ΒΡΕΘΗΚΑ πριν λίγες μέρες στα τρεχατά, στα δροσόλουστα χωριά του Πηλίου. Πάνε πολλά χρόνια, που ο αξέχαστος σύντροφος ο Κώστας Στουρνας από τη Ζαγορά, με τα γραφτά του για το βουνό των Κενταύρων, άνοιγε τον ορίζοντα της γνωριμιάς, που ο ίδιος είχε ζήσει στα ψηλά βουνά, σε μορφές ζωής που δεν τις απαντάς, βέβαια, σήμερα.

ΤΑ πηλιορείτικα αυτά "φροντιστηριακά" θα τα πλούτιζε λίγο πιο ύστερα η γνωριμιά με τον φιλόλογο Βαγγέλη Σκουβαρά, που είχε ζήσει κι είχε πολύ δουλέψει τα ιστορικά, κι όχι μόνο, θέματα. Προσφορά σημαντική που προμήναγε πολλά περισσότερα, αν ο φίλος και συνάδελφος κι αγωνιστής δεν "έφευγε" τόσο πρόωρα από τη ζωή.

ΤΑ πλατάνια είναι από τα πιο όμορφα, από τα πιο ταιριαστά στολίδια στα χωριά του Πηλίου. Κι είναι για τον επισκέπτη, αλλά και για κάθε περαστικό, αυτά που μέσα στο καμίνι, που πυρώνει τον κάμπο, τόπος, σημείο που προσφέρει δροσιά κι αντάμα νερά δροσερά, νερά κρυστάλλινα.

ΤΑ αιωνόβια αυτά δέντρα είναι αυτά που 'χουν δεθεί με των χωριών τις ιστορίες, με τις χαρές, με τα τραγούδια που 'χουν στήσει και στήνουν διαδοχικά γενιές και γενιές. Είναι οι αιωνόβιοι του χωριού κάτοικοι που σαν Εκατόγχειρες τινάζουν τα τεράστια, ροζιασμένα μπράτσα τους στον ουρανό.

ΕΙΝΑΙ τα αιωνόβια δέντρα, που "άκουσαν" την ιστορία μας και, που την κράτησαν στο πέρασμα του χρόνου. Είναι όλα όσα μέσα στα δημοτικά τραγούδια κρατήθηκαν σε μοναδικούς και αστραφτερούς στίχους που έχει δουλέψει με τη σοφία και την παρατήρηση ο λαός μας. Είναι στην ουσία ο "ληξίαρχος" του χωριού και της ζωής του.

ΕΙΝΑΙ τα πλατάνια του χωριού εκεί που καθημερινά "χτυπά" το ρολόι της ζωής. Ολα τα νέα καλά ή κακά, εκεί που φτάνουν όλα τα όρντινα της εξουσίας και της κάθε "αρχής", αφού πάνω στο δικό του κορμί κρεμιόνται οι ανακοινώσεις της κοινότητας, της αστυνομίας. Ολα όσα πρέπει να μαθευτούνε. ΣΤΗρίζα του άλλοτε βέβαια, στα παλιά τα χρόνια απόθεταν την πραμάτεια τους οι πραγματευτάδες για να τη δούνε οι νοικοκυρές καθώς η τρομπέτα τους ανάγγελνε την άφιξή τους στο χωριό και το καλούσε στην πλατεία εκεί στην ισκιάδα από κάτω να δούνε τα εμπορεύματα, που κουβαλούσαν.

ΣΤΗ σκιά του πλάτανου τους μήνες του καλοκαιριού λειτουργούσε με τη δική της ιεροτελεστία και με ιδιαίτερο πάντα σεβασμό η βουλή των "γερόντων" του χωριού. Εκεί καθημερινά, κάτω από τη φυλλωσιά του, οι ξωμάχοι του κάμπου αλλά και του βουνού θ' αφηγηθούνε μακρινές ιστορίες.

