Στη δίνη της "βαλκανιοποίησης"

Στη δίνη της "βαλκανιοποίησης"

Του Παναγιώτη ΚΑΚΑΛΗ

Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στη "βαλκανική εξόρμηση" του Κ. Σημίτη (Κοσσυφοπέδιο, Σεράγεβο), στην κίνηση των τριών βουλευτών και μη κυβερνητικών οργανώσεων για αναγνώριση τουρκικής και μακεδονικής μειονότητας, στις δηλώσεις Γ. Παπανδρέου που την κάλυψε, στον ελληνοτουρκικό διάλογο και στη "νέα" μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης; Εκ πρώτης όψεως, καμία. Υπάρχουν, όμως, δύο κόκκινες κλωστές, που τα συνδέουν όλα αυτά μεταξύ τους και αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για παράλληλες και τυχαίες εξελίξεις, αλλά για εξελίξεις, που υπακούουν σε πολύ συγκεκριμένες πολιτικές και στόχους.

* * *

Η πρώτη είναι η ιμπεριαλιστική ανάμειξη και επέμβαση στα Βαλκάνια, με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, με διακηρυγμένο στόχο τη μετατροπή της περιοχής σε προτεκτοράτο της Δύσης. Η δεύτερη είναι ότι σ' αυτήν την επέμβαση, που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει και τον πόλεμο για να επιτύχει τους σκοπούς της όπως έγινε στη Γιουγκοσλαβία, η ελληνική κυβέρνηση έχει πάρει θέση στο πλευρό αφεντικών της "νέας τάξης", αποδεχόμενη απόλυτα το "δίκαιο" και τα "μέσα" που χρησιμοποιεί. Ως αντάλλαγμα, διεκδικεί να ανταμειφθεί για τη μετατροπή της χώρας σε βάση των δολοφόνων των λαών, με μια καλή θέση στο πλιάτσικο, στο μοίρασμα της λείας του πολέμου και των αγορών, που, για λόγους "επικοινωνιακούς", ονομάστηκε επιχείρηση για τη Σταθερότητα και Ανάπτυξη των Βαλκανίων.

Και οι πλέον αδαείς αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση στα Βαλκάνια χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη "ρευστότητα", ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά συνεχίζεται με άλλα μέσα και τρόπους, ότι η αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση, με στόχο την αποκατάσταση της "δημοκρατίας" και των "νόμων της αγοράς" στην περιοχή, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Οι νικητές του βρώμικου πολέμου συγκεντρώθηκαν προχτές στο Σεράγεβο, ακριβώς για να δείξουν ότι δεν υπάρχει στον ήλιο μοίρα για όποιον δε δίνει γην και ύδωρ στη σύγχρονη αυτοκρατορία του εγκλήματος. Η, όπως το είπε ο Μπ. Κλίντον, σε επιστολή του στον Κροάτη της τριμερούς προεδρίας της Βοσνίας, "θα είναι πολύ σπουδαίο η σύνοδος κορυφής να δείξει ανάγλυφα την απομόνωση της Σερβίας υπό την εξουσία του Μιλόσεβιτς, αφήνοντας, όμως, ανοιχτή τη δυνατότητα ταχείας ενσωμάτωσης της Σερβίας μετά την απομάκρυνσή του".

Η διπλή "άνοδος" του Κ. Σημίτη την περασμένη βδομάδα στα Βαλκάνια, στο Κοσσυφοπέδιο και το Σεράγεβο, επιδίωκε ακριβώς να υπογραμμίσει το "ενδιαφέρον" της κυβέρνησης και, κατ' επέκταση, της άρχουσας τάξης για έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας για τα Βαλκάνια. Δεν πρόκειται για στιγμιαίο ενδιαφέρον, που προκαλείται ή εκδηλώνεται μόνο σε περιπτώσεις πανηγυρικών εκδηλώσεων, αλλά για στρατηγική επιλογή για οικονομική, πολιτική και στρατιωτική παρουσία στις γειτονικές χώρες, στο πλαίσιο, βέβαια, της "νέας τάξης". Το δήλωσε ανοιχτά την περασμένη Τετάρτη στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Κ. Σημίτης: "Είναι πολιτική μας επιλογή η παρουσία ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων στις περιοχές αυτές. Το κόστος για τη λειτουργία αυτών των τμημάτων ανέρχεται σε αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια δραχμές. Είναι, όμως, επιβεβλημένο, γιατί πιστεύουμε ότι η επιλογή αυτή αποτελεί τμήμα της εξωτερικής πολιτικής μας" (!).

Στην εξυπηρέτηση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή των Βαλκανίων, η κυβέρνηση δε δίστασε να εντάξει το θέμα των οικονομικών μεταναστών. Αν υπάρχει κάποια καινούρια διάσταση στη "νέα" μεταναστευτική πολιτική που σχεδιάζει, αυτή δεν είναι άλλη, παρά η αξιοποίηση των μεταναστών, για να προωθήσει τις επεκτατικές βλέψεις της στις γειτονικές χώρες και να επιβάλει πιο εύκολα τις απαιτήσεις της στη μοιρασιά που έχει ξεκινήσει. Αυτός είναι ο λόγος που "ενσωμάτωσε" τη μεταναστευτική πολιτική στο ...Σύμφωνο Σταθερότητας των Βαλκανίων!

* * *

Η κυβέρνηση Σημίτη, όχι μόνο ευλογεί και νομιμοποιεί την επιβολή της "νέας τάξης" στα Βαλκάνια, αλλά κάνει τα πάντα για να επωφεληθεί όσο μπορεί από αυτή, φροντίζοντας, ταυτόχρονα, να δίνει χειροπιαστά δείγματα γραφής ότι αποδέχεται πλήρως και εφαρμόζει τους "νόμους" της. Από αυτή την οπτική γωνία, πρέπει να ερμηνευτεί η "στροφή" στα θέματα των μειονοτήτων, κυρίως της μουσουλμανικής, με την "κρυφή ελπίδα" ότι δε θα φτάσει η στιγμή που θα χρησιμοποιηθεί για την αλλαγή συνόρων. Γνωρίζει, βέβαια, πολύ καλά ότι οι ΗΠΑ, χρόνια τώρα, έχουν "αγκαλιάσει" τη μειονότητα, ακριβώς για να τη χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο πίεσης για την επιβολή των σχεδίων τους και να εξασφαλίσουν την υποταγή των ελληνικών κυβερνήσεων σ' αυτά. Απ' αυτή την άποψη, οι δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου, για αυτοπροσδιορισμό των μειονοτήτων, ανοίγουν "ασκούς του Αιόλου", που συμβάλλουν στη διατήρηση της μονιμότητας του "μπουρλότου" στην περιοχή και, φυσικά, αυτή είναι και η επιδίωξη των Ευρωατλαντικών. Την ίδια στιγμή, όμως, η κυβέρνηση συμμετέχει δραστήρια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια, όπως ήδη επιχειρείται στο Κοσσυφοπέδιο. Υποστηρίζει μετά πάθους το Σύμφωνο Σταθερότητας, που δικαιολογεί την επέμβαση στο εσωτερικό των χωρών, στο όνομα της παραβίασης των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Η κυβέρνηση στρουθοκαμηλίζει, όταν ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεν είναι μέρος του προβλήματος των Βαλκανίων, αλλά παράγοντας για τη λύση του, επιχειρώντας, έτσι, να αποκρύψει τις ολέθριες συνέπειες από την πραγματική "βαλκανιοποίηση", που, όπως εκτιμά η ΚΕ του ΚΚΕ στην τελευταία της απόφαση, "τώρα αρχίζει. Οι όροι που περιλαμβάνει το Σύμφωνο δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Υπαγορεύουν πολιτικές και οικονομικές δεσμεύσεις στις χώρες αυτές, από τον τρόπο διοργάνωσης των εκλογών, μέχρι το άνοιγμα χωρίς κανένα έλεγχο των αγορών τους στο εξωτερικό εμπόριο και στο μονοπωλιακό κεφάλαιο με ένα υποχρεωτικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων κλπ.".

