Καθώς το αεροπλάνο πλησιάζει την Αλεξάνδρεια βλέπεις το Νείλο κάτω να ασημίζει, να κυλάει πάνω σε πράσινα λιβάδια, να σχηματίζει λιμνούλες... Στις όχθες του φυτρώνουν αιώνες τώρα το βαμβάκι, το ρύζι, το αραποσίτι, οι καλαμιές, οι μπανανιές, αλλά και ένας παμπάλαιος πολιτισμός. Καθώς κατεβαίνουμε προς την πόλη της Κλεοπάτρας, θυμούμαστε τους στίχους "Στου κάμπου την απλοχωριά/ λασπόχτιστα μαύρα χωριά... Αρρώστια θλίψη, πείνα... / αλύγιστη πώς κουβαλά με το κεφάλι της ψηλά/ τη στάμνα η Αραπίνα!".

Η σημερινή μεγαλούπολη που ίδρυσε ο Αλέξανδρος είναι μια πόλη με πολλαπλά στρώματα και πολλά πρόσωπα. Ενα από αυτά, το πρόσωπο της Αιγύπτιας. Οι περισσότερες γυναίκες, ακόμα και οι νεαρές, ακόμα και αυτές που φορούν μπλου τζιν, έχουνε σκεπασμένο το κεφάλι τους με την παραδοσιακή μαντίλα. Λίγες όσες ντυμένες στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω, καλύπτουν το πρόσωπο έτσι που φαίνονται μόνο τα μάτια τους! Μειοψηφία ωστόσο είναι αυτές που ντυμένες ευρωπαϊκά έχουν άσκεπο το κεφάλι...

Τις βλέπεις με μαντίλα ή χωρίς μαντίλα να διασχίζουν την πόλη, να κάθονται με τις - πολυμελείς συνήθως - οικογένειές τους κάτω από τα φλογόδεντρα με τα κόκκινα σαν φωτιά λουλούδια, στους δημόσιους κήπους, ή να κοιτάζουν - ντροπαλά κατά κανόνα - το αγόρι τους καθισμένες σε κάποιο παγκάκι ή σ' ένα ζαχαροπλαστείο...

Στην ακροθαλασσιά του Αμπουκίρ, κοντά στο ελληνικό ψαράδικο εστιατόριο "Ζεφύριο", προσέξαμε με κατάπληξη κοπέλες να κάνουν μπάνιο ντυμένες με πουκάμισο... Ολες οι πλαζ, γύρω γύρω από την Αλεξάνδρεια είναι κατάμεστες (η λέξη είναι μάλλον μετριοπαθής, γιατί πουθενά αλλού δεν έχουμε δει τόσο "πυκνοκατοικημένες" παραλίες - τόσο που ο ένας λουόμενος ν' ακουμπάει τον άλλο!).

Το καλοκαίρι η ζέστη είναι έντονη και προκαλεί μια ράθυμη διάθεση. Ωστόσο, στην παραλία και ιδιαίτερα στο Ραμλί, μια κεντρική αφετηρία τραμ, που ήταν παλιά η καρδιά της Αλεξάνδρειας, η κίνηση είναι αδιάκοπη: Πλανόδιοι μικροπωλητές με ή χωρίς καροτσάκια, πουλάνε από πασατέμπο μέχρι γυναικεία μαντίλια και πουκάμισα, στάμνες, παιχνίδια... Μαγαζάκια με ασημικά, μπαχαρικά, σκαραβαίους, χένα, κασέτες με λαϊκά τραγούδια της Αιγύπτου, δερμάτινα από δέρμα φιδιού ή κροκοδείλου. Τσάντες, παπούτσια...

Μέσα στα στενά, μπακαλικάκια με αποξηραμένα λουλούδια και φούλια (το παραδοσιακό φαγητό των Αιγυπτίων). Καταστήματα με βαμβακερά (πασίγνωστη η ποιότητα του αιγυπτιακού βαμβακιού), καφεκοπτεία, χαλιά, παπύρους ζωγραφισμένους...

Στην πλατεία με το άγαλμα του Μοχάμεντ Αλι, υπαίθριες αγορές, και η περίφημη οδός Γαλλίας με πλήθος μαγαζάκια που πουλάνε χρυσαφικά...

Η κυκλοφορία των τροχοφόρων είναι πολύ πυκνή σ' αυτή την πόλη, όπου ο πληθυσμός αυξάνεται συνεχώς. Κορναρίσματα και δίπλα, οι άμαξες με τ' άλογα να κάνουν ακροβατικές κινήσεις για να μη συγκρουστούν...

Αν την ημέρα οι δρόμοι της Αλεξάνδρειας είναι γεμάτοι κίνηση, όταν έρχεται η νύχτα η ζωντάνια αυξάνεται τόσο που προκαλεί κατάπληξη: Ολόκληρες οικογένειες βγαίνουν να κάνουν τον περίπατό τους, παιδιά σκαρφαλώνουν στα αγάλματα της παραλίας και από το πέλαγος έρχεται μια δροσερή αύρα. Αναρωτιέται κανείς πότε κοιμούνται όλοι αυτοί οι βιοπαλαιστές που βλέπει στους δρόμους με τα κουτσούβελά τους... Τα μαγαζιά παραμένουν ανοιχτά τουλάχιστον μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, οι υπαίθριες αγορές είναι γεμάτες κόσμο, κότες και πάπιες ξαγρυπνούν κάτω από το ηλεκτρικό φως... Στους δρόμους οι άνθρωποι δροσίζονται με χυμούς από ζαχαροκάλαμο, μάγκο, πορτοκάλι.

Το φαγητό στην Αλεξάνδρεια είναι πολύ φτηνό για τους τουρίστες σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ωστόσο, το αγοράκι με το μελαψό συμπαθητικό πρόσωπο δε χορταίνει με το να ζητάει φιλοδώρημα από τους πελάτες του ζαχαροπλαστείου. Ερχεται και ξανάρχεται.

Σ' ένα στενό βλέπουμε ένα θέατρο κατάμεστο. Οχι, δεν έχει παράσταση απ' αυτές που ξέρουμε: Εδώ γιορτάζουν κατά το αιγυπτιακό συνήθειο ένα γάμο: Η νύφη και ο γαμπρός - αυτός μεγαλύτερος, εκείνη μικρούλα - είναι στημένοι στην εξέδρα ανάμεσα σε παιδάκια και συγγενείς, κυρίως γυναίκες. Η αίθουσα είναι γεμάτη με οικογένειες. Ολοι φαίνονται ενθουσιασμένοι, τα όργανα παίζουν και μια γεροδεμένη ωραία γυναίκα χορεύει με τέχνη τον πανάρχαιο χορό της κοιλιάς.