Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου «Ο γιος του φύλακα» έρχεται μετά από έξι ταινίες του μικρού μήκους και ένα video dance. Στις περισσότερες από αυτές, που έχουμε δει στο Φεστιβάλ Δράμας, ο Κουτσιαμπασάκος έδωσε δείγματα καλής σκηνοθεσίας και άριστης χρήσης του μοντάζ. Στην πρώτη του μεγάλου μήκους βλέπουμε ότι δεν ξεχνά τον τρόπο να σκηνοθετεί. Βλέπει με ακρίβεια το κάδρο του, κινεί όσο χρειάζεται την κάμερά του, αποφεύγει οτιδήποτε δε χρειάζεται, κάτι που συμβαίνει και στο μοντάζ. Το σενάριο, όμως, δεν τον βοηθά πολύ. Από την αρχή κιόλας έχει λυθεί το μυστήριο και μένει μόνο η δράση, που δεν είναι τόσο θεαματική, αντίθετα με το πολύ όμορφο ηπειρώτικο τοπίο.

Η ταινία του Νίκου Περάκη «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες του αιγαίου», έχει ήδη προβληθεί στις αίθουσες, κόβοντας αρκετά εισιτήρια. Η ταινία του Περάκη, κατώτερη από την πρώτη, είναι μια καλή κωμωδία, αλλά χωρίς πολλές αξιώσεις.

Η τελευταία ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου «Ι. Μόραλης», είναι μια, ακόμη, προσωπογραφία μετά εκείνην για τον Σεφέρη. Το ντοκιμαντέρ αυτό, με πολύ σεβασμό ερευνά τη ζωή και το έργο του μεγάλου ζωγράφου και, μέσα από αυτό, τη γενιά του 1930.

Θα κλείσουμε με την ταινία «Πανδώρα», του Γιώργου Σταμπουλόπουλου, (η τελευταία ταινία του μετά τη «Δύο ήλιοι στον ουρανό», 1991). Εδώ επανέρχεται με μια ταινία, που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε εποχής, αλλά και πάλι δε θα είμαστε ακριβείς, διότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και η ηθογραφία των χαρακτήρων. Η ιστορία αναφέρεται στην κατοχή, τον εμφύλιο και στη μετεμφυλιακή περίοδο, την οποία προεκτείνει μέχρι το σήμερα. Οι συνθήκες διαβίωσης, όμως, δεν αποδίδονται με ακρίβεια. Η ταινία είναι καλοφτιαγμένη. Το σενάριό της στέκει. Αλλά δεν αποφεύγει μια παλιομοδίτικη δομή του λόγου και μια τηλεοπτική γραφή. Πάντως σέβεται το θεατή και βλέπεται ευχάριστα.