένταση της αντιλαϊκής λαίλαπας που θα ακολουθήσει συνιστώντας, μεταξύ άλλων, να μειωθεί ο μισθός των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας κάτω από τα όρια των συλλογικών συμβάσεων (!), οι εργασιακές σχέσεις να αποσαθρωθούν και να "ελαστικοποιηθούν", η λιτότητα να συνεχιστεί με την ίδια στοχοπροσήλωση, να ανοίξει αμέσως το ασφαλιστικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων, να απελευθερωθούν οι αγορές ενέργειας και τηλεπικοινωνιών, κοκ.

- Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση Σημίτη προχώρησε, με πραξικοπηματικό τρόπο, στο "πιο σημαντικό έργο στον παγκόσμιο χώρο των αερομεταφορών της τελευταίας δεκαετίας" - όπως χαρακτηριστικά το αποκάλεσε ο διευθύνων σύμβουλος της "Μπρίτις Αιργουέις". Στο ξεπούλημα της "Ολυμπιακής" στο πολυεθνικό κεφάλαιο.

- Τη βδομάδα αυτή ανακοινώθηκε η προαναγγελθείσα θανατική καταδίκη Οτσαλάν, υπενθυμίζοντας, με έντονο τρόπο, τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης για την παράδοσή του. Την επομένη ακριβώς, η κυβέρνηση Σημίτη διάλεξε, για να εγκαινιάσει τον ελληνοτουρκικό "διάλογο", υπό τις ευλογίες και την άμεση καθοδήγηση της Ουάσιγκτον.

Η αναφορά στις παραπάνω εξελίξεις ήταν μάλλον απαραίτητη ακριβώς για να τεθεί το ζήτημα της στάσης των κομμάτων απέναντι σε αυτές. Και για μεν τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν τίθεται θέμα, καθώς πειθαρχούν απόλυτα στις οδηγίες των ΗΠΑ και του ΔΝΤ και από κοινού βάζουν πλάτες για την υλοποίησή τους.

Το ζήτημα είναι πώς οργανώνεται η παλλαϊκή αντίσταση σε αυτή την ταξική πολιτική και απ' αυτή τη σκοπιά, ποια είναι η στάση των πολιτικών δυνάμεων που τοποθετούνται και θέλουν να ανήκουν στην Αριστερά. Είναι ολοφάνερο ότι την ίδια στιγμή που προβάλλουν φραστικές αντιδράσεις στις συγκεκριμένες επιλογές, την ίδια στιγμήσπέρνουν σύγχυση για το ρόλο της ΕΕ, του ΝΑΤΟ ή καλλιεργούν αυταπάτες για τη δυνατότητα "μετεξέλιξής" τους σε"πιο ανθρώπινη" κατεύθυνση. Ετσι αφήνουν περιθώρια στη λογική των μονόδρομων και της μοιρολατρίας, στο όνομα του συσχετισμού δυνάμεων, που άλλωστε είναι υπό διαρκή διαμόρφωση, και των "ρεαλιστικών λύσεων".

Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που συμφωνούν ότι πρέπει να αναπτυχθεί αντίσταση στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κρίνονται από τη συνεισφορά τους στην ανάπτυξη των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, στη συσπείρωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων, στη συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου. Ποτέ δε θα δημιουργηθεί ευνοϊκός συσχετισμός δυνάμεων και δε θα είναι ρεαλιστική η επιβολή μιας φιλολαϊκής πολιτικής, αν δεν προβληθεί ο άλλος δρόμος της ελληνικής κοινωνίας, αν δεν επιβληθεί "από τα κάτω", από τη συνεπή και ασίγαστη λαϊκή πάλη.

Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του: "Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κόμματα δεν καθορίζεται από το μέγεθός τους, δηλαδή μεγάλα - μικρά, αλλά από τηναντίθεση λαός - μονοπώλια, από τη στάση των πολιτικών δυνάμεων στις επιλογές και στην κατεύθυνση των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ".

Παράλληλα, έχει διατρανώσει τη θέλησή του να παραμείνει στοχοπροσηλωμένο στην επιδίωξή του να αναπτυχθεί και εδραιωθεί η ευρύτερη λαϊκή συσπείρωση, η κοινή δράση στους αγώνες και στις πολιτικές αναμετρήσεις. Η αναγνώριση και επιβράβευση αυτής της στάσης του και στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ασφαλώς επιτρέπουν στους κομμουνιστές να αγωνιστούν από καλύτερες θέσεις και να συσπειρώσουν γύρω από την πολιτική του Κόμματος δυνάμεις που μπορούν να έχουν τις διαφορές και διαφωνίες τους με τη γενικότερη πολιτική του. Ταυτόχρονα, όμως, δοκιμάζονται και κρίνονται οι πάντες.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