Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Πλουμπίδη, μέχρι τη σύλληψή του από την Ασφάλεια, έγινε με την επιστολή του για τον Νίκο Μπελογιάννη, το Μάρτη του '52. Από κει και μετά τα ίχνη του χάνονται. Ούτε ο κομματικός ραδιοσταθμός κάνει καμιά αναφορά σ' αυτόν. Μόνο στον Τύπο εμφανίζονται κατά καιρούς δημοσιεύματα - υποβολιμαία από τις Υπηρεσίες Δίωξης του κομμουνισμού και ενταγμένα στα πλαίσια του ψυχολογικού πολέμου - που λένε ότι εθεάθη σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος αυτός περνούσε τις πιο δύσκολες στιγμές της παράνομης επαναστατικής του ζωής. Ο κομματικός μηχανισμός που καθοδηγούσε είχε συντριβεί. Επαφή με το Κόμμα, στο εξωτερικό, δεν είχε. Τα μέσα συντήρησής του είχαν εκμηδενιστεί και οι χώροι διαμονής του είχαν περιοριστεί σε σημείο απελπισίας. Σύντροφός του, μόνιμος, η αρρώστεια που του κατέτρωγε τα σωθικά. Και δίπλα σ' αυτήν είχε προστεθεί η αδράνεια, που είναι θάνατος για έναν άνθρωπο ο οποίος σ' όλη του τη ζωή μόνο δρούσε.

Τελικά ο Ν. Πλουμπίδης θα συλληφθεί στις 25 Νοέμβρη 1952, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις των αρχών, στο σπίτι που διέμενε, στην οδό Πρεβέζης 14, στον Κολωνό. Οι εφημερίδες ανακοινώνουν το γεγονός αυθημερόν με έκτακτα παραρτήματα. Το ίδιο και το ραδιόφωνο. Την επομένη, 26 Νοέμβρη η είδηση της σύλληψης θα κοσμεί τις πρώτες σελίδες του Τύπου, ενώ τα ρεπορτάζ θα είναι αναλυτικότερα. Ο συλληφθείς εμφανίζεται στα δημοσιεύματα ως εκπρόσωπος της ηγεσίας του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Από τα δημοσιεύματα αυτά έχει αξία να κρατήσουμε τα εξής στοιχεία:

- Η Ασφάλεια και οι Υπηρεσίες Δίωξης του κομμουνισμού, ενώ ανακοινώνουν τη σύλληψη του Πλουμπίδη στον Τύπο, αποφεύγουν τις επίσημες περαιτέρω δηλώσεις επί του θέματος. "Λεπτομέρειαι επί των συνθηκών της συλλήψεώς του θα ανακοινωθούν εν καιρώ" δηλώνει στους δημοσιογράφους τη μέρα της σύλληψης ο υπουργός των Εσωτερικών Π. Λυκουρέζος. Είναι φανερό ότι η στάση αυτή αποτελεί προϊόν μεθόδευσης. Μέγιστη δεν απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οι διαρροές πληροφοριών προς τις εφημερίδες δίνουν και παίρνουν.

- Στον Τύπο διοχετεύονται δημοσιεύματα κατευθυνόμενα από την Ασφάλεια που εμφανίζουν τον Πλουμπίδη, από τη μια να είναι ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην Ελλάδα κι από την άλλη να βρίσκεται σε σύγκρουση με την κομματική ηγεσία, έτοιμος δε να προβεί σε αποκαλύψεις εις βάρος της. Συγκεκριμένα:

- Αναδημοσιεύονται οι δηλώσεις που είχε κάνει ο Πανόπουλος στις 22 Μάρτη του 1952 με αφορμή την επιστολή Πλουμπίδη για τον Μπελογιάννη και την αμφισβήτηση της γνησιότητάς της από το ΚΚΕ. Ετσι υπενθυμίζεται προς πάσα κατεύθυνση το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι αρχές δίωξεις του κομμουνισμού χειρίζονται την υπόθεση Πλουμπίδη και το ΚΚΕ.

- Δίνεται βιογραφικό της δράσης του Πλουμπίδη από την Ασφάλεια στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται: "Κατά τη διάρκεια του ελληνο - ιταλικού πολέμου ο Πλουμπίδης έλαβε την αντίθετον προς τον Ζαχαριάδην θέσιν έναντι του πολέμου και έρριψε το σύνθημα "πόλεμος εναντίον πολέμου". Διά τη θέσιν του αυτήν έναντι του πολέμου, ο Ζαχαριάδης κατά το 7ο Συνέδριον του ΚΚΕ, το 1945, του έκαμε δριμυτάτην κριτικήν, παρά ταύτα εξελέγη εκ νέου μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ". Με άλλα λόγια επιχειρείται να στοιχειοθετηθεί πειστικά ο ισχυρισμός ότι ο Πλουμπίδης βρισκόταν σε σύγκρουση με την κομματική ηγεσία και μάλιστα χρόνια πριν, αλλά επειδή είχε ισχυρή επιρροή στην κομματική βάση ο Ζαχαριάδης δεν μπόρεσε να απαλλαγεί απ' αυτόν, παρόλο που το επιχείρησε.

