Αντίθετα απ' ό,τι έπραξε η ελληνική οικονομική ολιγαρχία, ο εργαζόμενος ελληνικός λαός, κυρίως η εργατική τάξη, η αγροτιά, που ήταν η πολυπληθέστερη, και τα μεσαία στρώματα της πόλης σήκωσαν όλο το βάρος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1941 - 1944 κι έφεραν την απελευθέρωση της χώρας, δίνοντας γι' αυτό το σκοπό απεριόριστες θυσίες. Δεν ήταν μόνο η οικονομική καταστροφή, οι αρπαγές από τον κατακτητή, ακόμη και των πιο στοιχειωδών για τη διαβίωσή του, η πείνα και η εξαθλίωση που έπρεπε να αντιμετωπίσει ο αγωνιζόμενος λαός. Ηταν και η δολοφονική τρομοκρατία, τα καταπιεστικά μέτρα και οι ταπεινώσεις, στα οποία υποβαλλόταν καθημερινά από τους κατακτητές, χωρίς, όμως να καμφθεί το ηθικό του, χωρίς να υποταχθεί, χωρίς να πάψει στιγμή να τροφοδοτεί, με τα καλύτερα παιδιά του, το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης.

Σ' αυτόν τον αγώνα η εργατική τάξη είχε ηγετικό - καθοδηγητικό ρόλο, γεγονός που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε και που αποδεικνύεται εύκολα αν λάβει κανείς υπόψη του τα εξής βασικά στοιχεία: ο εμπνευστής, ο καθοδηγητής και η ραχοκοκαλιά της Εθνικής Αντίστασης ήταν η πολιτική έκφραση του εργατικού κινήματος, δηλαδή οι κομμουνιστές και το κόμμα τους, το ΚΚΕ. Η πρώτη δε αντιστασιακή οργάνωση που ιδρύθηκε, μετά την Εθνική Αλληλεγγύη, και που αποτέλεσε το πρόπλασμα του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ήταν το Εργατικό ΕΑΜ, μια οργάνωση βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα της ελληνικής εργατικής τάξης.