Οι ιμπεριαλιστικές αυτές βλέψεις στα Βαλκάνια δεν είναι άσχετες, αντίθετα είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένες, με τη στάση απέναντι στα Ελληνοτουρκικά. Η εντύπωση που σχηματίζεται από τη γραμμή πλεύσης και τις κινήσεις που κάνει η κυβέρνηση σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι ότι επιδιώκει να "κλείσει" τις εκκρεμότητες που υπάρχουν στο μέτωπο των σχέσεων με την Τουρκία, ώστε να μπορέσει απερίσπαστα να προωθήσει την επιθετική πολιτική της στα Βαλκάνια. Είναι πασιφανές ότι η "διευθέτηση" που επιδιώκει στα Ελληνοτουρκικά είναι ευθυγραμμισμένη στο Δίκαιο της "νέας τάξης" και αυτός είναι ο λόγος που έχει αναθέσει, ουσιαστικά εν λευκώ, στις ΗΠΑ την τακτοποίησή τους. Γι' αυτό έχει αποδεχτεί την αμερικανική επικυριαρχία σε Αιγαίο και Κύπρο και επιχειρεί να δικαιολογήσει τις σοβαρές και επικίνδυνες παραχωρήσεις, που κάνει στο όνομα του νέου καθεστώτος που επιβάλλει το Νέο Δόγμα του ΝΑΤΟ και το Σύμφωνο Σταθερότητας.

* * *

Στο όνομα της προσαρμογής στην παγκοσμιοποίηση και τη "νέα τάξη", η κυβέρνηση προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η πολιτική της είναι η μόνη ρεαλιστική. Πρόκειται, βέβαια, για το ρεαλισμό της υποταγής και για επίδειξη ραγιαδισμού. Συνυπεύθυνες, όμως, είναι και οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, που συμμερίζονται, ουσιαστικά, την κυβερνητική λογική και φτάνουν στο σημείο να θεωρούν δικαιολογημένη αιτία πολέμου την "υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων". Εχουν ευθύνη οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, γιατί σιγοντάρουν το ρόλο του περιφερειάρχη και διαμεσολαβητή, που θέλει να παίξει η άρχουσα τάξη στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, επιδιώκοντας το ανάλογο αντάλλαγμα από τη λεία και αποδέχονται το καθεστώς που θέλει να επιβάλει το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Μπροστά στις επικίνδυνες εξελίξεις που διαγράφονται για τη χώρα μας και την περιοχή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από αυτόν της λαϊκής συσπείρωσης και αντίστασης. Το ΚΚΕ, με την τελευταία απόφαση της ΚΕ για τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας και τις εξελίξεις μετά την επιβολή της συμφωνίας του G - 8, είχε προειδοποιήσει: "Ο λαός μας πρέπει να επαγρυπνά και να βρίσκεται στο πόδι, γιατί υπάρχουν αλυσιδωτές συνέπειες, όπως αλλαγή συνόρων, νέος κύκλος τεχνητών διενέξεων και τριβών, νέο μεταναστευτικό ρεύμα, ένταση του εθνικισμού και ρατσισμού". Και ακόμα: "Είναι ανάγκη να δυναμώσει περισσότερο το αντιΝΑΤΟικό και αντιπολεμικό μέτωπο, να διευρυνθεί η κοινωνική του βάση, να συναντηθούν όσο γίνεται ευρύτερες δυνάμεις από όλα τα κόμματα, που θέλουν να αντισταθούν, έστω και αν οι ηγεσίες των κομμάτων τους έχουν διαφορετική στάση".

Εχουν ευθύνη οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, γιατί σιγοντάρουν το ρόλο του περιφερειάρχη και διαμεσολαβητή, που θέλει να παίξει η άρχουσα τάξη στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, επιδιώκοντας το ανάλογο αντάλλαγμα από τη λεία και αποδέχονται το καθεστώς, που θέλει να επιβάλει το Σύμφωνο Σταθερότητας