«Η λέξη μουσική έχει την ίδια ρίζα με τη λέξη μούσα, που προέρχεται από τη σύνθεση δύο λέξεων, μονθ (=βουνό) και ja (=θεά). Στη δωρική διάλεκτο η λέξη "μούσα" απαντάται με τη μορφή "μώσα", που προέρχεται από το ρήμα "μω" (=ζητώ, ερευνώ)». Πέρα από τη γλωσσολογική καταγωγή και τη ρίζα της λέξης «μουσική», κανένας, καθολικά και διαχρονικά ισχυρός, ορισμός δεν έχει δοθεί για την ουσία και τη λειτουργία του φαινομένου που αποκαλούμε «μουσική». Η λέξη μουσική εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 5ο αιώνα π.Χ., σε κείμενα του Πινδάρου, του Ηροδότου, του Θουκυδίδη. «Για μια αρκετά μεγάλη περίοδο οι αρχαίοι Ελληνες εννοούσαν με τον όρο "μουσική" κάθε τέχνη που βρισκόταν υπό την προστασία των Μουσών (Καλές Τέχνες) και τα Γράμματα. Ιδιαίτερα, όμως, οι Μούσες θεωρούνταν προστάτιδες της μουσικής, της πολύμορφης τέχνης που περιλάμβανε τη λυρική ποίηση, τη μουσική και την όρχηση».

Αυτές τις επισημάνσεις, μεταξύ άλλων, κάνει η εισαγωγική ιστορική επισκόπηση της - εικονογραφημένης με σχετικές, έγχρωμες φωτογραφίες αρχαίων και νεότερων έργων τέχνης - εξαιρετικά εκλαϊκευτικής, συλλογικής μελέτης, με τίτλο «ΜΟΥΣΙΚΗ», που κυκλοφόρησε η «Εκδοτική Αθηνών». Εργο 23 Ελλήνων καθηγητών πανεπιστημιακών τμημάτων Μουσικών (κυρίως) και Θεατρικών Σπουδών, αλλά και θεατρολόγων, ιστορικών, συνθετών, κριτικών, το βιβλίο συνθέτει το ιστορικό, πολιτισμικό, εκπαιδευτικό, ειδολογικό-μορφολογικό, οργανολογικό και φωνολογικό, προφορικό και γραπτό, συνθετικό και ερμηνευτικό «πανόραμα» αυτής της - με οικουμενική «γλώσσα» - τέχνης, από την αρχαιότητα έως το σήμερα διαφόρων εθνικών πολιτισμών, μέχρι και το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.