«Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης έχουν ζητήσει τη σύσταση μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, γιατί η πολιτική κατάσταση στη χώρα έχει αλλάξει μετά την ισραηλινή εισβολή, στις 12 Ιούλη. Γι' αυτό το λόγο, παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση 5 υπουργοί της "Χεζμπολάχ" και της "Αμάλ", όπως και ένας 6ος Χριστιανός Ορθόδοξος. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν είναι πλέον νόμιμη, συνταγματική, γιατί δεν εκπροσωπεί αναλογικά, όπως οφείλει, με βάση το σύνταγμά μας, όλα τα θρησκευτικά δόγματα, δεν υπηρετεί τη συνύπαρξη, όπως ορίζεται, των 18 σεκτών του Λιβάνου. Μεταξύ όσων διαμαρτύρονται, είναι μια από τις πιο πολυάριθμες σέκτες της χώρας: οι σιίτες.

Μετά τις παραιτήσεις, οι σιίτες δεν εκπροσωπούνται στην κυβέρνηση. Με βάση, επίσης, το σύνταγμα, δεν είναι στο χέρι μόνο του πρωθυπουργού να αποδεχτεί ή όχι παραιτήσεις υπουργών (επειδή ο κ. Σινιόρα διατείνεται ότι η κυβέρνηση είναι απολύτως νόμιμη, γιατί ο ίδιος δε δέχτηκε τις παραιτήσεις). Ο λιβανικός νόμος ορίζει ότι οι παραιτήσεις γίνονται δεκτές και από τον Πρόεδρο.

Αξίζει να τονίσουμε ότι η αντιπολίτευση εκπροσωπείται από 57 βουλευτές στο 128μελές κοινοβούλιο. Δεν είναι αυτό ακριβώς που θα ορίζαμε ως "καθαρή" μειοψηφία. Πόσο μάλλον, αν λάβει κανείς υπ' όψιν του, το λιβανικό λαό και την πληθυσμιακή του διασπορά: τα κόμματα που απαρτίζουν την αντιπολίτευση, επί της ουσίας, εκπροσωπούν το 65% των Λιβανέζων (ο εκλογικός νόμος είναι, άλλωστε, βασισμένος σε πληθυσμιακά στοιχεία ξεπερασμένα εδώ και δεκαετίες). Αλλωστε, στις τελευταίες εκλογές είχε δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά ευρύ μέτωπο δυνάμεων, με στόχο τη σύσταση σταθερής κυβέρνησης, στο οποίο συμμετείχαν και η "Χεζμπολάχ" και η "Αμάλ" και οι δυνάμεις που στηρίζουν τώρα την κυβέρνηση. Και γι' αυτό, έγινε και η συγκεκριμένη διανομή υπουργείων.

Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί καμία λύση. Η κυβέρνηση επιμένει να απορρίπτει το αίτημα της αντιπολίτευσης και ο λιβανικός λαός εκφράζει τη θέλησή του με τις ειρηνικές του διαμαρτυρίες. Και αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα της αντιπολίτευσης, σε εύλογο χρονικό διάστημα, πιθανώς και να αλλάξουν. Δηλαδή, ίσως στόχος να πάψει να είναι η σύσταση μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ισως στόχος γίνει η παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησης, γιατί μέχρι στιγμής απλώς ζητάμε να συμμετάσχουν σε αυτήν περισσότερα μέλη από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Σήμερα, στο Λίβανο υπάρχουν 4 βασικά σημεία πολιτικής αντιπαράθεσης: ο εκλογικός νόμος, ο τρόπος λειτουργίας και το περιθώριο άσκησης εξουσίας της κυβέρνησης, ο τρόπος λειτουργίας και το περιθώριο άσκησης εξουσίας της Προεδρίας, και η σύσταση διεθνούς δικαστηρίου για τους δράστες της δολοφονίας Χαρίρι, στην οποία συμφωνούμε επί της αρχής αλλά θέλουμε να μάθουμε λεπτομέρειες πριν συγκατατεθούμε. Πρέπει να συζητήσουμε και να βρούμε πολιτική λύση γι' αυτά και θα πρέπει να αρχίσουμε από τη σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας».