Στη μελέτη του ποιητή Γιάννη Καραβίδα για το συγγραφικό έργο της Ναταλίας Αποστολοπούλου με τίτλο: "Η Ναταλία Αποστολοπούλου και η γυναίκα της Αντίστασης" τονίζεται ότι: α) κάποια κείμενα ξεχωρίζουν, γιατί γίνονται αρωγοί της ιστορικής αλήθειας και β) όπως αναφέρει ο μεγάλος γλύπτης Ροντέν, πρώτα πρέπει να είσαι άνθρωπος κι ύστερα καλλιτέχνης. Αυτό το ποιόν της γραφής, χαρακτηρίζει και τα πέντε βιβλία της συγγραφέως. Οπως σημειώνει κι η Ελλη Αλεξίου, "τούτες οι ιστορίες είναι από κείνες που χτυπούν κατευθείαν την πόρτα της καρδιάς".

Ορθώνεται εδώ η πραγματικότητα, αιμάτινη, περήφανη, αγωνιστική, "αδούλωτη", προσδοκώντας, ακόμα και στα φριχτά κολαστήρια της Μακρονήσου. Μετατρέποντας τον πόνο, την οιμωγή, την αγωνία, το φόβο σε δημιουργία, σε τραγούδι, θέατρο, μορφωτικά προγράμματα, σ' ένα αγάντα κι αύριο όλα θα πάνε καλύτερα. Ενα πλήθος από νέες γυναίκες, με μικρά παιδιά ή όχι, με τους άντρες τους στην εξορία επίσης ή στον ένοπλο αγώνα, αλλά κι από γερόντισσες ανταρτομάνες με γιους σκοτωμένους ή να μάχονται στην πρώτη γραμμή για τη λευτεριά του δίκιου. Κι όλες, νιες ή γριές, γραμματισμένες ή αγράμματες, αναφέρονται σ' αυτές τις μαρτυρίες με τ' όνομά τους - με τη γνώση τους ν' απορρέει ακέραια απ' το νου ή την καρδιά, σοφές και θυμόσοφες, όλες δοξασμένες για την ενιαία δύναμη της συλλογικής τους ψυχής απέναντι στο χρέος.

Η εργασία του Γιάννη Καραβίδα, ακριβόλογη, περιεκτική, φλογισμένη από το πάθος της αλήθειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης - αξίες που εκφράζουν και τον γράφοντα και την Ν. Αποστολοπούλου, συμπληρώνεται με τρία, επικά θα λέγαμε, ποιήματα με χαρακτηριστικούς τίτλους: "Μαρία Δημάδη", "Ελένη", "Το δικό μας κόμμα".

"Τότε ήταν π' ορκιστήκαμε/ ισότητα αιμάτων/ για να μη συμβαίνει το αφύσικο/ μεταξύ των ζωντανών/ άλλοι να ζουν τη ζωή τους/ κι άλλοι το θάνατό τους" (Εκδόσεις "Εντός" 1999).

Ευγενία ΖΩΓΡΑΦΟΥ