Σε μια πυροσβεστική υπηρεσία, στο κέντρο της πόλης, παλιές φωτογραφίες του Νάσερ, λίγο πιο πέρα μπαίνοντας στα στενά χάνεσαι. Οι γειτονιές, πολύ κοντά στις λεωφόρους είναι πραγματικοί λαβύρινθοι. Φτωχομαχαλάδες, όπου οι χαμοκέλες εναλλάσσονται με παμπάλαιες σαθρές πολυκατοικίες - που αν γίνει σεισμός σου φαίνεται ότι θα γκρεμιστούν με μιας. Καφενεία με τους άντρες να καπνίζουν ναργιλέ και να σε καλούν φιλόξενα να μοιραστείς μαζί τους ψητό καλαμπόκι. Μικρές λιλιπούτειες πλατείες, υποτυπώδη κρεοπωλεία, όπου οι... κατσίκες περιμένουν απ' έξω, μάλλον να σφαγούν (ή χρησιμεύουν σαν ζωντανοί κράχτες;). Οι δρόμοι - αν αυτοί είναι δρόμοι - γεμάτοι πέτρες, χώματα και σκουπίδια... Πώς να μην καταφύγουν οι άνθρωποι μ' αυτή την ασφυκτική ζέστη στην παραλία;

Την επομένη στο ξενοδοχείο δυο συμπατριώτες θα μας πληροφορήσουν ότι στο Ασουάν, στην "κοιλάδα των Βασιλέων" όπου είχαν πάει, η θερμοκρασία ήταν πενήντα βαθμοί. Και θα δείξουν να απορούν με τη φτώχεια που έβλεπαν καθώς διέπλεαν με τουριστικό ποταμόπλοιο τις όχθες του Νείλου. Ιδιαίτερη εντύπωση τους έκαναν τα υποσιτισμένα παιδάκια...

"Η χώρα μας είναι πλούσια, θα μας πει ένας νέος Αιγύπτιος, μπορεί να θρέψει όλους τους κατοίκους της... Ομως η ψαλίδα είναι μεγάλη ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, που είναι οι περισσότεροι" (Το είδαμε με τα μάτια μας στο Αμπουκίρ σ' ένα καθαρά τριτοκοσμικό σκηνικό).

Τα πλούτη δεν πηγαίνουν στο λαό ούτε και σήμερα, που η Αίγυπτος είναι ανεξάρτητη. Η διαφορά είναι ότι στις αρχές του αιώνα, τα πλούτη της λυμαίνονταν όχι μόνο οι ντόπιοι μπέηδες που άφηναν τους φτωχούς αγρότες (φελάχους) να λιμοκτονούν και να πεθαίνουν από τις αρρώστιες, αλλά και οι ξένοι αποικιοκράτες.

Οι Ελληνες βιομήχανοι και έμποροι που εγκαταστάθηκαν εδώ βοήθησαν βέβαια στην "οικονομική ανάπτυξη", βελτιώνοντας και τις ποικιλίες του βαμβακιού που ήταν η μεγαλύτερη πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πολλοί απ' αυτούς δεν εκμεταλλεύτηκαν άγρια τους Αιγύπτιους, που τους είχαν σαν υπηρέτες - αν όχι σαν είλωτες. Και οι κυρίες των εύπορων Ελλήνων; Τι έκαναν; Ασχολούνταν συνήθως με το "θεαθήναι": Τσάγια, δεξιώσεις, τουαλέτες, φαγοπότια, κεντήματα, μαγειρική, ζαχαροπλαστική. Τις βαριές δουλιές τις έκαναν οι "δούλες" και τα "αραπάκια".

Πλάι, ωστόσο, στην εύπορη τάξη των Ελλήνων μεγαλεμπόρων και βιομηχάνων που πλούτιζαν απομυζώντας τον κόπο των Αιγυπτίων - και γίνονταν τιμημένοι "ευεργέτες", υπήρχαν και πολλοί Ελληνες βιοπαλαιστές: Ηταν οι Αιγυπτιώτες εργάτες και εργάτριες, ράφτρες, καθαρίστριες, μικροϋπάλληλοι, πλασιέδες, μικρέμποροι, υπάλληλοι βαμβακομηχανών, τυπογράφοι κ.ά. Αυτοί οι μεροκαματιάρηδες, μαζί με την πλειοψηφία των διανοουμένων Αιγυπτιωτών τάχθηκαν στο πλευρό του αγωνιζόμενου ενάντια στην αποικιοκρατία του αιγυπτιακού λαού και δημιούργησαν στα χρόνια του μεσοπολέμου ένα σημαντικό φιλειρηνικό κίνημα. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που μας έλεγε παλιά Αιγυπτιώτισσα, ενταγμένη στο προοδευτικό κίνημα της εποχής: Πήγαιναν στα μαγαζιά και ζητούσαν κομμάτια ύφασμα που τα έραβαν και τα έστελναν στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, στην Ισπανία.