- Τέλος καθ' υπόδειξη της Ασφάλειας ο Τύπος σχολιάζει ως εξής την υπόθεση της σύλληψης του Πλουμπίδη: "Αι αστυνομικαί αρχαί αναμένουν ότι ο Πλουμπίδης μετά τη συλληψίν του θα προβή εις ομολογίας εις βάρος του Ζαχαριάδη, αι οποίαι - κατά την αστυνομίαν - θα είναι συντριπτικαί διά τον Ζαχαριάδη και θα κρίνουν την τύχην του τελευταίου ως αρχηγού του ΚΚΕ" (Βλέπε: "Προοδευτική Αλλαγή" και άλλες εφημερίδες, 26/11/1952).

Είναι φανερό ότι η Ασφάλεια αφήνει να εννοηθεί ότι στην ουσία έχει στα χέρια της τις "ομολογίες Πλουμπίδη" κατά του Ν. Ζαχαριάδη. Πώς ήταν όμως δυνατόν οι ομολογίες ενός κομμουνιστή συλληφθέντος από τις διωκτικές αρχές να "κρίνουν την τύχη του Ζαχαριάδη ως αρχηγού του ΚΚΕ"; Για να μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο - αν υποθέσουμε ότι ο Πλουμπίδης θα προέβαινε στις ομολογίες που υποσχόταν η Ασφάλεια - θα έπρεπε το αστικό κράτος να είναι σε θέση να επηρεάσει - ιδεολογικά, πολιτικά και με άλλους τρόπους - ευρύτερες δυνάμεις του Κόμματος, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας, όσο και σε επίπεδο βάσης, τις οποίες μπορούσε να θέσει σε κίνηση κατά του Ν. Ζαχαριάδη και του ηγετικού πυρήνα που βρισκόταν γύρω του. Ασφαλώς ένα ευρύτερο σχέδιο καταλυτικών παρεμβάσεων στα εσωτερικά του ΚΚΕ υπήρχε από τον ταξικό αντίπαλο και τις υπηρεσίες του, οι οποίες σκόπιμα εντάσσουν τον Πλουμπίδη σ' αυτό, εμφανίζοντάς τον ούτε λίγο - ούτε πολύ ως άνθρωπό τους, για να σπείρουν σύγχυση στο Κόμμα και την ηγεσία του.

Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη σημασία αυτής της τακτικής απέναντι στο ΚΚΕ, θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι ο ταξικός αντίπαλος και οι ειδικές υπηρεσίες του με τη βοήθεια των Αμερικανών μελετούσαν προσεκτικά τις εσωτερικές τριβές που κατά καιρούς εμφανίζονταν στο Κόμμα και τις διόγκωναν με μεγάλη επιδεξιότητα. Οι αρχές δίωξης του κομμουνισμού και οι υπηρεσίες ψυχολογικού - αντικομμουνιστικού πολέμου γνώριζαν τις συγκρούσεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ το 1950, με τις γνωστές πλατφόρμες του Παρτσαλίδη, του Καραγιώργη και του Βαφειάδη, αξιοποιούσαν τις απόψεις που είχαν διατυπώσει αυτά τα ηγετικά στελέχη, καθώς και τις προσωπικές επιθέσεις που είχαν εξαπολύσει κατά του Ν. Ζαχαριάδη. Ετσι υπολόγιζαν ότι το αντιηγετικό πολιτικο - ιδεολογικό ρεύμα στο ΚΚΕ ήταν υπαρκτό και γι' αυτό θα έπρεπε να το ενισχύσουν παντοιοτρόπως.

Η καλλιέργεια και ενίσχυση της εντύπωσης πως το ΚΚΕ σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες θα συνεχιστεί και τις αμέσως επόμενες μέρες, όταν θα δημοσιοποιηθεί ότι η 3η ολομέλεια της ΚΕ του Κόμματος (συγκλήθηκε στο διάστημα 23 - 25/11/1952) καθαίρεσε από μέλος του ΠΓ τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ο Τύπος θα παρουσιάσει ηχηρά την είδηση ως επιβεβαίωση των ισχυρισμών περί εσωκομματικών εκκαθαρίσεων και φυσικά θα συσχετίσει το θέμα με την υπόθεση του Ν. Πλουμπίδη. Παράλληλα μέσα από τις σελίδες του θα διοχετεύονται έντεχνα ειδήσεις ότι σχεδιάζεται η δημιουργία ενός νέου ΚΚΕ απαλλαγμένου από τον Ν. Ζαχαριάδη και την ηγετική ομάδα που υπήρχε γύρω από αυτόν.