ΕΙΝΑΙ μακρινές ιστορίες. Είναι περιπέτειες ζωής στα μέτωπα του πολέμου αλλά και της ζωής, που τραβάνε το ενδιαφέρον, αλλά και παραδίνουν στη νέα γενιά ντοκουμέντα άγραφα που διαφορετικά θα 'ταν χαμένα. Αυτοί που έζησαν τους βαλκανικούς πολέμους. "Επειτα η Μικρασία, η Αλβανία.

ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ οι αναφορές, οι μνήμες για την Αντίσταση, που έζησαν τόποι χωριά αλλά και που τα "έζησαν" και τα ίδια τα πλατάνια. Φοβερές ώρες, στιγμές τραγωδίας. Κάτω από τα θεόρατα πλατάνια οι χιτλερικοί τουφεκίζουν δεκάδες αγωνιστές... Και τα κορμιά τους κατρακυλούνε στη χαράδρα.

Η ΔΡΑΚΕΤΑ,το όμορφο πηλιορείτικο χωριό θυμάται κι έχει καταγράψει τη φοβερή αυτή ώρα της φριχτής δοκιμασίας κάτω από τα πλατάνια του καθώς οι χιτλερικοί εκτελούσαν αθώους κατοίκους. Και τα κορμιά πέφτανε το ένα πάνω στ' άλλο στη χαράδρα.

ΑΛΛΑ μια κι ο λόγος για τους χιτλερικούς και τις κρεμάλες, που έστησαν σε δεκάδες χωριά και πόλεις της χώρας θυμίζουμε εδώ την ίδια περίοδο, μαζί μ' όλα τ' άλλα τα καταστροφικά εθέρισαν σύρριζα και τα πλατάνια της Κηφισιάς. Στη λεωφόρο Αθήνας - Τατοϊου και έστειλαν τους κορμούςστη Γερμανία, για να γίνουν καθίσματα, πάγκοι.

ΤΑ αιωνόβια αυτά δέντρα έχουν και τα "τρωτά" τους, τα αδύνατα σημεία που μπορεί να μη φαίνονται και φυσικά ξεγελάνε. Είναι η διάβρωση η εσωτερική αυτή που τα κρυφοτρώει. Και ξαφνικά οι κολοσσοί αναπάντεχα καταρρέουν.

ΘΥΜΑΜΑΙ ένα πρόσφατο παρόμοιο περιστατικό, εδώ κι ένα χρόνο, στο Σταυρό της Θεσσαλονίκης. Τίποτε δεν ήταν εκείνο που να φανέρωνε πως ο τεράστιος ο γίγαντας, που σκέπαζε την πλατεία του χωριού, τόπος αναψυχής και δροσιάς θα σωριαζόταν και θα καταπλάκωνε κι ένα λεωφορείο ευτυχώς χωρίς θύματα.

ΑΛΛΑ για τα πλατάνια, για τις βρυσομάνες μια μικρή μόνο αναφορά σ' όλα όσα συχνά ακούγαμε από το γέρο Βλαχογιάννη για την πρωτεύουσα που την είχε μελετήσει σημείο με σημείο. "Είχε μπόλικα τα νερά της. Κι είχε και τα πλατάνια της η Αθήνα στα παλιά παλιά χρόνια. Οι "χαλαστήδες" πρόσθετε μ' οργή ρουμελιώτικη τ' αφάνισαν όλα..."

ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ημέρευε και σαν να ψιλοτραγουδούσε κοντοστεκόταν στης Πλάκας την ανηφοριά κι απάγγελνε:

Τρία πλάτανα, τα τρί' αράδ' αράδα/ κι ένας πλάτανος παχύν ίσκιον οπόχει. / Στα κλωνάρια του σπαθιά 'ναι κρεμασμένα/ και στη ρίζα του τουφέκια ακουμπισμένα/ κι αποκάτω του ο Βαρλάμης ξαπλωμένος...

Ακολουθούσε ο σχολιασμός του για το δημοτικό. Κι έκλεινε τη "φροντιστηριακή" του παρένθεση με τούτα τα λόγια: "Είδες τι πλάθει του λαού ο λόγος!!". Και ξανάλεγε πιο δυνατά τον πρώτο στίχο: Τρία πλάτανα, τα τρι αράδ' αράδα...