Η επιβολή αυτής της βαθιά ταξικής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων έχει σημαντικές αρνητικές συνέπειες για την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες, αυξάνει τη φτώχεια, την ανεργία, συνδυάζεται με την κατάργηση κατακτημένων δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, με το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών. Αντικειμενικά οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και δημιουργεί συνθήκες και προϋποθέσεις ανάπτυξης της ταξικής πάλης, συνολικά της πάλης των λαϊκών μαζών. Που μπορεί να ξεκινά από την αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής και να φτάνει ως την προοπτική αμφισβήτησης της εξουσίας που την εφαρμόζει και την ανατροπή τους. Αυτή η πολιτική είναι επιλογή του κεφαλαίου για τις ανάγκες της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και τη δυνατότητα να αντεπεξέρχεται στον οξύτατο ανταγωνισμό σε συνθήκες κρίσης. Η πτώση του ποσοστού κέρδους αντικειμενικά ωθεί στην ένταση της εκμετάλλευσης. Απαιτεί πολιτική που να συμβάλει στην ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της μάζας των κερδών. Απαιτεί εφαρμογή πολιτικής που να παρέχει δυνατότητα αναπαραγωγής του κεφαλαίου, πολιτική παρέμβασης για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στον καπιταλισμό. Αυτά υπηρετεί η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων με πρόσχημα τη μείωση των χρεών του δημοσίου, αφού πρόκειται για κερδοφόρες επιχειρήσεις. Αποκαλύπτεται για μια ακόμη φορά ότι το κράτος είναι τόσο σφιχτά συνυφασμένο με τα μονοπώλια, που κάνει τα πάντα για την ενίσχυση της δύναμής τους. Μόνο που όσο ενισχύονται τόσο ωθούν στην εξαθλίωση τις λαϊκές μάζες. Μόνο η ανατροπή αυτής της πολιτικής μπορεί να δώσει διέξοδο σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που έχουν έναν επιπλέον καθοριστικό παράγοντα να αντιταχτούν σ' αυτή την πολιτική. Οσο πιο δυνατός είναι ο κρατικός τομέας στην παραγωγική δραστηριότητα και στην οικονομία, τόσο πιο δυνατός θα 'ναι ο μοχλός ανάπτυξης, άρα και λιγότερες οι δυσκολίες όταν κατακτήσουν τη δική τους εξουσία. Η ανάπτυξη, λοιπόν, της ταξικής πάλης, από ένα λαϊκό μέτωπο που θα επιδιώκει ρήξεις με την πολιτική του διεθνοποιημένου ελληνικού κεφαλαίου και θα συνδέει το ζήτημα της πάλης ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, είναι μονόδρομος.